Sprookjestaal
Er was eens een meisje dat geboren werd met vleugels. Net even korter, dan de vleugels van de stoere en zelfverzekerde adelaars uit de buurt. Dat ze hierdoor minder snel zou uitvliegen, werd door de jaren heen meer en meer duidelijk. En ook al kon ze in de zomer van 2022 , twintig levensjaren op haar buik schrijven, de adelaars vroegen steeds maar weer, wie dat jonge meisje uit de buurt was.
Ondanks haar jongere voorkomen, wilde ze niets liever dan haar vleugels uitslaan. Ze schreef een brief aan de Minister van luchtverkeer met een verzoek. Ze wilde nieuwe vleugels. Vleugels waarmee ze de wijde wereld kon bevliegen. Dat er bezuinigingen in het bureaucratische land van Zorg op stapel stonden, weerhield haar niet om in de pen te klimmen. De Minister van Zorg was ontroerd. Het gebeurde niet elke dag dat hij post kreeg. Zodoende streek hij over zijn bureaucratische hart en beloofde haar krachtigere vleugels. Er was echter wel één klein probleem: door personeelstekort liepen de wachttijden op. Het meisje zou jaren moeten wachten op haar droomvleugels.
Met tranen in haar ogen, teleurgesteld én woedend tegelijk, verliet ze dagenlang haar kamertje niet. Zelfs haar volgers op sociale media, hadden geen idee hoe het met haar ging. Dat haar leven op de kop stond, begrepen ze uit eerdere berichten. Haar grootste wens om de grenzen van eenzaamheid te doorkruisen, werd met één vleugel weggeveegd. Geen contacten voor haar, geen ervaringen en zeker geen deelname aan het wereldse ganzenbordspel.
‘Kom’, zei haar moeder, terwijl ze haar ouderlijke vleugel reikte. ‘We gaan het samen doen. Ik vlieg net zo lang met je mee totdat je de luchtstromen leert onderscheiden en je niet meer kunt verdwalen’. Het meisje probeerde dankbaarheid te tonen, maar ze had geen idee hoe ze de juiste emotieknop kon raken. Dat juist haar moeder haar weer bij de vleugel moest pakken, legde haar het zwijgen op. Het verdriet om op haar 20e levensjaar nog steeds te moeten functioneren onder moeders vleugel, was de grootste vernedering, die ze op dat moment kon bedenken. Wat zouden de adelaars uit de buurt wel niet denken…
De wens om haar eenzaamheid te verslaan was echter vele malen groter, dan de mening van die ander. Ze reikte haar moeders vleugel en verliet beetje bij beetje het nest. Soms met pruttelende geluiden, steeds vaker met krachtige slagen. Ze stegen op en vlogen korte overzichtelijke patronen over de wereld, net zolang totdat er structuur en herkenbaarheid ging doorschemeren. De luchtstromen werden verkend en de zon en de wind zuchtte om hen heen. Vertrouwen gaf haar net zoveel kracht, als de vleugels van de adelaars.
De wachttijden krompen, maar de Minister van Zorg kon zijn belofte helaas niet nakomen. De staatsschuld belemmerde zijn actie om op te staan voor een kleine niche groep, waar het meisje onder viel. Dat ook respijtzorg ontbrak, zorgde voor een te grote belasting bij moeder de gans. Haar vleugels verloren in kracht en steeds vaker moest ze met lede ogen toekijken, hoe dochter zich terugtrok in het ouderlijk nest. Want hoe goed het ook ging onder de veilige vleugels van moeder de gans, hoe lastig bleken de spelregels te zijn in haar eentje. Dan tuurde ze urenlang over de rand naar de wereld vol miniaturen onder zich en werd meegezogen in de kolk aan angstgedachtes.
Haar adem ontnam ze zichzelf door het weinige vertrouwen dat ze had. Ze voelde aan alles dat het handig zou zijn om iemand te hebben, die wel van wanten wist op het wereldse ganzenbordspel. Iemand, die samen met haar ervaringen zou kunnen opdoen en wist hoe ze vriendschappen moest maken. Ze sprak zichzelf toe met strenge woorden: het was nu of nooit. Ze zou de stoere adelaars in de buurt wel eens even een poepje laten ruiken. Want ondanks dat de jaren lief voor haar waren geweest, had ze meer pit in haar donder, dan 10 meisjes van 13 bij elkaar.
Met openslaande vleugels stapte ze over de rand van het nest, de diepte in. Eindelijk zweefde ze over de wereld. Ze keek uit naar soortgenoten, waarmee ze vleugel aan vleugel de ontdekkingsreis van haar leven zou kunnen maken. Dat haar vleugels niet de krachtige vleugels waren, die ze aangevraagd had, bleek geen probleem te zijn. Haar moeder had haar door de jaren heen zoveel zelfvertrouwen meegegeven, dat haar eigen vleugels nu krachtig genoeg waren. Zo vloog ze over de luchtstromen heen. De wereld en de wind als veilig vangnet onder haar.
Einde
Wauw. Wat mooi geschreven. Nu nog graag dat happy end in het echte leven….