Brief aan dochter 2

Lieve middelste dochter,

Niet geheel geruisloos, maar met een daadkracht waar je U tegen zegt, sluipt de komst van jouw nieuwe woonplek dichterbij. Ik houd niet van veranderingen en ook al gun ik jou een open deur naar zelfstandigheid, de onrust in mij als moeder overspoelt me. Tijdens jouw veilige jaren bij mij in het ouderlijk nest kon ik de twijgen nog dichthouden en de gordijnen sluiten. En alhoewel de boze wolf met zijn glibberige praatjes op de loer lag, ontdekte ik al snel, dat jij daar niet gevoelig voor was. Jij zou niet zomaar in zeven sloten tegelijk geluld worden. Jarenlang, maar zeker de laatste weken heb ik geprobeerd me te verhouden tot de uitdaging, die jij zou aangaan. De stap naar Kerkrade, is weliswaar niet het einde van de wereld, maar voelt als te groot voor mij als jouw moeder. Tijdens het proces van zoeken en groeien, heb ik jou van een andere kant mogen bekijken. Langzaam zette ik een stapje terug en kon ik van een afstand waarnemen hoeveel kracht jij in je hebt. En alhoewel ik mijn eigen angst niet mag ontkennen, laat ik onze navelstreng vieren, tot het moment om hem door te knippen. Ik sluit mijn ogen en vertrouw op jouw kracht. Op de zorgvuldigheid, waarin je in het leven staat. De kat uit de boom methode, waardoor jij de beren op een afstand weet te houden, totdat het veilig genoeg is om ze te kunnen omarmen. Jouw zorgvuldig uitgekozen visie op de wereld geeft mij de energie om me minder druk te maken om de kiezels die wellicht op je pad kunnen komen en me meer te richten op die boomhut, waar je ongetwijfeld in zal klimmen als tevergeefs toch een beer je op de hielen zit. Met nog 1 nacht in het verschiet, denk ik terug aan alle mooie jaren, die we samen hebben doorgemaakt. Aan de vele drempels, verdrietjes en diagnoses, die jij toch maar op je bord kreeg. De ziekte van je vader sabelde je neer in de kracht van je ontwikkeling. En alhoewel je behoorlijk diep gevallen bent, kan ik niets anders dan met bewondering kijken naar de vele treden die je door de jaren heen opgeklommen bent. De onmogelijkheden en twijfels, die van alle kanten werden uitgesproken, zorgden voor een vulkanische kracht, waarmee je iedereen een poepje liet ruiken. De ontmoeting met jou, mijn kind is met recht de mooiste en meest waardevolle die ik op mijn pad mocht krijgen. Hoe vaak jij me niet geraakt hebt met je humor en inzichten. Jij bent mijn voorbeeld hoe je onmogelijkheden uiteindelijk om kunt buigen naar mogelijkheden. De weg die voor je ligt is voor jou bestemd en mag je op jouw eigen manier gaan volgen. En dat je zal struikelen, vallen of verdwalen is een feit, maar beloof me dat je die ondeugende beer te slim af zult zijn.

Lieve dochter. Met nog 1 nacht in het verschiet, zul je opgenomen worden in een nieuw gezin. In een minimaatschappij met een variëteit aan mensen. Laat ze zien hoe uniek je bent en hoeveel jij te geven hebt, maar ook te ontvangen.
Prachtig mens, je bent een pionier met veel wijsheden in je. Volg alsjeblieft je eigen weg en leer je domme moeder maar dat angsten slechte raadgevers zijn. Als je dat doet, beloof ik je dat het doorknippen van de navelstreng geen reden is om elkaar niet te blijven ontmoeten.

Liefs, je moeder

Written by Sandarijn Hilkhuijsen