Opgeven is soms een hoopvolle optie
Sinds de kinderen de leeftijd van 18 hebben bereikt, is de gemeente onze beste vriend. Of moet ik zeggen, je kunt ze beter te vriend houden, wil ik iets bij hen kunnen bereiken. Hun beleid is namelijk het onze: wat van hun is, is uiteindelijk ook van ons, als je maar een lange adem hebt en in het juiste hokje past.
Vier jaar geleden werd onze oudste 18. De hokjes waren anders dan die in 2020 en anno 2023. De jaren dat onze middelste en onze jongste 18 werden. Vier jaar van bezuinigingen en vele veranderingen. WMO, WLZ en een steeds veranderend participatiebeleid. Niet gek dat niet alleen ik, maar ook alle zorgaanbieders om ons heen de draad kwijt zijn geraakt. Hoe vaak ik de laatste maanden niet het bijltje erbij neer wilde gooien: hoe heerlijk kan de optie zijn om op te geven en te vertrekken naar een onbewoond eiland, waar de bureaucratie door de krachtige golven meegesleurd wordt de oceaan in.
Maar ja. Eerlijk is eerlijk: als het om de toekomst van de kinderen gaat is opgeven geen optie, hoe aantrekkelijk voor een moment ook. Zodoende dat ik langzaamaan binnen de 22 jaren dat ik moeder ben, voor de 3e keer aan de afgrond van een ravijn sta te tureluren. Nog 1 stap en ik dender naar beneden, hopend op de kracht van mijn vleugels, om niet te pletter te slaan. De liefde voor mijn kinderen en de zorgzaamheid is zo groot, dat ik mijn ziel en zaligheid gaf aan hun ontwikkeling, aan hun toekomst. Het voelde als een drugs, zeker in de tijd dat ik als huismoeder binnen de 4 muren gekluisterd zat aan eenzaamheid. De zorgverleners om mij heen waren mijn sociale contacten: hoe meer, hoe beter. Het gaf me voldoening en het gaf me ook gelegenheid om de deur uit te kunnen. Tenslotte was er wel ergens een meeting of RTO te vinden.
Terugkijkend voel ik me een beetje ongemakkelijk om deze eerlijkheid ten toon te stellen. Hoeveel andere inhoud heb ik gegeven in de jaren dat ik thuis was. Waarom vergeet ik dat voor het gemak? Ik was echt wel meer dan alleen die moeder, die zich als een spin door het bureaucratische web heen spon. En alhoewel het allemaal bevredigend was, miste ik toch datgene, waar ik sinds twee jaar weer inhoud aan durf te geven: het onderwijs. Het onderwijs is mijn passie, maar zwaar in combinatie met datgene wat we op dit moment op bureaucratisch niveau voor onze kiezen krijgen. De ballen met beschermd wonen, begeleid wonen, WMO, bijstandsuitkering, gemeentes, zorgvervoer, CCV, WLZ en andere moeilijke termen zijn maar lastig hoog te houden.
Dat opgeven dus soms een reële optie is, is niet gek. Als je bedenkt waar ik met mijn gezin wekelijks mee te maken heb, is een burn-out zo ontwikkeld. Het gepingpong binnen één proces kent een ontmoedigingsbeleid waar je niet vrolijk van wordt. Heb je na maanden overleg eindelijk iets bereikt, wordt dat zonder enig pardon door omstandigheden van de baan geveegd, waardoor je opnieuw kunt beginnen. Verspilde energie, die ik helaas maar 1x kan inzetten.
De toekomstplannen van de meiden staan behoorlijk op de tocht. Gemeentes en de overheid doen wat mij betreft te weinig om de kwetsbare doelgroep, waar onze kinderen invallen, een hand te reiken. In plaats daarvan moeten we ons allemaal in complexe bochten wringen om een woonplek te vinden, met het passende jasje. De verbinding met het hart van mijn kinderen zorgt voor verzachting, waardoor ik er binnen mijn mogelijkheden alles aan doe, om bewustwording te creeëren.
De stap in de goede richting is in dit verhaal liever een stap terug: weg van de afgrond.
Machteloosheid. Ooit wilde Nederland de mindervalide medemens nog betrekken in de maatschappij en werden vele initiatieven ontwikkeld. Helaas vallen die allemaal stuk voor stuk om. Machteloos….. doe alsjeblieft dat stapje terug en blij zoeken naar een brug over die afgrond.