Schurend onderwijsjasje

Ik ben er zo klaar mee… Ik ga staken. Ik spring op de bres voor mijn kinderen, om op het Malieveld heel Den Haag toe te schreeuwen. Voor bewustwording, dat onderwijs en zorg niet altijd zo passend zijn, als er wordt beweerd.
Helaas ontbreekt het me daarvoor aan de broodnodige energie. Er is zoveel veranderd de laatste maanden, waardoor de zorg steeds zwaarder drukt op mijn schouders. Gelukkig kunnen zowel mijn man als ik constateren dat onze medische controles nog steeds positief uitvallen, dus dat steken we in elk geval in onze zak. Helaas is het sociaal-emotionele zorggehalte van onze drie pubers op dit moment behoorlijk pittig. Aan de ene kant omdat hun ontwikkeling doorgaat, maar de aangeboden zorg aan de andere kant momenteel niet meer altijd passend is. Dit als gevolg van veranderingen en leeftijdoverstijgende wetgevingen. Steeds maar weer wordt er geschoven met zorgaanbieders, waardoor het in ons geval nu maanden duurt, voordat we als gezin opnieuw bekeken en eventueel geïndiceerd zijn. Maanden waarin ik als moeder de overbrugging op mijn schouders moet nemen. Maanden waarin ik me vooral niet serieus genomen voel.

Met een hoop onbeantwoorde zorgvragen, onduidelijkheden en een examenkandidaat in huis, snap je dat mijn hoofd volop in beweging is. Mijn ogen branden, mijn lijf laat me in de steek en de stijfheid van mijn spieren laten me geregeld ouder voelen, dan ik constateer in de spiegel.
Zuchtend probeer ik een mogelijkheid te vinden om wederom aan de bel te trekken. Om de steeds zwaardere zorg wat draaglijker te maken voor mij en mijn fulltime werkende echtgenoot. De overbelasting op zowel mijn geestelijke als lichamelijke systeem is zo groot, dat ik geen kracht meer heb om aan die zware bel te trekken. In de nachten droom ik mijn dromen. Hoe heerlijk zou het zijn om als gezin een regulier leven zonder beperkingen te mogen doorlopen. Geen gemeentelijk zorgsysteem, geen hopeloze toestanden binnen passend onderwijs, geen frustrerende en tijdrovende papierwinkel, geen onmachtig gevoel…

Maar dromen zijn bedrog. In de ochtend staat de werkelijkheid te popelen aan mijn bed. Ook vandaag zijn er geen buddy’s beschikbaar. Deels omdat er doodgewoon geen te vinden is, die gespecialiseerd is in de eetproblematiek van middelste, deels omdat de buddy van oudste geniet van haar welverdiende zwangerschapsverlof. Is er dan geen vervanging, zul je denken? Tuurlijk wel, ware het niet dat we volgende week een zogenaamd RTO hebben, waarin de gemeente en de nieuwe zorgaanbieder na maanden van onzekerheid, met ons als ouders in gesprek gaan over nieuwe zorg. Beetje onpraktisch om een nieuwe buddy voor een maand in te werken. Zodoende neem ik ondertussen een maand lang de taken van haar buddy ook op mijn schouders. Tanden op elkaar, doorzetten en volhouden.

Gelukkig kunnen we ondanks alles ook genieten van de ontwikkelingen van onze kinderen. Oudste heeft in versneld tempo niveau 1 van MBO afgerond. Ze wacht vol spanning af of ze geslaagd is. En aangezien haar vervolgopleiding pas in september start, heeft ze met een beetje hulp van ons in totaal voor wekelijks 20 uur betaald werk aan de haak weten te slaan. Daarnaast doet ze nog een vrijwillige stage om zich al voor te bereiden op haar niveau 2 koksopleiding. Alles om maar zoveel mogelijk ervaring op te doen om een kans te maken op de arbeidsmarkt. Daarnaast is het voor haar ook dagvulling: het is of werken, of binge watchen op Netflix. Het ROC, waar ze haar opleiding doet, denkt hier overigens wel in mee. Ook voor komend schooljaar hebben ze geadviseerd in de meest passende vorm van onderwijs, die voor haar mogelijk is. Hoe fijn is dat!

Adelante daarentegen kan helaas niet altijd bieden, waar middelste zo’n behoefte aan heeft. Deels omdat de wetgeving vanuit Den Haag als een ware Tornado door de kansen en mogelijkheden raast, deels omdat de keus van school om voor een economisch profiel te kiezen, niet aansluit bij de passie van middelste voor zorg. Hiermee trekt en schuurt haar onderwijsjas op bepaald gebied, Daarnaast heeft ze als deelnemer van Speciaal Onderwijs te maken met Staatsexamen. Een vorm van examen, waarbij alleen het schriftelijk en een mondeling telt. Alle voorgaande punten lijken op te lossen in het niets. Hoe en waarom is me nog steeds niet helemaal duidelijk. Een gesprek met de leiding van school zal hierin vast en zeker veel helderheid geven.
Terwijl ik mijn frustratie over passend onderwijs een plek probeer te geven in dit stukje tekst, staat middelste voor haar grootste opgave: een examen van economie. Haar ijzersterke discipline hield ons afgelopen weken nog sterker in de greep dan de voorgaande jaren al het geval was. De dagen werden systematisch ingepland, waarin vele uren zich vulden met lastige economische vraagstukken. Haar wil om de deur naar het ROC geopend zien worden is groot. Hiermee omarmt ze de leus “opgeven is geen optie” en bijt ze zich vast in de leerstof, ook als die noodgedwongen buiten haar talenten valt.

Passend onderwijs kent dus net als passende zorg heel wat drempels en hindernissen. Door alle regelgevingen moeten we als gezin maar met de stroom mee, ongeacht de tegenwind, die we dagelijks voelen. Om aan de dromen van middelste tegemoet te komen, zetten we als gezin onze schouders eronder en zwoegen en zweten we samen dagenlang in ouderwets stampen en trainen. Manlief neemt na een zware werkdag nog wat sommen door, ik bespreek oefenexamens na en leer begrippen met haar, om vervolgens in debat te gaan over de moeilijke open vragen. Hiermee leggen we een basis van vertrouwen, waarvan niet alleen middelste kan profiteren, maar ook de andere twee rakkers uit ons gezin.

Het samen leren vergt veel van middelste, maar ook van ons als gezin. Gelukkig zien we ook verbondenheid ontstaan. Iedereen leeft mee met de inspanningen van middelste. Dat dit tevens mijn eigen tijd opvreet, vind ik lastiger te accepteren. Want alhoewel ik uit ervaring weet hoe waardevol het is om als ouder een passende warme jas aan te kunnen bieden, weet ik ook uit ervaring dat ik kan teren op de positieve boost, die ik krijg van mijn eigen me-time. Dan pas kan ik de moeder zijn, waar Den Haag om vraagt.

Uitdaging 2: muzikale ontdekkingen

Mijn verjaardag vulde zich dit jaar met waardevolle cadeautjes. Cadeautjes in de vorm van uitdagingen, verzonnen door mijn vriendinnen. Woensdagmiddag 3 april 2019 beleefde ik mijn tweede uitdaging.

De ruimte waarin ik me gistermiddag zo’n 40 minuten mocht begeven, had een mooie akoestiek. Nog voordat ik de eerste zangoefeningen voor mijn kiezen kreeg, voelde ik dat een positieve vibratie rondcirculeerde op deze plek. Wat het precies was weet ik niet, maar de woorden “Freude”, “schöne” en “züsse” vlogen als koninklijke nachtegaaltjes door het lokaal.

Het palet aan kleurrijke en muzikale uitdagingen werd deze middag gebruikt. Vriendin Angelique had me eerder al ingefluisterd dat de uitdaging een link had met onze gezamenlijke passie: zingen. Daar kon ik me dus behoorlijk op verheugen, zeker omdat ik de zangkwaliteiten van Angelique hoog in het vaandel heb staan. Dat ze me uitdaagde mijn grenzen op muzikaal gebied te overschrijden voelde als een hele eer.

Iedereen die mij kent, weet dat ik graag zing. Altijd al gedaan hoor. Echter, mijn passie heeft voor vele jaren op de reservebank gezeten.  Tot zo’n twee jaar geleden. De drang om mijn eigen leven weer betekenis te geven, resulteerde in een bucketlijst. Zonder veel moeite creëerde ik de behoefte aan zang, veel zang. Zangles, solozang, zingen in een koor en zingen in een musical waren langgekoesterde dromen, waar ik voor mijn dood nog de nodige ervaring mee wilde opdoen.
Het duurde dan ook niet lang voordat ik me aanmeldde bij het wijkkoor. Zangles leek me toen nog een brug te ver. Het durven kiezen voor mijn eigen passie was nog een vreemd en onwennig iets. Dus de veiligheid van een laagdrempelig koor was een logische keus. Ik startte voorzichtig met repetities, eens per twee weken. De stilte die ik steeds vaker ervaarde in mijn lijf, zorgde voor het ontdekken van diepere lagen in mij. Het wijkkoor werd uiteindelijk een heuse aanloop voor meerdere sprongen in het diepe. Samen met twee lieve vriendinnen, die ik leerde kennen via dit koor, kwam ik voor de uitdaging te staan om onder begeleiding van een strijkorkest op te treden in een verzorgingstehuis. Het smaakte naar meer, ware het niet dat ik voortdurende bang was om te verzuipen in mijn eigen drang naar meer. Dus ik nam pas op de plaats.

Als ik nu terugkijk naar de weg die ik gelopen heb, ben ik verbaasd over de sprongen die ik gemaakt heb. Zang neemt op dit moment een prominente rol in mijn leven. Niet alleen geniet ik al maanden van zangles, ook de keus om mee te gaan zingen in het popkoor van de muziekschool zorgt voor een frequenter ritme van mijn passie. De veiligheid van het wijkkoor ben ik duidelijk ontgroeid.

Gister sloot feilloos aan bij mijn behoefte, die ook ik nu op zanggebied voel. Angelique, mijn zangvriendin wist dit cadeau goed op waarde in te schatten. Het gevoel van intense verbondenheid werd dan ook groter en groter, naarmate de minuten verstreken waarin we onze gouden strotjes smeerden. Het contact met onze lijven, het samensmelten van onze stemmen en het plezier van samen beleven, bezorgde me kippenvel. Dit naast het feit dat ik van de ene verbazing in de andere viel: nooit geweten wat deze vriendin allemaal in me losmaakte op muzikaal gebied.
Na afloop was ik op. 40 minuten intens zingen is topsport. De uitdaging is het echter allemaal waard geweest. Weer ben ik een grens overgegaan en weer leg ik een stukje zelfvertrouwen in mezelf neer. Wat ben ik mijn vriendin dankbaar voor deze nieuwe ervaring. Terwijl ik thuis nog aan het zweven ben, krijg ik een berichtje. Of ik mee wil zingen aan een vierstemmig stuk, samen in de zangles van vriendin…deuren schijnen open te gaan, vooral op momenten dat je het niet verwacht.

Wat mijn bucketlist mij heeft gebracht, is veelomvattend. Ik realiseer me steeds meer dat pushen geen zin heeft, maar dat het een kwestie van durven, doen en genieten is. Dat de verbondenheid van het aardse zoveel dichterbij is dan jezelf in eerste instantie zou verwachten. Zang geeft me daarbij houvast, maar bovenal handvatten om aan te sluiten bij het leven, wat zo bij me past.

Stroomstoot vol levensenergie

Geluk zit in kleine dingen. In verrassingen, ontmoetingen, mijlpalen, maar vooral in ervaringen die je ergens diep van binnen strelen, raken, aaien, waardoor je de warmte als een stroompje door je lijft voelt stromen.

Dat soort geluksmomenten omarm ik, ook al zijn ze niet op te roepen. Ze komen op je pad, juist als jij ze niet verwacht. Een verrassend bezoek, een berichtje, een kennismaking met een voor mij onbekende item, een kopje thee in de tuin of een zangmomentje met mijn zangvriendinnen, ter voorbereiding op een eventueel optreden. Ook een compliment, een mooie dag, of de bloesem op het plein brengen een bepaalde dankbaarheid voor het leven in me naar boven. Zo complimenteerde een vriendin me met mijn blog: ze las ze elke keer in bed en daarmee voedde ze haar passie voor lezen. Het zijn kleine aanrakingen van liefde, alsof een technicus de knop van sensitieve elementen aandraait, waarmee dat speciale gevoel voor even in de spotlights staat.

Zo’n gevoel van geluk laat me denken aan tijden, waarin ik als jong kind lekker ouderwets onder een warme deken werd gestopt. Dat veilige gevoel dat je even kon cocoonen, zonder verstoringen van buitenaf. Als een klein zaadje dat door de warmte van de zon langzaam kan ontkiemen.
Zo’n moment van geluk is echter niet te vinden als je ernaar zou zoeken. Het is er opeens. In alle intensiteit, onmiskenbaar te herkennen, aangezien het zoveel meer is dan alleen maar die ene ervaring. Het is een stroomstoot vol levensenergie, waardoor geest en bewustzijn een heldere focus ontwikkelen, terwijl je adem door je hele lijf stroomt.

Het gebeurt dan ook vaak dat ik letterlijk even stilsta bij dit prachtige gevoel, wat die kleine ervaring in me losmaakt. Herken je ook momenten van geluk? Laat ze me weten…

Gouden grondbeginselen

Als ik terugdenk aan een van de mooiste momenten van afgelopen week, dan heeft dat alles te maken met een rijkdom zonder financiële waarde. Het mooiste moment was een van ontmoeten en kennismaken. Twee elementen, die in mijn leven van grote waarde zijn.

Het ontmoeten in mijn leven loopt als een rode draad door mijn leven. Vele ontmoetingen hebben ertoe geleid dat ik mijn echte kleur weer leerde kennen. En wil ik het schilderij van mijn bestaan nog kleurrijker maken, dan heb ik de kleuren van mijn vriendinnen nodig. Overigens de laatste jaren meer dan ooit. Zodoende nodigde ik ze uit om onder het genot van muziek, lekkere smaken en gezelligheid elkaar beter te leren kennen. Ontmoeten en elkaar leren kennen werden op dat moment de gouden grondbeginselen van wat uitmondde in het beste gevoel ooit.

Een ultiem gevoel van rijkdom kwam niet alleen met de aanwezigheid van (bijna) al mijn lieve vriendinnen, maar zeker ook nadat de klanken van de uitgekozen muziek samensmolt in onzer harten. Woorden, betekenissen en emotionele overgave werden onderdeel van een saamhorigheid, waar ik alleen maar van droomde. Elke vriendin openbaarde een klein stukje kleur van zichzelf door een songtekst te presenteren.

Als middelpunt van dit moment bleef ik me verbazen over de intimiteit, de kracht en de creativiteit waarmee mijn vriendinnen mij verrasten. Wat heb ik genoten van mijn durf om mijn vriendinnen uit te dagen, maar nog meer genoot ik van hun lef! Hoe moeilijk het bleek om kleur te bekennen in zowel muziek als een passionele uitdaging, wist het zich toch een weg te banen in de geest van iedereen. Ik kan dan ook niet anders dan beamen hoe trots ik op deze club meiden ben.

Met een grote glimlach zak ik onderuit in mijn stoel en kijk in de flikkerende vlammen van de kaarsen, die de hele middag als krachtige pijlers de sfeer ondersteunen. Ik probeer me voor te stellen wat ik zonder deze meiden zou moeten. Hoe leeg en saai de dagen gevuld zouden zijn zonder hun lach, woorden, tranen en hun muzikale en warme ideeën. Want hoe ontredderd ze ook een paar jaar geleden keken bij mijn creatieve voorstellen, hoe daadkrachtig verpakten ze nu- stuk voor stuk- hun eigen inbreng. Indrukwekkend, bijzonder en mooi…

Wat hebben de meiden me verrast, maar vooral verbaasd met het enorm blije gevoel dat ze wisten over te brengen met hun passionele uitdagingen. Want wat kan ik me de komende tijd verheugen op schildermomenten, zangondersteuningen, bloesemtochten, avonturen naar gezamenlijke passies en een treinreis naar Amsterdam om de kunst van het schilderen eens nader te bekijken in het Rijksmuseum. En oh ja, ook mag ik me ergens dit jaar op zondagochtend klaarmaken voor nog meer heimelijk avontuur.

Wat heerlijk om me dit jaar ergens binnen nieuwe ontmoetingen en kennismakingen te begeven. Het doel om mijzelf te verweven met de passie van mijn vriendinnen lijkt te gaan slagen. Een extraatje waardoor ik me nog rijker mag gaan prijzen. Tenslotte zit mijn rijkdom niet in bezit, maar in de schoonheid van vele nieuwe ervaringen. En dat ik die mag gaan delen met mijn vriendinnen, is het grootste geschenk dat ik met liefde zal omarmen.

 

Slagroom op je leven

De slagroom op het leven
En hoe je dat doet…

Wat fijn dat je weer beland ben op mijn blog. Ook dit keer pak ik uit, om je een blik in mijn leven te gunnen. En weet je, ik pak graag uit in het leven. Dat noem ik maar gekscherend een klein positief gevolg na een beangstigende diagnose. Echter, als ik eerlijk ben, pak ik mijn hele leven al uit. De diagnose schudde me gewoon weer even wakker.

Als ik uitpak, stoei ik het liefst met veel ideeën. Daar word ik blij van. Het resulteert vaak in een toefje slagroom op mijn leven. Smullen maar! Die lekkere romige smaak gun ik mezelf niet alleen, maar ook de vriendinnen, die ik her en der in het land heb wonen. En dus pak ik uit, stimuleer ik en dring ik af en toe een beetje aan… Maar aangezien niet iedereen creatief onderlegd is, zag ik jaar in jaar uit, ontredderde gezichten. Er moest hulp komen, ook al begaf ik me dan op glad ijs!  Echter,  beslissingen zijn er om genomen te worden en uitdagingen om zonder blikken of blozen aan te gaan. En glad ijs? Ach, risico’s horen bij het leven en vallen vaak glorieuzer uit, dan we denken. Daarnaast is mijn ervaring dat het schiften van zo’n romige toef slagroom helaas sneller gebeurt, dan we zelf vermoeden. Dus hup, schaatsen aan en mee met mij als ongeleid projectiel de uitdaging in.

Dat ik sommige vriendinnen hiermee voor het blok zet, is niet mijn beste eigenschap.  Daarom deel ik dit podium puur en alleen deel met vriendinnen, die er open voor staan. Die van uitdagingen houden en mee willen deinen op de golven van buitenzinnigheid. Die net wat vaker, dan gemiddeld, van die toef slagroom willen proeven. Die samen met mij de diepte van de oceaan induiken, inzichten ontdekken en buiten de boeien durven te varen. En nu gun ik dat elke vriendin , maar soms zit dit soort uitdaging niet in de persoon, waardoor ik diegene niet lastig val met deze ongein. Echter om aan die ene groep vriendinnen mijn eigen gigantische gevoel van blijdschap en trots te kunnen overdragen, wist ik dat de bucketlist de juiste basis zou zijn. Maar ja, om nu met een hele groep vriendinnen naar het Noorderlicht te vliegen, was zelfs mij wat te gortig. Ik zou de nuchtere aanpak volgen.

Een bucketlistboekje voor vriendinnen bracht uitkomst. Al bladerend voelde ik een gevoel van feestelijke confetti in me opkomen. De voorbeelden waren kleine, normale, soms uit de band springende activiteiten, met een hoge dosering lachwekkende en gezellige karaktertrekken. Een prima basis om de ander te leren uitpakken, zodat ook ik eens kon genieten van het verrassende effect.

Bizar genoeg heeft mijn idee gewerkt. Ik gaf het bucketlistboek aan een vriendin, zodat zij langs de meest inspirerende ideeën kon bladeren, op zoek naar datgene, waarmee zij kon gaan uitpakken. Ik wist pas hoe glorieus de uitwerking kon zijn, toen we verrast werden met een creatieve flow aan hints, waardoor geheimzinnigheid hoogtij vierde. De oh ’s en ah ’s bleven tot lang na haar ontmaagding in dit creatieve proces doorklinken. We gingen uiteindelijk naar de film, waar we een avondje konden ontzorgen onder het genot van popcorn en veel gezelligheid. Het doel van de opdracht “verras elkaar” heeft deze vriendin aardig weten in te pakken, waardoor wij het leven in alle grootsheid mochten uitpakken. Met een creatieve herinnering als bewijs.

Het boekje is doorgegeven naar vriendin nummer 2. Ze is aan het broeden, begreep ik uit haar berichtjes. En alhoewel ik me als controlefreak amper kan inhouden om haar te inspireren, heb ik besloten hard voor mezelf te zijn en op de achtergrond te blijven. Ik vlei me op de bank en laat het gewone leven over me heen komen. En ach, wat minder slagroom op zijn tijd kan in mijn geval geen kwaad.

Als vriendschap het verschil maakt

Het begrip vriendschap houdt me al jaren in de greep. Ik word soms geteisterd door hardnekkige worstelingen als het om mijn vriendinnen gaat. Met een perfectionist als ik is het snel feest op dit gebied.

Afspraken, etentjes, mailtjes, appjes, kaartjes of een keer een kopje leut. Het helpt bij mij een paar dagen, maar dan ben ik terug bij een onuitwisbaar onrustig gevoel. Een gevoel dat ik ergens iemand tekortdoe, of dat de vriendschap niet helemaal verloopt, zoals ik hem ergens voor mezelf gedefinieerd heb. Vriendschap betekent voor mij dan ook zoveel meer, dan een oppervlakkige praatje.

Vriendschap heeft iets magisch en nooit hetzelfde. Dat vind ik bijzonder, maar ook lastig. Waar je voor de ene vriendschap lef moet tonen, is de ander al tevreden met een wekelijks kopje koffie. Zo heb ik vriendinnen op kilometers afstand wonen en dan bedoel ik ook K-I-L-O-M-E-T-E-R-S, maar is de spirituele verbondenheid zo groot, dat het lijkt alsof we elkaar dagelijks uren zien. En soms zie ik vriendinnen weken niet, maar zorgt de huidige technologie ervoor dat het communicatieve vermogen op peil blijft. Het gebeurt dan ook regelmatig dat ik me verward afvraag of ik nog wel goed bezig ben.

Door de jaren heen heb ik heel wat soorten vriendinnen op mijn levenspad mogen ontmoeten. Vriendinnen, die al vanaf de basisschool ergens een plekje in mijn hart hebben veroverd, vriendinnen met gemeenschappelijk empathische vermogen, vriendinnen waarmee ik even stoom afblaas in de sauna, vriendinnen waarmee ik de wereld afreis, vriendinnen waarmee ik de ander op een poëtische manier te woord sta en vriendinnen die net als ik de uitdaging van het leven, al dan niet zingend, aangaan. Een mooie mix dus van een bijzonder gezelschap, al zeg ik het zelf.

De wensenlijst om vriendschap perfect te maken heb ik laten varen. Het voordeel van ouderdom is dat eisen minder hoog gesteld hoeven te worden. Ik profiteer tegenwoordig eerder van mijn bonte gezelschap aan vriendinnen, dan dat ik me erdoor laat belemmeren. De schoonheid van deze variatie, maakt mij als mens ook mooier. Ik heb geleerd mijn leven spectaculair te maken, juist door deze verschillen. Ze sluiten feilloos aan bij de behoefte, die ik als persoon heb op dat moment, waardoor we elkaar prachtig aanvullen. Zo streef ik ernaar dat ik- op een voor mij zo eerlijk mogelijke manier- respect heb voor de variëteit aan inhoud en karakter van een vriendschap. En lukt dat altijd? Nee hoor, ik ben ook maar een mens, met een heel leger aan gevoelens.

Ik vind het dan ook niet altijd meevallen om de balans te vinden binnen het onderhouden van vriendschappen. Gelukkig heeft de huidige maatschappij daar een zeer effectieve oplossing voor gevonden: de sociale media. Even een korte blik werpen in het geposeerde leven, is al vaak voldoende om weer op de hoogte zijn. En wil ik niet weg uit huis stuur ik een appje of gebruik ik Messenger  voor een wat langer bericht. De enige die bij mij werkeloos op de kast staat te koekeloeren, is de telefoon. Die pak ik alleen om mijn voorkeur voor liefdevolle confrontatie in mijn agenda te kunnen noteren.

Dus na jaren worstelen, kies ik tegenwoordig een podium waar ik kan stralen met welke vriendin dan ook. En dat dit steeds een ander podium is, maakt het juist zo uitdagend.  Zakt een vriendschap om wat voor reden dan ook in, ben ik de beroerdste niet om het vuurtje aan te wakkeren. Dan zet ik iemand zonder pardon voor een creatief blok*. Wat dat betreft ben ik niet zo’n lieverdje en kan ik best veeleisend en dwingend zijn. Maar hee, als vriendin is het mijn taak de muziek in het leven levendig te houden en dat is dan ook precies wat ik zal blijven doen.

*Mijn K-4 vriendinnen hebben ervaring met het feit dat ik vuurtjes wil blijven aanwakkeren en mijn verjaardag is de perfecte manier om de aanwezige vriendinnen voor het creatieve blok te plaatsen. 

Omgebogen symboliek

Veel vergeet ik tegenwoordig. Een kleine erfenis van de bestraling bovenop een burn-outverleden. Data daarentegen zitten gegriefd in mijn geheugen. Bij data horen gebeurtenissen.

Het is nu alweer 4 jaar geleden dat 13 maart een datum werd met een gebeurtenis. Een eerder gemaakte röntgenfoto van de long van Paul was reden om ons leven, juist op die dag, overhoop te gooien. Sindsdien is 13 maart voor mij een datum om nooit te vergeten.

Morgen is het wederom 13 maart. Vier jaar na die allesbepalende diagnose. De afgelopen drie jaar was de aanloop naar deze dag al genoeg reden om me ellendig, onrustig en verdrietig te voelen, ondanks de positieve ontwikkelingen die we hadden meegemaakt. De grilligheid van de gebeurtenis op 13 maart 2015 drukte een stempel, waar ik last van bleef houden.

De uitslag was duidelijk en er restte de arts niets anders dan “sterkte” mee te geven, Het viel dan ook echt niet mee wat we voor de kiezen kregen.

Nee, het viel inderdaad niet mee. Echter Paul en ik zijn sterke mensen geworden, die de glinstering van het leven – waar mogelijk – in volle glorie aanschouwen. Het is voor ons beiden dan ook van belang om positief in het leven te kunnen staan en grillige karakters om te buigen naar liefdevolle symboliek.

Vandaag bogen we het grillige karakter van 13 maart 2015 om naar 13 maart 2019, een dag van verbondenheid, gegoten in een noot van liefdevolle inkt. Een prachtige tatoeage siert op mijn enkel en bij Paul op de arm. Een ontwerp, gemaakt door een waardevolle vriendin, in opdracht van ons. Zij heeft onze initialen verweven, waarbij drie kleine puntjes symbool staan voor eeuwige verbondenheid, terugkomend in onze drie kinderen.

Er is vanaf morgen weer ruimte voor de glinstering van het leven, waardoor we opgetogen het zwart van deze dag achter ons laten en de datum een zwier te kunnen geven van roodgekleurde liefde.

“Datum van onmacht
ombogen in symboliek
gedragen. Initialen verweven
in onderhuids weefsel
waar liefde samenvloeit
In tonen van inkt”

 

 

Vraag en antwoord: een spel van ontwikkeling

(Elke tweede maandag van de maand blog ik voor Adelante over de ontwikkelingen binnen mijn gezin. Mijn jongste twee kinderen volgen nog onderwijs op Adelante. Oudste heeft ondertussen de overstap gemaakt naar MBO.) 

De vraag wat mijn kinderen aan zorg nodig hebben, is niet altijd zomaar te beantwoorden. Meestal denk ik daar niet over na, maar probeer af te gaan op mijn eigen intuïtie en in te spelen op datgene, wat er op hun pad komt.

De zorg voor mijn kinderen vergelijk ik wel eens met een pianospel. Maten met vrolijke muzieknoten, afgewisseld door tekens van rust, waarna er een opzwepende crescendo* volgt. Zorg betekent aandacht, intensiteit en fasen van ontwikkeling. Soms volgen deze elkaar keurig op, soms ook niet. Dan heb ik dikke pech en vliegen de vragen me om de oren. Als instanties dan ook nog moeilijk gaan doen en gaan reorganiseren zijn de rapen helemaal gaar. De paarse krokodil kan uit de kast worden gehaald, net als een leger aan pennen. Bureaucratisch papierwerk gaat zuchtend door mijn handen. Zorg is een repeterende wetgeving, waar mijn spaarzame eigen tijd behoorlijk door in de verdrukking komt.

Wat hebben mijn kinderen aan zorg nodig? Een vraag die ik alleen maar goed kan invullen als ook ik de mogelijkheid krijg mijn uurtjes voor mezelf in te plannen. Niet alleen omdat ik als mens waardevol en bijzonder ben, maar vooral om genoeg energie te hebben voor mijn kinderen. Want ja, ook al denkt de besturende macht dat kinderen met een beperking, weinig tot geen vragen hebben, ik weet uit ervaring beter. Dus dan sta ik met woordenboek en Wikipedia paraat om zoveel mogelijk antwoorden te kunnen geven.

Binnen de Nederlandse wetgeving, sta ik nogal eens met de mond vol tanden. Zodra onze oudste 18 werd, werd ze overvallen met een hoop eigen papierwerk. Door ons mentorschap, geregeld bij de rechtbank, staat ze er gelukkig niet alleen voor en blijven we de zorg delen. Toch is zorg voor onze jongvolwassen kinderen een bureaucratisch doolhof.

Ook voor veel instanties, merken we in de praktijk. Twee maanden na de 18e verjaardag van oudste, valt wel keurig haar stempas in de bus, maar is er nog geen zekerheid over een – voor haar broodnodige – verlengde jeugdwet. Veel onzekerheden, veel vragen en tot nu toe weinig antwoorden en het trieste is dat ik ze helaas niet op Wikipedia kan terugvinden. Daarmee bevinden we ons in een transparant gebied, zonder enig zicht op duidelijkheid. Met alle gevolgen van dien. Spelen we nu onze muzieknoten in alle rust.., zal het crescendo van toenemende zorg ons binnen onzichtbare tijd de adem ontnemen.

Godzijdank heeft Adelante genoeg professionele krachten, die ouders kunnen helpen in de zoektocht. Ze nemen bepaalde taken over, waardoor ik de tijd heb om me te richten op andere zorg. Zorg op het gebied van wonen, reizen, studeren en sociale competenties. Lastige gebieden voor jongvolwassenen met een beperking. Eerlijk is eerlijk: persoonlijke, maatschappelijke en onderwijskundige ontwikkelingen kennen net even wat meer drempels, dan dat u of ik gewend ben. Door wachtlijsten valt de mogelijkheid om spontaan op kamers te gaan, weg. Begeleid wonen kan niet overal en moet passen binnen de zorg van het kind. Of er een rijbewijs behaald kan worden, is nog maar de vraag en reizen met een ov-kaart moet ingepland worden in beider agenda’s, aangezien het oefenen een voorwaarde is om te automatiseren. Als je als passend-onderwijs-leerling dan ook nog de behoefte hebt om verder te leren op het reguliere niveau 2 van het MBO, rinkelen alle alarmbellen.

En toch is er hoop. Voor mij als moeder, maar ook voor onze kinderen. Examens worden ingepland, stages gelopen en steeds meer begeleiders trekken zich het lot aan van kinderen, die net wat meer en andere vragen hebben. Vragen, die binnen een ander perspectief beantwoord dienen te worden. Vragen, die meer tijd kosten, dan we veelal gewend zijn. Vragen die onmogelijkheden ombuigen naar mogelijkheden, als we het maar willen.
Zolang wij als ouders blijven geloven in de antwoorden, die we onze kinderen kunnen geven, zullen er vragen blijven komen. Vragen, waar ik mijn eigen tijd graag voor inperk. Vragen waardoor ik als moeder, onze oudste het vertrouwen kan meegeven, dat een vak als kok op niveau 2 van het MBO een haalbare kaart is, Vragen, waardoor ik de middelste op een overtuigende manier door de examentijd van het VMBO kan loodsen en vragen van jongste om zijn praktische slimheden in de volle overtuiging te omarmen.

Hoe waardevol en essentieel is het dan om onze kinderen te blijven begeleiden naar hun eigen muzikale slotstuk. Ik ben ervan overtuigd dat het publiek ons zal trakteren op een staande ovatie.

*Crescendo=is een Italiaanse muziekterm (afgeleid van het Italiaanse crescere voor groeien) voor dynamieknotatie die aangeeft dat in een gegeven passage geleidelijk de toon moet versterkt worden.

 

De dirigent in mij

Ken je dat? Dat je door omstandigheden geen leiding meer kan geven aan je leven? Dat overkwam mij, nu zo’n 4 jaar geleden, toen mijn man de diagnose uitgezaaide longkanker kreeg. Ik was alle grip op mijn leven kwijt.

Gelukkig is de dirigent in mij weer ontwaakt. Een overzichtelijk partituur (muziekboek) geeft invulling aan het muziekstuk dat op dit moment mijn leven weerspiegelt. Een leven, waarin ziekte, zorg, uitdaging, vriendschap en bewustzijn een intrigerende rol spelen.

Het muziekstuk dat ik leid, is allesbehalve saai. De partituur kanker laat zijn muzieknoten piano spelen en bezit daarnaast een dosis aan tekens van rust. De partituur zorg gaat van piano naar fortissimo met een overduidelijk crescendo of decrescendo. Geen structuur of ritme in herhaling, maar een spannend en afwisselend spel van dansende noten op het papieren notenblad. Dan de partituur uitdaging. Op dit moment mijn favoriet. Een partituur die ik graag in forte uitgevoerd wil zien, met fermate en zeer zeker hier en daar een komma: er moet dan ook geademd worden. Doe ik dat niet, zal het muziekstuk veranderen in een overspannen en stressvol geheel. De partituur vriendschap staat bekend om zijn mezzopiano en het accentteken. Bepaalde tonen, die voor verschillende vormen van vriendschap staan, krijgen een accent. Hierdoor weten de andere partituren dat ze pianissimo moeten aanhouden. Even wat meer op de achtergrond, maar wel nog steeds aanwezig. Bewustwording is tenslotte de partituur, die geleidelijk aan met de andere partituren meebeweegt en als sluitstuk in fortissimo het applaus van het publiek mag ontvangen.

overzicht van termen uit de muziekwereld

De verschillende termen, die ik in deze blog gebruik, komen uit de muziekwereld waar ik mee opgegroeid ben. Tijdens de vele lessen blokfluit, het zingen in het schoolkoor en de lessen op de Pabo kwamen de termen pianissimo (zeer zacht), piano (zacht), mezzopiano (matig zacht), mezzoforte (matig sterk), forte (sterk) en fortissimo (zeer sterk) aan de orde. Voor mij is het gebruik dus heel normaal.

Daarnaast beschrijf ik mijn blogs graag in metaforen. Het is een uitdaging om mezelf, maar jullie als lezer ook uit te dagen. Oppervlakkigheid is niet aan mij besteed, sorry. Zo haal ik de beelden uit ervaringen, die ik opdoe. Het zijn richtpunten, die op mijn levenspad verschijnen, al dan niet bewust aanwezig. Ik stop ze veelal in mijn rugzak en denk er verder niet meer aan. Totdat ineens mijn persoonlijke ontwikkeling de aandacht vraagt van de inhoud van de rugzak. Dan graaf ik en haal het richtpunt tevoorschijn, dat perfect past in dat moment van mijn leven. Het kan zomaar voorkomen dat de spanning in mijn leven geleidelijk toeneemt (crescendo) of afneemt (decrescendo). Dat ik een komma moet plaatsen, ergens op mijn levenspad, betekent niets meer of minder dat ik even adem moet halen. Als ik een Fermate-teken aanbreng, wil ik het moment of de noot van dat moment even iets langer vasthouden.

Afgelopen vrijdag was het zover. Ik zat in het theater en had een prachtige ervaring. Daar moest een Fermate aan gekoppeld worden. Zo zat ik direct achter de dirigent met zijn partituur. Hij leidde de muzikale ondersteuning van de Barokopera Dangerous Liaisons. Fluiten, cello’s, hobo’s en violen. Allemaal onderdeel van het muzikale samenspel, waardoor de acteurs op het podium hun verhalen al zingend konden vertellen. Ik was geraakt en geïnspireerd. Tevens dacht ik terug aan een cursus die ik jaren geleden aangeboden kreeg van Gerard Alof. Hij was degene die me leerde om de dirigent in mezelf weer te laten ontwaken.

En nu, na een cursus, een inspirerende film (De dirigent) en een opera, dirigeer ik er zelf weer op los. Het muziekstuk dat ik in het NU mag leiden, is verre van verdrietig. De noten, die bespeeld worden, verklanken enthousiasme, levenslust en groei. Tevens ben ik nog even niet toe aan een ander muziekstuk: het verdient verdieping en uitwerking, waarbij het accent wat mij betreft ligt bij uitdaging, avontuur en vriendschap.

Mijn huidige muziekboek zorgt voor nog meer groei en levenslust, waardoor het huidige Libretto (Italiaanse term voor muziekstuk) zonder meer in diepgaande verklankingen tot ontwikkeling kan komen.

 

De klim binnen een unieke blauwdruk

Wie binnen de juiste omgeving een plek krijgt, floreert en klimt zijn eigen weg omhoog.

Als moeder van drie pubers verbaas ik me nog geregeld over de diversiteit, die ik elke dag weer voorbij zie komen. Drie kinderen met veel overeenkomsten, mede door dezelfde genetische afwijking, maar evenzoveel unieke eigenschappen. Drie kinderen die ik datgene binnen de opvoeding heb kunnen bieden, waardoor ze hun identiteit leerden kennen en in staat zijn geworden dit ook uit te bouwen.

Toen de kinderen jong waren en we nog veel meer verweven waren in onduidelijkheden, vergeleek ik de oudste twee meiden geregeld met elkaar. Niet alleen het feit dat ze van hetzelfde geslacht zijn, speelde een rol, maar zeker ook hun leeftijdsverschil van slechts 17 maanden. Ik kwam er door de jaren heen achter, hoe verschillend ze echt waren en hoe belangrijk het was om ze binnen dezelfde opvoeding een plek te geven, waarin ze zichzelf zouden vinden. Voor de jongste, een jongen, bleek dit net wat makkelijker te zijn. Mede door het feit dat hij van een ander geslacht was.

Nu de meiden de puberleeftijd van 16 en 18 hebben bereikt en jongste alweer 14 is, herken ik steeds beter hoe waardevol die eigen plek is geweest en nog steeds is voor de identiteit van de kinderen. Ze floreren ieder op hun eigen manier, ongeacht op welk niveau ze zich ook ontwikkelen. Een gegeven waar ik binnen de opvoeding prat op ga. Waar ik dagelijks tijd voor uittrek om binnen mijn gezin de waarde van elke persoon apart te benadrukken. Zo wil ik ervoor zorgen dat de zwakste schakel niet het gevoel heeft minderwaardig te zijn.

Gelukkig heb ik door zelfinzichten ontdekt, dat er eigenlijk geen sprake is van een zwakste schakel. De vergelijkingen tussen kinderen zijn eerlijk waar niet te maken, zeker als je binnen de opvoeding uitgaat van de uniekheid van een kind. En wat is dan zwak? Elk kind in mijn gezin floreert – naar mijn mening – in de omgeving, waarin ouders, docenten en assistenten klaarstaan om in te spelen op de behoeftes, die het kind op dat moment heeft. Of dat nou op het praktijkonderwijs van jongste is, op vmbo van middelste of op mbo-niveau 1 van oudste. Maar dat ieder kind daar vervolgens wel op een andere manier mee omgaat, is dan weer gerelateerd aan het eigen karakter.

Dit laatste werd me duidelijk toen jongste me meenam naar de open dag op Adelante. Nog niet eerder was ik op een open dag van Adelante: de behoefte voor mij en voor de meiden was er niet eerder geweest. Jongste daarentegen kondigde al dagen van tevoren aan dat hij op de desbetreffende zaterdag echt wel naar de open dag wilde. Herkende ik hierin een behoefte? Ja, al werd het me dat pas echt duidelijk toen hij als een trotse pauw door de gangen recht op zijn doel afging. Zijn klas, zijn juf, zijn trainingen van groen, techniek en koken. Het passeerde allemaal de revue. Jongste sluisde me feilloos door het hele gebouw heen, langs muren vol creatieve uitingen en klaslokalen met bekende en voor mij onbekende docenten. Wat was het geweldig! Ik voelde zoveel trots, dat ik niets anders kon dan de waarde van deze omgeving op me laten inwerken. Dat de plek, waar jongste onderwijs volgt, belangrijk voor hem was, wist ik. Dat hij floreert, vrienden heeft en geniet van het type onderwijs, wist ik ook, maar dat deze dag voor mij zo bijzonder werd, had ik niet van tevoren kunnen bedenken.

De uren die ik vanuit een ander perspectief doorbracht op Adelante, zorgden voor een bewustwording waar ik blij van werd. De weerspiegeling van kracht, van geluk en van identiteit zag ik steeds weer voorbijkomen, waar jongste me ook naar toe trok. Tevreden kon ik constateren dat mijn opvoeding bij hem de juiste vruchten aan het afwerpen was.
Echter, ik zou Adelante te kort doen als ik deze ontwikkeling puur en alleen op mijn opvoeding zou betrekken. De omgeving, die ik bied, is uiteindelijk ook verweven met de omgeving, die de docenten van Adelante bieden. Samen met hun kijken en luisteren we naar onze kinderen om zo te kunnen aansluiten bij de volgende tree in de ontwikkeling. Hun behoefte thuis is anders dan de behoefte op school, maar het maakt wel dat kinderen één worden met datgene waar ze gelukkig van worden.

Als een trotse mama, met een uitgeputte zoon, verlaat ik na een paar uur het terrein van Adelante. Wat heeft jongste me weer prachtige inzichten gegeven, door me mee te nemen op dit nieuwe avontuur. Waar niet alleen zijn afdeling aan bod kwam, maar ook het Adelante college aan de overkant, waar het rijk van zijn jongere zus heerst. Om de plek te willen zien, waar zijn zus zo ontzettend gelukkig is.
Twee kinderen uit één gezin, met elk hun eigen karakter, behoeftes en passie. Die elk in een andere omgeving floreren en de trappen beklimmen van toekomstig geluk. De plek, die het best past bij hun eigen unieke blauwdruk.

 

 

 

 

Elke tweede maandag van de maand blog ik over de ontwikkelingen van mijn kinderen, waarvan de jongste twee onderwijs volgen op Adelante.