Tijger

Ons middelste kind is een tijger. Zij bijt zich ergens (soms) letterlijk in vast. Zodoende weet ze zich, ondanks haar andere mogelijkheden, aardig te profileren.

Voor de nieuwe lezer, even een korte terugblik op het leven van deze tijger. Een leven, waarin zoveel diagnoses, onzekerheden en oordelen voorbij kwamen zetten, dat ik zelfs als ouder het gevoel heb, gebrainwashed te zijn.

2010

Het zal in 2010 zijn geweest, dat haar cognitieve ontwikkeling niet helemaal volgens het Oei, ik groei boekje liep. De groepsleerkracht trok aan de bel en we werden welkom geheten in het bureaucratische circus van zorg en onderwijs. Natuurlijk hadden we in de jaren ervoor al heel wat losse eindjes ontdekt, maar dat hadden we met hulp van elkaar aardig aan elkaar weten te breien. Tot dit schooljaar, waarin onze dochter vastliep.

Na een heel scala aan onderzoeken op Adelante, kwam daar die diagnose. Ik heb lang moeten zoeken, naar het juiste plekje voor deze uitslag: niet eens omdat ik het niet kon accepteren, maar meer omdat de tegenstrijdige signalen me in de war maakten. Onze middelste zou, volgens de cijfers van de IQ test, zwakbegaafd zijn. En dat, terwijl ze zichzelf had leren lezen en op meerder gebied liet zien hoe krachtig ze kon zijn. We kregen de aanbieding vanuit Adelante, dat onze middelste onderwijs mocht komen volgen in een veilige omgeving. Ik was absoluut voor: elk kind past een eigen onderwijsjasje en de omgeving in Houthem trok me aan. Mijn middelste trok een ander plan. Zij wilde absoluut niet de overstap naar Adelante maken: zij wilde regulier onderwijs blijven volgen met een ambulante begeleidster. Zodoende werd haar pad bewandeld. Een ambulante begeleidster werd aangetrokken en onze middelste doorliep groep 5 en groep 6 op regulier basisonderwijs. Met behulp van fantastische groepsleerkrachten, ondersteund door de ambulant begeleidster en ons als ouders ontdekte ze aan het eind van groep 6, dat haar plafond toch wel bereikt was op regulier. Aangezien haar oudere zus en haar jongere broer ook de overstap gingen maken naar Adelante, nam ze alles nog eens in overweging en stapte na een hectische zomervakantie in 2013 mee het leerlingenvervoer richting Adelante in.

Adelante

Ze kwam in een warm bad. Ze ontwikkelde zich op sociaal-emotioneel gebied en ontdekte het voordeel van speciaal onderwijs. Met haar eindtoets stonden we wederom voor een kruispunt. De eerdere diagnose “zwakbegaafd”, kwam ook hier in de cijfers naar voren, maar ze wilde absoluut niet het praktijkonderwijs volgen. Ze kreeg het voordeel van de twijfel en ze mocht haar innige wens om VMBO-basis op Adelante College te doen, waarmaken. Ze had afgelopen jaren laten zien, hoe ze haar tanden vast kon zetten in uitdagingen, dus dat zou vast en zeker goedkomen.

Adelante College

Tussen 2015 en 2020 kwam de echte tijger in haar naar boven. Het VMBO-basis werd op sommige vakken VMBO-kader en de verbazing was groot, toen bleek dat haar concentratie bovengemiddeld was. Hierdoor wist ze haar IQ aardig op te krikken: ze was overduidelijk van plan, iedereen een poepje te laten ruiken! De discipline was groot en haar inzet één om door een ringetje te halen. Dat haar vader uitgezaaide longkanker kreeg en zijzelf een eetstoornis, maakte het voor haar persoonlijk niet echt makkelijk. We hebben dan ook alles uit de kast moeten halen, om haar sociaal-emotionele ontwikkeling goed in kaart te krijgen. In 2020 was daar dan dat felbegeerde VMBO-basis diploma! Met prachtige punten en een hoop lof vanuit de begeleidende partij. Vol trots hingen we de vlag uit en volgden haar mee op haar levenspad.

Tussenjaar

Een tussenjaar was nodig. GGZ zorg voor een nieuwe diagnose: ASS. Corona had de kop ook al opgestoken en zorgde voor een hoop onzekerheden. De stap naar Vista MBO-niveau 2 werd, op haar verzoek, een jaar uitgesteld. Jammer genoeg kwam ze naast haar programma bij Mondriaan GGZ zorg, veel thuis te zitten. Iets wat (nog) steeds heel moeilijk is. Contacten, vriendschappen en integreren op de arbeidsmarkt kenden vele hindernissen. Echter, onze middelste zou onze dochter niet zijn, als ze ook daar haar tanden inzet. Jammer genoeg, nog steeds niet met het gewenste resultaat. Na een intensieve therapie van bijna 1,5 jaar werd ze losgelaten. Muziek had haar aandacht. Zangles en een rol binnen Musical Unlimited werden haar nieuwe focus. Naast een Mbo-2 opleiding zorg. Regulier! Eindelijk. Nu zou alles goedkomen, hebben we vaak, met haar gedacht.

Mbo-2 Helpende zorg

Vista (Mbo-opleiding) ontving haar twijfelend. De kat werd uit de boom gekeken, van beide kanten, maar de band tussen onze middelste en haar mentor werd beter en beter. Het theoretische deel van de opleiding was een makkie. Ze beet zich in vakken, presentaties en portfolio’s. Ze leerde met de bus te reizen en overwon een hoop angsten binnen haar stageadres. Jammer genoeg kwam het sociale aspect niet van de grond. Wat voelde onze middelste zich eenzaam en anders. Hoe hard haar klasgenoten ook getrokken hebben, het lukte gewoonweg niet. Na een jaar Vista, kwam het besef, dat ze ondanks alle inzet en doorzettingsvermogen een ander pad moest gaan lopen. Zorg was in praktische zin niet mogelijk en ook de leeromgeving op Vista, was weliswaar wat aan de overtreffende kant voor onze dochter.

Levensweg

Hand in hand liepen we verder. Onze middelste ging samen met papa kijken op een college, gesubsidieerd door het ministerie van sociale zaken. Een opleiding met baangarantie, een talentenexpeditie en onderwijs op maat. Waar eerst grote weerstand was vanuit het zicht van onze eigenwijze middelste, ontplooide zich een glimlach op het gezicht na een eerste gesprek. Ze hoefde niet lang na te denken en meldde zich aan op het zogenaamde Rea College.

Toekomst

Afgelopen week was het zo ver: na een kort gesprek met de gemeente kwam het besluit, dat onze middelste in september mag starten. Vanuit een zogenaamde talentenexpeditie zal ze meegenomen worden in een bad vol mogelijkheden op de arbeidsmarkt. Haar pad zal waarschijnlijk hier niet eindigen: daarvoor heeft madame nog te veel plannen.

Wat ben ik trots op dit kind! Wat moet ze een hoop overwinnen vanuit de gedachte dat ze minder is, dan de ander. Haar zelfbeeld is compleet kapot gemaakt, door alles waar ze voor heeft gestaan. Door het gebrek aan sociale contacten, maar vooral door haar eigen wens om normaal te zijn. In september gaat ze starten op een plek, waar ze gezien gaat worden. Daarnaast hopen we dat ze de ontspanning en het plezier gaat voelen van muziek. Ook krijgt ze ondersteuning vanuit een organisatie, die met haar gaat werken aan het psychologische aspect achter haar eetstoornis. Die allesbepalende gedachten beperken haar in haar ontwikkeling en dat terwijl ze het al zo fantastisch doet.

Haar toekomst staat geschreven in een glazen bol. Er zullen een hoop uitdagingen komen, die ze als een echte tijger aan zal gaan. Ik wens haar het mooiste succes en de beleving dat ze er mag zijn.

Written by Sandarijn Hilkhuijsen