Kracht van delen
Te diep in mijn emoties om mijn eigen kind te helpen. Het was nog niet eerder gebeurd. Terwijl ik op steeds grotere afstand wegdreef van mijn aanhankelijke kinderen, wist mijn eigen moeder me weer te vangen met het boek: Waar ben ik thuis? , geschreven door Aaltje van Zweden. Ik ben mijn moeder nu al eeuwig dankbaar voor haar kracht om mij op deze manier te ondersteunen.
Al een aantal weken sukkelde ik door het leven, zonder een idee te hebben, waar de gevoelige spijker nu zat. Het was natuurlijk al maanden druk, want naast mijn 20 uur als onderwijsassistent, wilde ik zingen, acteren, dansen en schrijven. En dat, terwijl er ook nog een bureaucratisch orkest gedirigeerd moest worden, voor mijn kinderen. Logisch dus, zou je denken, dat ik er even doorheen zat. Toch was dat niet waar ik zo’n last van had.
Ik dreef steeds verder weg, hoe hard ik ook tegen de stroom in wilde zwemmen. Het frustreerde me en maakte me in mijn eigen ogen, een slechte moeder. Een moeder, die zo nodig haar eigen behoeftes wilde bevredigen. De drang om te stoppen met alles wat mij tot Sandarijn maakte, was groot. Het had dan ook niet veel gescheeld of ik had mijn ontslagbriefje bij zowel het bestuur van Triade als Schunck ingediend. Mijn liefhebbend echtgenoot stak hier een democratisch stokje voor.
Hoe dan? Vroeg ik mezelf wanhopig af. Hoe houd ik alle ballen hoog in de lucht, zonder wederom mezelf te verliezen? Onze oudste (21) woont weliswaar al beschermd, maar komt de komende maanden in een protocol terecht van afzwaaien en zelfstandig de boontjes doppen. En dat terwijl er sociaal-emotioneel nog heel wat winst te behalen valt. Helaas beslist iemand hierover, die meer met geld, dan met de mens zelf bezig is. Onze middelste (19) met haar autisme, eetstoornis en dwang om te sporten, ontwikkelde, door voortdurende frustratie, ook nog een heel negatief zelfbeeld en schoot wortel door al dat wachten. Het waardeloze aan dit verhaal is, dat ze na 12 maanden nog steeds aan het wachten is en er geen duidelijkheid aan de horizon te zien is. Tenslotte onze jongste (17). Hij doorliep een wervelend schooljaar met vele hoogtepunten. Hij stak zijn handen uit de mouwen bij Hoeve Geleenhof en Rudy’s en werd zelfstandiger, aangezien hij meer en meer leerde in de praktijk. Alleen het theoretische onderdeel was een dingetje: dus daar heb ik me maar hard voor gemaakt. Ben ik er dan? In de meest beknopte versie van dit onderdeel van mijn leven: ja.
Dat ik dus inderdaad best een zorgintensief leven heb is een understatement. Dat ik soms wanhopig word van alle regeltjes en protocollen, is zacht uitgedrukt, maar dat ik dus zoveel voelde, waar ik de woorden niet voor kon plukken, snapte ik pas toen ik het boek van Aaltje van Zweden onder ogen kreeg. Alsof de puzzelstukjes één voor één op elke bladzijde uit dit boek vorm kregen. Eerlijk is eerlijk, de kraan werd opengedraaid en ik loosde al het verdriet van de afgelopen tijd in een mum van tijd. Wat een opluchting, wat een acceptatie, wat een herkenning. Zo’n slechte moeder was ik dus niet. En wat een complexiteit mocht ik aanvaarden binnen ons gezin, zonder te overdrijven.
Alles valt en staat, in mijn ogen, met het delen van ervaringen. Ikzelf schrijf al geruime tijd niet meer over mijn kinderen, aangezien ze een eigen leven hebben. En als ik schrijf, laat ik mijn woorden even lezen, voordat ik publiceer. Ik heb altijd gepleit voor openheid, met de gedachte een ander te kunnen helpen. Zo ervaar ik de woorden van Aaltje, als steuntje in mijn hart. Een hart, dat zoveel liefde voor de kinderen heeft, maar ook huilt omdat ik als moeder domweg niet altijd de expertise heb de behoefte te zien en te erkennen.
Gelukkig weet ik nu dat de kracht, die ik uit andere woorden haal, precies datgene is waar ik afgelopen tijd zo op zoek naar was.
Liefs Sandarijn
Fijn weer eens te mogen lezen. Bedankt voor je kaartje trouwens, erg lief. Helaas zijn sommige dingen herkenbaar. Dat er meer naar het geld gekeken word ipv naar wat een persoon nodig heeft. Wij hadden deze week een keukentafelgesprek omdat dochterlief bijna 18 word. Volgens mij troffen we wel goede mensen (al moet dat ook nog blijken uit de uitkomst). Ze hadden al snel door dat Amy erg goed kan vertellen….. daar liepen we altijd tegen aan. Doordat ze het zo goed onder woorden kon brengen werd ze altijd hoger in geschat…. er was ook een wijkverpleegkundige bij, zij dacht meteen heel praktisch en gaat een ergotherapeut inschakelen om in huis eens mee te kijken om de zelfstandigheid van dochterlief alvast naar een hoger niveau te tillen. Volgens mij maakte ze zich ook een beetje zorgen over mij. Omdat ik mezelf wegcijfer voor het welbevinden van dochterlief. Autismecoach van dochterlief was er ook bij. Want ook dat is een punt waar aan gewerkt moet blijven worden. Muizenstapjes, maar vooruitgang. Maar nog veel winst te behalen . .. en nu wachten….. gelukkig niet zo lang als bij jou middelste.
Lieve Sandarijn, ik hoop dat je het goed vindt dat ik hier puur en vanuit mijn gevoel op reageer:
Wat mooi verwoordt Sandarijn. En wat kan ik me (deels) inleven in jou worsteling om jezelf ook te mogen zijn. Niet alleen de moeder, zorgverlener, partner etc. zijn. Maar wie ben jij met jou eigen verlangens, noden. Maar vooral, wie ben jij zelf met je eigen creativiteit, plezier, behoeften. Ik schrijf deels omdat dit voor mij ook een enorme zoektocht is geweest door mijn eigen fysieke aandoening en ziek zijn. De balans was helemaal weg. En het heeft heel lang geduurd voordat ik tijd mocht, jawel, mocht maken van mijzelf voor mijzelf. Het voelde niet goed, het klopte niet, ik voelde me schuldig etc etc.
Dus op dat stuk kan ik me in jou inleven.
Maar ik kan me niet voorstellen hoe het voelt om drie kinderen te hebben die zo’n intense, intensieve zorg nodig hebben. en daarnaast ook nog alle regel, administratieve zaken te moeten doen. Ik kan me voorstellen dat je moeder-modus daardoor altijd aan staat.
Dus als ik mag reflecteren hierop, op basis wat ik lees van jou: wees alsjeblieft lief voor jezelf, zorg ook voor de vrouw Sandarijn. Met al haar behoeftes en uitlaatkleppen. En dat doe je ook. Maar doe het op een manier die goed voelt en die past. Maar doe het.
lieve groeten Wilma