Zorgverlof
Janna
Drie lieve kinderen met een glimlach op hun mond. Ze kijken de kamer in, zonder enig besef wat de toekomst hun gaat bieden. Een reflectie van een oude foto bij ons aan de wand.
Dat onze drie kinderen een rugzak hebben, is nog nooit echt een probleem geweest voor ons als ouders. We gaven onze ziel en zaligheid, maakten keuzes in het belang van hun ontwikkeling en zorgden als liefhebbende ouders voor hun. Mijn baan in het onderwijs zette ik in de koelkast. Ook toen onze oudste 18 werd en de bureaucratie stugger en ingewikkelder, nam ik de ruimte en tijd om alles te regelen en hield ik mezelf buiten schot op de arbeidsmarkt.
Het is al die jaren een beschermingsmechanisme geweest. Niet alleen hadden de kinderen zorg nodig, ook mijn partner Paul na de diagnose uitgezaaide longkanker. Na al die jaren wist ik één ding: zo uitgeput zou ik nooit meer willen worden. Zodoende dat ik in 2020 rustig aan voor 8 uur de stap op de arbeidsmarkt durfde te maken. We wisten niet beter, dan dat we binnen één jaar alle drie de kinderen op een veilige plek beschermd wonen zouden hebben. Niet dat we geen zorg meer hoefden te dragen, maar er zou wel ruimte komen om ook weer aan onszelf te denken.
Met dat zicht, kon ik in 2021 gaan genieten van een 20-urige functie als onderwijsassistent. Wat had ik dit gemist! En dat er periodes van pieken waren, wisten we goed op te vangen. Toen we in 2022 voor de herfstvakantie het bericht kregen dat de woonvorm Villa Franka dicht ging, ontstond er een behoorlijke aardverschuiving in ons stevig opgebouwde kaartenhuis. Ineens waren we terug bij af: jongste had geen logeerplek meer en onze oudste, die na drie jaar beschermd wonen haar proces aan het afronden was, viel ineens in een gat. Haar zorgvuldig opgebouwde proces werd onderbroken, aangezien de begeleidsters één voor één het zinkende schip verlieten. De organisatie stond blijkbaar al drie jaar in de rode cijfers. De kwetsbare, niet rendabele doelgroep uit Villa Franka moest afgestoten worden. En ook al heeft de organisatie hun best gedaan overnamepartners te vinden, een goede vervolgplek voor al die anderen met een fysieke en licht verstandelijke beperking is er helaas nooit gekomen. Kleinschaligheid verzuipt in de massa.
De gemeente Heerlen gaat dus op 1 april 2023 een prachtige woonvoorziening kwijtraken. Triest. Zeker als je bedenkt wat dat voor ons voor gevolgen heeft. Niet alleen heeft oudste na 1 april een woonprobleem, ook onze jongste die al aan het woontrainen was, woont voorlopig thuis, zonder zicht op een passende vervolgplek. Dat we ondertussen al maanden naast ons werk een fulltimebaan draaien aan bureaucratisch beleid, is een onzichtbaar, maar zeer belastend gegeven. Daar staat een organisatie, die een woonvorm moet sluiten, helaas niet bij stil. Als ouder vraag ik daar overigens ook niet om. Het is namelijk niet reëel dat elke zorgaanbieder of organisatie stil staat bij de belastbaarheid van ouders. Het zou wel mooi zijn, als ouders gezien en gehoord worden. Dat er geluisterd wordt naar hun verhalen en dat er gecommuniceerd wordt. Helaas hebben we een huidige regering, die de visie erop nahoudt, dat elke burger de zorg voor zichzelf kan dragen. De minister moest eens weten, wat alleen al het wegvallen van een woonvorm voor ons als gezin betekent. Onze drie kinderen kunnen, ondanks hun jongvolwassen leeftijd, nog niet voor 100% voor zichzelf zorgen. Er is bewind en mentorschap nodig, gedragen door ons als ouders.
Met nog twee maanden te gaan en een niet passende tussenoplossing voor onze oudste, ben ik gebroken. Moe van het vechten en lichamelijk over het randje. Ik heb er als moeder alles aan gedaan om bij gemeente en overheid bewustwording te creëren. Zelfs de media overtuigen was de zwaarste bevalling in tijden. Onrustig bracht ik al woelend de afgelopen nachten door: vraagstukken doorkruisten mijn brein. En alhoewel ik geregeld het advies kreeg om los te laten, vind ik het mijn zorgplicht om voor de kinderen te zorgen.
Dat onze oudste dochter praktisch de laatste bewoner is van Villa Franka, heeft te maken met het hokjesbeleid, waar menig zorgouder in vastloopt. In ons geval is de WMO te zwak, maar de WLZ te goed. En aangezien je het dan toch met WMO moet doen, pis je precies overal naast. Met het mes op de keel zullen we akkoord moeten gaan met een plek voor 6 maanden: dit ter overbrugging van een wachttijd voor een sociale huurplek.
Op de valreep dus kreeg onze oudste iets aangeboden. Een plek in een totaal ander leefgebied. Op behoorlijke afstand van haar werk, sport en van ons. Ook even zo het centrum van Heerlen induiken, is niet meer mogelijk. Regulier zou dat absoluut geen probleem zijn. Echter onze dochter is sociaal-emotioneel kwetsbaar en afhankelijk van een speciale fiets of OV. Niemand schijnt zich dit te realiseren, hoe beperkend deze woonplek is. Zeker als je bedenkt hoe weinig aanspraak ze kan maken op voorzieningen. Tenslotte is ze te goed.
Hoe mooi was onze toekomst. Hoe blij was ik met mijn werkplek in Geleen. Ik voelde me als een vis in het water. Ik voelde me naast moeder ook weer eens Sandarijn. Voor nu heb ik zorgverlof opgenomen: het wordt namelijk tijd dat ik even goed voor mezelf kan zorgen. Daarna kan ik weer elke tegenslag aan.
