Roos in de dop

Hallo, daar ben ik weer.
Er is een hoop gebeurd en er staat weer een hoop te gebeuren.

Helaas lukt het meeste nog steeds niet zonder angst.
Ik verheug me op Pasen. Mijn nichtje , tante en oom uit Londen zijn dan een paar dagen bij ons. We gaan samen een paasbrunch verzorgen. Iedereen maakt dan wat. Zo maak ik een paastaart, maar wil ook nog graag een Nutella-brood maken. Ik vind dat lekker maar, in mijn hoofd zit zoals jullie bekend is die negatieve gedachte. Alles moet altijd gezond zijn, zoals bv. die sperziebonensalade van mama of de meloen die Janna verzorgt. De eetstoornis probeert me namelijk nog steeds wijs te maken dat ik dik word.

Bij die uitspraak moet ik stiekem lachen. Ik dik…
Vorige week 6 ons minder op de teller, dan 3 weken voorheen. En dat, terwijl ik best wel suikerrijke producten heb uitgeprobeerd, genoten heb van een pizza en minder bewogen, want ik was een paar dagen niet zo fit.

Misschien heeft mama gelijk dat wegen idd helemaal geen zin heeft voor mensen met een eetstoornis. Maar misschien wel bij niemand? Het werkt namelijk alleen voor het moment zelf, tenminste als de teller op minder staat. Als ik afval vindt de eetstoornis dat leuk en wordt ze ook sterker, maar als ik meer dan 3 ons aankom, is de eetstoornis boos en vindt ze het teveel en dan is ze ook heel sterk en wil ze dat ik meer ga sporten, minder eten , compenseren om af te vallen. Dus hoe dan ook, de weegmomenten zorgen ervoor dat de eetstoornis eigenlijk alleen maar sterker wordt in mijn hoofd.

Gelukkig merk ik ook dat ik sterker word. Dat Puck sterker wordt. Dat ik toch een heerlijk rozijnen broodje van de Lidl met boter en kip durfde te eten en ook genoten heb van een rijstwafel met xl hagelslag en niet gesport omdat ik geen zin had!
‘s middags ben ik naar zangles geweest en mijn docent was trots, want ik had nog nooit de hele les alleen gezongen. Weer een stap vooruit.

Maar even terug naar Pasen.

Ik vind Pasen vooral spannend, omdat ik geen controle heb over wat er op tafel komt. Ik heb alleen controle over de taart die ik maak en over de Nutella brood. Maar verder moet ik afwachten, wat er op de brunchtafel verschijnt. De eetstoornis, ook wel tante Es genaamd, maakt me veel wijs. En ik stommerik, gelooft ook nog alles. Daardoor ontstaat angst en spanning en twijfel ik weer, maar voel ik me vooral DIK!

Wat lastig is. Dat gevoel. Mijn hand verdwijnt dan weer richting buik. Zolang ik controle houd met mijnhand, lijkt het veilig te zijn. Alhoewel de gedachten toch door mijn hoofd razen. Het is ook gewoon lastig, want ik heb een eetstoornis gekoppeld aan autisme en het grootste deel van mijn familie moet afvallen of letten op hun gewicht. Mijn zus, mijn opa en mama worden begeleid dooreen diëtist, die wat anders zegt dan bv. mijn diëtist die ik gehad heb. Dan snap ik er niks meer van. Diep in mijn hart hoop ik ergens een knop om te kunnen draaien. Zo, floep, geen eetstoornis meer! Dan kan ik ook weer normaal genieten, plezier maken i.p.v. met tante Es aan de eettafel te zitten. Dan kan ik weer zingen in mijn kamer, tekenen, bakken, gezellig lunchen met mijn oma en nichtje. Zonder gedachtes!

Gelukkig helpt mijn omgeving mij om afleiding te zoeken. Afgelopen vrijdag bakte ik brownies voor docenten op school en maandag a.s. krijgen de bewoners van mijn stageplek paaskoekjes. Dat vind ik leuk om te doen. Ook volg ik op Insta iemand die iedere maand uitdagingen post voor de hele maand. Ik probeer mee te doen.

Verder zing ik dus elke week, vind ik het bouwen met lego ontspannend en maak ik wel eens kaarten met Diamant Painting. Ook ben ik met mama een weekend weg aan het plannen en ga ik op 14 mei naar Beste zangers. Spannend, maar ik wil dit graag uitproberen. Net als het meedoen met de Musical Unlimited, de musicalgroep, waar ik elke zaterdag naar toe ga. Zingen, presenteren, anders kleden zijn allemaal spannende elementen voor mij, waar ik graag in wil groeien.

Dan is er nog school en stage. Stage gaat het op mijn manier goed. Tenminste, als je bedenkt dat ik pas vanaf eind januari echt ervaring opdoe. Helaas vinden mijn begeleiders dat ik te weinig initiatief neem en te weinig contact maak en te weinig groei. Dat had ik niet verwacht. Nu komt er op school een gesprek over hoe verder. Dan gaan papa en mama praten. Ik wil echt graag verder met de opleiding. Ik wacht maar af en groei rustig door. Van een muurbloempje, maar een roos in een dop.

Puck

Written by Puck