Angstkriebels
Angstkriebels. Ken je die? Ik heb er veel last van. Vandaag gaat mijn blog dan ook over angstkriebels.
Ik voel me niet prettig, onzeker, boos en verdrietig. Ik denk de hele dag na over eten, gewicht en bewegen. Zelfs als het weerbericht onweer voorspelt, raak ik van slag: als ik een dag niet wandel, word ik mega onrustig en heb ik het gevoel dat ik niks mag eten.
Ook denk ik na over wat we vanavond eten, wat ik morgen als tussendoortje eet, of ik vanavond dit of dat in de yoghurt zal nemen, wat ik op mijn brood moet doen en of ik niet dik word van bv. granola.
Ik wil heel graag mijn angsten aangaan. De eetstoornis overwinnen. Er is echter één groot probleem: de angst om dik te worden/ enorm aan te komen houdt mij de hele dag bezig en belemmert me.
Een volger van Instagram probeert me te helpen om die angsten aan te gaan. Zij herkent nl. veel. Ik luister naar haar en zou het graag aannemen, maar op de een of andere manier lukt het dan toch niet.
Geregeld fantaseer ik over mijn dromen, over leuke dingen kunnen doen: het terras op met vrienden of met Janna of mijn gezin. Over winkelen, zingen en bakken. Hoe graag ik normaal met eten om wil kunnen gaan. Ik wil mezelf weer zijn, ik wil de Puck worden zoals vroeger maar dan ouder en nieuw.
Jammer genoeg zorgen de angstkriebels ervoor dat ik constant bang ben om dik te worden. En toch wil ik ook geen leven met eetstoornis. Ik weet ook wat ik daaraan moet doen, maar blijkbaar houdt die angst mij steeds tegen. Ik voel me iedere dag dik, terwijl ik het niet ben.
Ik probeer de adviezen die ik van de diëtist kreeg, toen ik 6 jaar geleden moest afvallen, los te laten, maar ik vind dat nog best lastig.
Vandaag wilde ik bv. het liefst een chocolade koek van de Aldi, maar omdat er 200 kcal inzitten had ik het gevoel dat ik dat niet mocht hebben net als met granola omdat er meer suiker in zit. Ook al zou ik heel graag willen luisteren naar waar ik zin in heb. Maar dan ben ik bang om door te slaan en dus dik te worden.
Ik vraag hulp, maar ik snap ook heel goed dat mensen om me heen het ook niet altijd weten. Ik weet ook niet goed met wie ik het wel zou kunnen bespreken. Mijn volger van insta is een goed iemand om mee te praten en ze geeft ook goede tips, maar ook zij is nog niet hersteld. Ze doet wel iedere dag meerdere uitdagingen en gaat gewoon door haar angst heen maar ook dat is echt met angst en verdriet en slechte dagen. Haar DOEN, zorgt er ondertussen wel voor dat ik 3x in de week een geplande uitdaging doe en vaak komen er in de week nog wel wat spannende dingen bij. Zo durf ik steeds vaker gewoon een frietje te nemen.
Ik denk dat mijn allergrootste angst niet het eten zelf is, maar, zeker nu ik steeds meer dingen lust en geproefd heb, om door te slaan en dus dik te worden, net zoals vroeger het geval was.
Naast die angst voor eten, voel ik ook angstkriebels bij andere dingen. Zo ging ik vandaag naar de intake van Vista college. (Mbo) Ik was bang dat ik niet aangenomen zou worden, omdat ik door de eetstoornis lichamelijk minder sterk geworden ben. Maar ik heb goed nieuws! Ik ben aangenomen. In september 2021 ga ik Helpende zorg doen.
Liefs Puck
Tot de volgende keer.
Lieve Puck, kleine stapjes en lief zijn voor jezelf…Je kan het zo goed duiden! Schrijven helpt altijd….Dan last je het weer even los. Vertrouw op jezelf, het komt goed! Liefs
Lieve Puck, wat enorm mooi geschreven weer. Zelf weten waar het probleem zit is natuurlijk al super sterk. En ooit komt jouw tijd van onbezorgd op een terrasje zitten wel weer terug. Het zal wellicht niet zo snel zijn als je eigenlijk zou willen. Maar kijk eens hoe ver je al bent. Je zat echt in een heel diep gat. Bij mij ligt het probleem tegenover gesteld. Mijn hoofd wil alleen maar eten. Vooral in stresssituaties. Eigenlijk zouden we van elkaar wat moeten hebben…. gefeliciteerd dat je bent aangenomen op het MBO. Iets moois om naar uit te kijken.