De wereld op z’n kop
Sandarijn (54) samen met haar man Paul (58) Zij blogt over hun gezin. Hun 3 kinderen hebben een zeldzaam syndroom. De kinderen zijn 24,23 en 21
De wereld op z’n kop. Dit jaar maken we het bont, gelukkig in positieve zin. Waar 2025 startte als een jaar vol negatieve chaos (ik had zoveel last van mijn lijf) zette een belofte naar de kinderen ons vrije leven behoorlijk op z’n kop. We vlogen twee keer naar het buitenland: de eerste keer met dochter 1 en de tweede keer met dochter 2. Allemaal in het teken van een gevalletjes wel heel graag willen, maar geen mogelijkheid hebben om dit zelfstandig te doen. Kind nummer 3 sloot natuurlijk aan in de rij en mag in december samen met ons het kerstgevoel in Londen gaan beproeven.
Drie vakanties in een jaar, waar we normaliter het slechts bij weekendjes houden. Drie keer aandacht voor de individualiteit van onze kinderen: hoe heerlijk en uniek is dat. In ons geval is het niet alleen uniek, maar zeker ook de enige optie. Door de mentale en cognitieve ontwikkeling binnen het syndroom, lopen de interesses en oplossingsgerichte mogelijkheden te ver uiteen om ze samen mee op vakantie te nemen. Dus daarom een speciaal jaar voor hen en voor ons.
2025. Een jaar vol chaos, maar ook bijzonderheden. Het jaar dat Paul en ik 25 jaar getrouwd zijn. Voor ons een waanzinnige mijlpaal, omdat we na de diagnose in 2025 nooit hadden gedacht dit feest te mogen vieren. Daarom vonden we dat we de mogelijkheid moesten onderzoeken om met de kinderen apart op vakantie te kunnen. En dat is bij de eerste 2 kinderen goed gelukt. We hebben genoten van een aantal dagen meivakantie op Cran Canaria en in de zomer van een week Kreta. Dat we dit jaar (hopelijk) mogen afsluiten met onze jongste in Londen is de kers op de taart.
Maar dan is de chaos nog niet compleet. Waar we onze middelste in april naar een nieuwe begeleid wonen plek verhuisden, vond onze oudste dochter een grotere flat en kon onze jongste zoon de studio van zijn oudere zus overnemen. Helemaal geweldig natuurlijk, maar dat betekende in de praktijk week in, week uit klussen en verhuizen en dat terwijl de lichamelijke conditie van zowel Paul als mij dik in de min stond. Daarboven opgeteld een gemis aan vrije dagen door een eerdere verhuizing van onze middelste in april, gaf ons even een gevoel van lichte paniek. Gelukkig hebben we voor heter vuren gestaan en hebben we alle mogelijkheden naast elkaar gezet, de laatste vrije uurtjes bij elkaar geschraapt en met effectieve hulp van vrienden en de kinderen zelf de klus aangepakt.
2025. Niet alleen een jaar van 3x vakantie, maar ook van 3x verhuizen. Een luxe, waar we ook nu heel bewust mee omgaan. Zeker in deze tijd van woningnood, is het heel bewonderingswaardig dat alle drie onze kinderen momenteel een eigen plek hebben. Helemaal op maat en passend bij hun identiteit. Hoeveel geluk kunnen wij als gezin hebben dit jaar. En dat ons wereld en ons huis daardoor een aantal weken op z’n kop staat, nemen we voor lief. Het is wat mij betreft een kwestie van rommelen, inpakken, uitpakken, ordenen en weggooien. Waar onze logeerkamer eerst vol stond met spullen, wordt het met de verhuizing nu alleen maar leger en kan ik langzaam in ons huis ook weer plaatsmaken.
2025. Het jaar is zeker nog niet om en we kunnen ons nog verheugen op een paar hoogtepunten. Deze herfstvakantie staat in het teken van de laatste puntjes op de i wat verhuizen en klussen betreft. Gelukkig heeft de jongste net als ik herfstvakantie en kunnen we heel wat uren maken.
En dan wordt het stil. Onze jongste vliegt uit. Waar we jaren van intense zorg kenden en drukte in en rondom het huis, zal het nu een huis van Paul en mij worden. En ook dat is uniek, aangezien we dit huis slechts een paar maanden voor de geboorte van Janna voor onszelf hadden. Veranderingen alom. Maar wel mooie en natuurlijke veranderingen.
Het nest wordt leeg, maar de plek om aan te schuiven waar het nodig is blijft bestaan. Liefs
Liefs Sandarijn
