Woordkriebels

Miss Monepenny gaat anders

Oh wat kan ik genieten van mijn fantasierijke geest. In één handomdraai kan ik mensen op het verkeerde been brengen, door woordelijk suggesties te doen, die meer beeldend zijn dan werkelijkheid. Een uitgebreide vakantie naar Groot Brittannië zou wel heel erg uitdagend zijn, maar helaas voor ons niet te realiseren. Wij doen het deze vakantie met medisch onderlegde vakantieoorden.

Maar ik zou Sandarijn niet zijn om te dagdromen en mijn creatieve geest druk aan het werk te zetten, zodat ook onze vakantie tussen alle controles en bedradingen van levensverlengende infuusjes door, gewoon uitdagend en anders wordt. En anders wordt onze vakantie. Ik heb het woord anders zelfs als themawoord voor de zomervakantie gebombardeerd. Doen, wat we nog nooit gedaan hebben is de insteek: weg met de tv, telefoon, wifi. Alleen te gebruiken in nood of om te navigeren als we ergens gedropt zijn en we thuis moeten komen.

Met de 500 opdrachten uit het bucketlistboek komen we een heel eind als het om dingen gaat die we nog nooit gedaan hebben. Al bladerend, lachen en schateren we door ons favoriete boek heen. Nooit geweten dat je met de meest simpele opdrachten al zoveel voorpret kon hebben. Oudste krijgt het niet voor elkaar om op een normale manier een tafeltje voor twee te bestellen op naam van Miss Monypenny. Met een rode kop en ingehouden adem doet ze een poging, maar deze opdracht is wel wat te veel gevraagd voor een puber. Dus mama slaat haar slag: Miss Monepenny komt vanavond dineren! Om vervolgens met een stalen gezicht die avond de bestelling ook nog anders te doen: eerst het toetje graag…wel met twee lepeltjes.

Mijn pubers vallen tussen de wal en het schip. Aan de ene kant vinden ze het wel gemakkelijk om de gang van hun moeder te volgen, maar schamen zich vervolgens dood als desbetreffende weer eens met een absurd belachelijke opdracht komt in hun ogen. Echter, als ze een beetje uitdagende vakantie willen hebben, zullen ze moeten. Tenslotte zijn al hun sociale contacten op school achtergebleven, is de tijd van vriendjes nog lang niet in zicht en ook 24/7 met vierkante ogen de wereld van het web te ontdekken is ook voor onze kinderen een stap te ver. Dus volgens ze in ganzenpas die gekke moeder.

En ik geniet! Juist de vakantie is wat mij betreft een moment om echt even unplugged te zijn. Van een afstand kijken wat er nu allemaal in ons gezin gebeurt. Van niet 3, maar slechts 2 kinderen in het huis te horen keuvelen. Van een tijd om ze apart eens onder de loep te nemen. Van het bakken van een paarse heksentaart tot het “shop till you dropp” idee. Van zingen op de fiets tot voortdurend roepen: “mag dat…!” als we al zwabberend over de stille binnenwegen langs de velden gaan. Van het ontdekken van ons eigen stadje tot bij uitzondering een weekend echt schaamteloos ons gang te gaan op het gebied van de vette hap. Je snapt dat we met een blinddoek om op de weegschaal zijn gaan staan. Het is zoveel méér dan alleen bewust op pad gaan, uitjes te regelen of een vakantie prikken. Het is onbezorgd schommelen door de dagen van plezier.

Het anders willen doen. Ik zie het voor me. Elk dag een beetje meer! De lijst met “anders” ligt klaar om afgestreept te worden. Door mijn beeldende fantasie draaf ik echter altijd een beetje door en vergeet ik dat ik toch ook nog echt herstellende ben. Godzijdank is daar Mister Teek. Dit zwarte minuscule monster heeft me terecht gewezen: een klein geïrriteerd plekje is ondertussen in een week uitgegroeid tot een reusachtig roze opgeblazen stuk huid met een rode kring. Geen schoen past me meer. Al strompelend verken ik de omgeving van de bank op mijn felgekleurde strandslippers. Overgeleverd aan deze “verandering” laat ik me maar weer onderdompelen in mijn wereld van de verbeelding.

Wat ik deze vakantie ook wil doen: “anders” wordt het zeker.

Adelante rules

Wat denken jullie nou? Natuurlijk wappert de adelante vlag fier aan de voorgevel van ons huis.

Na een indrukwekkende diploma-uitreiking kreeg oudste haar welverdiende deelcertificaten en een vlag van Adelante. Ze heeft dan wel geen volledig diploma, maar geslaagd is ze zeker en daar hoort het uithangen van de vlag van haar eigen school, wat mij betreft bij.

Dat niet iedereen daar zo over denkt, kwam ik pas vorige week te weten, tijdens een van de meest spannende momenten van het laatste jaar. Terwijl de schoolverlaters zich nerveus door de mondelingen heen sloegen, bracht ik mijn tijd door met een moeder. In mijn onwetendheid ging ik er klakkeloos vanuit dat alle leerlingen van Adelante met zichtbare trots hun vlag zouden ophangen, zodra ze geslaagd zouden zijn.

Dus niet. Tijdens het gesprek kwam duidelijk naar voren dat de meesten heel resoluut waren in hun mening: die vlag werd echt niet uitgehangen! Ze schaamden zich voor het feit dat ze onderwijs op een speciale school moesten volgen. Hun ervaringen waren dan ook niet mals: rolstoelers werden benaderd als zwakzinnigen, terwijl de meeste doodgewoon een volwaardig diploma behaalden met een doorstroom naar MBO of Havo. Dat ze volgens “de maatschappij” behoorden tot “dat soort mensen”…deed ze pijn. En terecht! Leerlingen van Adelante zijn niet dat soort mensen, dat afhankelijk is van taxivervoer, dat met rolstoelen door het leven moet en weinig meer dan een beetje dagbesteding nodig heeft. Nee, het zijn kanjers met meerdere talenten. Dat ze toevallig uit verschillende streken komen, maakt ze taxigebonden. Mijn voorstel is dan ook om op Adelante te komen kijken en kennis te maken met deze kanjers.

Adelante heeft zich in de loop van afgelopen jaren zeer positief ontwikkeld. Het oude Fransicusoord had als mytylschool een hele andere status, dan Adelante nu als kinderrevalidatiecentrum heeft. En alhoewel er veel meer openheid is door media, ouders, literatuur en participatie met de reguliere buurtscholen, de mens heeft toch een bepaald beeld. Een beeld dat moeilijk te veranderen is als je niet open staat voor meer kennis en kennismaking. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook niet stond te popelen, toen wij 6 jaar geleden op ontdekkingstocht gingen op deze school. De onbekendheid maakte onzeker en bevorderde het acceptatieproces niet.

Nu, 6 jaar later zijn we meer dan dankbaar dat we ons toen zo open durfden te stellen voor de mogelijkheden van deze school. De kennismaking met de leermogelijkheden, revalidatieartsen, docenten en zeker niet op de laatste plaats de leerlingen, heeft ons leven zoveel rijker gemaakt.

Onze kinderen zijn kanjers! Hun lichamelijke ontwikkeling is niet zozeer de grootste beperking. Geen rolstoel, geen spalken en geen spasmen. Des te meer zorgt de minder ontwikkelde linkerhersenhelft, de onevenwichtigheid in hun hormoonhuishouding en hun sociaal-emotionele beperking voor problemen, waardoor ze het tempo op regulier onderwijs doodgewoon niet kunnen volgen. Hoe hard ze ook zouden rennen, de eindstreep zouden ze nooit op de normale manier halen.
Daarom zijn wij des te blij met alle resultaten, die Adelante wel heeft behaald met onze kinderen: de jongste leest me vol enthousiasme voor. We trekken er gewoon een half uur langer voor uit. Zijn schrift? Het zou niet onderdoen aan dat van huisartsen en wie zijn tuin in orde wil hebben, hoeft maar een jaar of 5 te wachten tot jongste vol passie zijn praktische vaardigheden bij je komt uitproberen. Hee, als je echt iets wilt, zal je geduld moeten hebben.

Dan onze middelste kanjer. Zowaar een echt talent als het op plannen en discipline aankomt. Doorzetten en niet opgeven heeft haar verder gebracht dan ze zelf ooit had verwacht. Waar ze op regulier zich het apezuur werkte zonder prestatie, wordt ze nu beloond met zicht op een heus diploma. Iets waar onze oudste nooit echt zin in heeft gehad: studeren, leren, plannen en vooral discipline staat niet in haar woordenboek.

Oudste ziet het leven als één groot feest. Haar vrolijkheid neemt je mee op andere paden dan waar je in eerste instantie zou belanden. Hoe spannend is dat… Nu ze haar levenspad vult met deelcertificaten en mensen die haar in de praktijk ondersteunen, weten wij als ouders één ding zeker: Adelante haalt het beste uit de kinderen. En daar proosten wij op!

En daarom wappert de Adelante vlag fier aan de gevel van ons huis. Geen schaamte, maar een diep gevoel van overwinning. En dat gevoel willen wij dan ook delen met iedereen uit de buurt. En heb je zin om ons levenskader te ontdekken? Wij staan altijd open voor nieuwe kennismakingen!

examenperikelen

Oudste heeft vandaag haar laatste mondeling. Vanmiddag horen we of ze alle drie haar deelcertificaten heeft gehaald.

11:00
Stilte. Examens. Een briefje hangt op de deuren van t Adelante college te Houthem. Oudste dochter mag zich melden. Aanwezig! Ze mag zich voorbereiden op haar laatste mondeling. Geen tikkende vingers, homeopathische middeltjes of sporen van onzekerheid. Het laatste examen voor haar, maar ook voor ons. Oudste volgt haar onderwijs op de mytylschool te Houthem en doet staatsexamen.

11:03
Stilte. Alleen het tikken van mijn vingers op het scherm van mijn IPad klinkt zachtjes in de ruimte, waar de ouders moeten wachten. Ik ben alleen dit keer. Oudste wacht in haar eigen lokaal, samen met een hele club van haar klasgenoten. Ze amuseren zich kostelijk totdat ze geroepen worden. Puberaal en zenuwachtig gelach klinkt door tot op de gang.

11:30
Stilte. Nog steeds. Voetstappen van personeel. Van examinatoren die komen en gaan. Die vlug tussen de bedrijven door een groot stuk echte Limburgse vlaai meepikken. Tenslotte vertoeven de mensen uit het hoge noorden een aantal dagen bij ons in het zuiden. Daar mag (mis)gebruik van gemaakt worden. Elektronisch gesuis van rolstoelers, waar leerlingen hun gang naar dat kleine zweterige examenhokje mee berijden. Geklets. Omdat het nu nog mag. Het moment dat ze zichzelf mogen bewijzen komt snel genoeg.
Bij mij als wachtende moeder tikt de tijd niet snel genoeg. Ondanks de koele bries, stijgt mijn temperatuur met de minuut en alsof klotsende oksel nog niet genoeg zijn, loopt mijn hoofd ook nog rood aan. Pff. Even de boel afkoelen.

11:35
Oudste is nog steeds niet geroepen. Terwijl ik druk bezig ben om mijn zenuwen in deze blog te verwerken, komen er berichtjes binnen. Nieuwsgierig als ik ben, verbind mezelf met de WIFI. Tenslotte wacht ik ook nog vol ongeduld op antwoord van Wendy van Dijk, herself. Helaas. Ik ben niet beroemd genoeg. Ik mag het doen met manlief, die me mooie blogresultaten doorseint: 130 personen gemiddeld per dag. Geen hoogstaande resultaten, maar voor een simpel Zuid-Limburgs meisje doe ik het toch maar allemaal.

11:36
Docenten lopen langs. Verbaasd om mij al tikkend achter mijn IPad aan te treffen. Deuren gaan open en dicht. De koele bries is welkom en blaast al mijn aantekeningen over de vloer. Ach, een beetje beweging op z’n tijd is niet verkeerd. Mijn slapende bilspier maakt zo te merken overuren.
Terwijl ik met een verhit hoofd mijn blaadjes van de grond raap, zie ik in mijn ooghoeken de achterkant van mijn dochter voorbij lopen. “Hee, succes” hoor ik mezelf roepen.

11:42
Het grote wachten is begonnen. Een kleine aanwijzing tijdens haar voorbereiding is geen overbodige luxe. Oudste heeft de neiging om de voorbereidingen niet al te serieus te nemen. Teksten kunnen zomaar ongelezen voor haar blijven liggen. “wist ik veel…” Deze spontane actie van een van de begeleiders is dus hartverwarmend welkom.
Loslaten en laten gaan. Ervaringen laten het me zien. Oudste is 16, maar oh zo heerlijk jong in doen en laten. Daarom mag ze een extra jaar rijpen op Adelante. Tenslotte is er nog zoveel meer te leren dan alleen op het gebied van Engels en Nederlands.

11:58
Nog twee minuten te gaan. Ik sprak met één van de examinatoren over het boek, dat naast me op de tafel lag. Lezen verbind. Kon ik dat oudste maar eens duidelijk maken. Met pijn en moeite las ze haar laatste boek de avond voor de deadline uit. Meneer de examinator kijkt ondertussen op zijn horloge: tijd om een mondeling af te nemen. Slik…zou zomaar van oudste kunnen zijn.

12:05
Waarom duurt wachten zo lang. Ik kan niks zien. Weet dus niet of oudste al gehaald is. Mijn maag maakt overuren. De spanning is te snijden. Emotioneel word ik van de gedachte dat oudste zomaar een nieuwe mijlpaal zal halen. Het boek dat ik meegenomen had om de tijd te doden, ligt onaangetast naast me. Geen woord dat ik nu kan onthouden. Mijn hart klopt zo hard, dat ik mezelf amper kan horen denken, laat staan een boek kan lezen. Adem in…adem uit…pff is die yoga toch ergens goed voor.

12:22
Honger. Oh dat is het nare gevoel in mijn maag. Het rommelt zo hard, dat ik beschamend naar het briefje “stilte examens” kijk. De geur van versgebakken broodjes en vlaai vliegt in een vleug voorbij. Helaas valt dit lekkers mij niet ten deel. Hopelijk schiet het op bij oudste. Kunnen wij ook eten: broodjes en vlaai, mmmm.

12:30
Een enorme druk maakt me duidelijk dat er ook nog geplast moet worden. De detoxsapjes doen goed hun werk, maar zin om van mijn vertrouwde plekje weg te gaan, heb ik niet. Net op tijd terug. Daar is oudste. Nog steeds een grimas op haar gezicht, maar ook blij en opgelucht dat het voorbij is.

Samen rijden we naar huis, waar de tafel al gedekt is. We kunnen zo aanschuiven. Ondanks dat ik niet zeker weet of oudste voor alle drie de examens geslaagd is, haal ik versgebakken pruimenvlaai. Afgelopen jaar was op zoveel terreinen zwaar, dat ik hoe dan ook enorm trots ben op oudste.

Om 16:30 komt het verlossende telefoontje. Niet alleen de mondelingen tellen mee, maar ook de schriftelijke examens die oudste eerder dit jaar heeft gemaakt zorgen voor het eindresultaat. Rekenen en Nederlands heeft oudste in haar pocket. Komend jaar heeft ze ruimschoots de tijd om zich te richten op het vakgebied Engels. Daar lukte het op één puntje na niet.

De vlag mag uit! Twee van de drie deelcertificaten is een resultaat om te vieren. Om haar te een hart onder de riem te steken, boeken we maar een uitgebreide vakantie naar Great Britain, waar we haar inzetten als personal guide, zodat ze geheel voorbereid het komende schooljaar aan het vak Engels kan beginnen.

50 tinten groen

De stof geeft een gloed op een manier die ik nog nooit zo ervaren heb. Ik kijk in de spiegel en zie mijn gezicht zacht worden, mijn ogen glinsteren en mijn haar opwarmen. Mijn nek is omwikkeld door een gouden doek.

Vorige week was ik bij Sasja Langen. Een inspirerend persoon op het gebied van kleur, kleding en accessoires. Wil je “tot in de puntjes” verzorgd worden, dan ben je bij haar op het juiste adres.
Mijn kijk op mezelf was onzeker geworden. Lange tijd geen ruimte om nieuwe ervaringen toe te laten. Mijn persoonlijkheid, mijn stijl, mijn kleur. Ik was het kwijt.

Gelukkig kwam er ruimte voor verwondering. Mijn veranderde kijk op de wereld bood me een mogelijkheid om Sasja te leren kennen. Daar waar ze bij mij in de buurt woont, kwamen we eerst niet verder dan groeten. Door mijn vastgeroeste kijk op mezelf, durfde ik de stap niet te zetten om te onderzoeken of zij voor mij waardevol zou kunnen zijn.

En waardevol, dat is ze absoluut. Mijn hervonden zekerheid zorgde ervoor dat de stap naar Sasja als Stylist en kleurenkenner veel makkelijker werd. Een kennismaking met een persoon als Sasja is één die al lang op mijn wensenlijst stond. En dan te bedenken dat ze al jaren bij me om de hoek woont…

Sasja weet echt veel van kleur. Het lijkt namelijk zo simpel om jezelf de juiste kleuren toe te eigenen, maar niets is minder waar. Mijn ogen vielen bijna uit mijn oogkas bij de ontdekking dat er warempel wel zo’n 50 tinten groen bestaan.

Zo moeilijk, om de juiste tint te vinden. Zo magisch, wat de juiste kleur met jezelf doet. Je voelt je ineens een ander mens. Het klopt gewoon allemaal. De kleurenanalyse die ik mezelf cadeau had gedaan zorgde voor een confrontatie met mezelf. Mijn eigen blik in de spiegel is al altijd een dingetje, maar vandaag toverde Sasja daar als het ware een gouden gloed overheen. De meest overeenkomstige doek zorgt voor de beste match. Hierdoor kon ik mezelf overgeven aan de kundigheid van Sasja. Door de juiste kleuren bij me om te hangen, voelde ik een magische streling over mijn gezicht. Mijn haar warmde op, mijn ogen begonnen te tintelen en ook mijn huid werd één met de doek. Fascinerend om dit zo mee te maken. Ik heb deze middag echt kleur bekend.

Dankzij de blik van Sasja weet ik zeker dat ik mijn dagen voortaan beter kan beginnen, aangezien ik met de juiste kleuren ook de mooiste weerspiegeling in mijn eigen blik kan waarnemen. Wellicht zorgen die 50 tinten groen wel voor een sensuelere blik dan ik ooit zelf heb gezien.

Sasja is niet alleen kundig als het op kleuren aankomt. Elf jaar geleden is ze begonnen als personal shopper en stylist. Haar enorme drive en interesse in meer dan alleen kleur en kleding is de reden dat klanten komen en blijven terugkomen. Door de jaren heen heeft ze een mooie klantenkring opgebouwd. Dat ze nu in haar eigen winkel “Tot in de puntjes” haar klanten mag ontvangen is een droom die ze toch maar mooi heeft waargemaakt. Voor haar een fantastische moment, maar ook voor mij: wat is er leuker dan lekker te mogen shoppen op een plek waar ik me thuis voel.

“Niets liever dan klanten op een natuurlijke manier adviseren” is haar motto. Zodra je ook de drempel overstapt en haar knusse en warme winkel binnenloopt is het goed. Het lijkt alsof er een warme deken over je heen valt, ondanks de verzachtende koelte van de airco. Je kunt je als klant aan haar overgeven en voelt meteen dat je door haar vriendelijkheid, maar ook deskundigheid buiten je comfortzone durft te stappen. Juist die aanpak zorgt voor een stralende weerspiegeling bij de klant. En ik kan het weten…zodra ik voor de spiegel stond met mijn nieuwste creatie begon de zon te stralen. Of was het mijn spiegelbeeld…

Dat ze inspirerend is, bleek wel uit een waardevolle middag bij haar in de winkel. De kleurenanalyse bevestigde dat ik overduidelijk een herfsttype ben en gaf me een sterker gevoel om mijn kledingkast nog eens grondig onder handen te nemen. Bepaalde warme herfsttinten hoorden al bij mij, maar de ontdekking dat ik ook nog nieuwe kleuren zou kunnen dragen, was een verrassing. Na een uurtje bedolven te zijn onder verschillende kleuren doeken, kreeg ik een kleurenpaspoort, waarmee ik mezelf de kans gaf de grens naar de modewereld over te steken. Geen wintertype, geen zomertype, maar een overduidelijk herfsttype. Dat er zo af en toe een kleur uit de lentecollectie bij me past heeft te maken met de twee-eenheid van herfst en lente. Zomer en winter zullen nooit bij me matchen. Het maakt me flets en grauw.

Op aanraden van Sasja maakte ik ook een moodbord. Hierdoor kreeg ik nog meer inzicht in de juiste tinten, maar ook in de stijl waardoor ik me steeds meer op mijn gemak voel. Overduidelijk een natuurmens, die het liefst in olijfgroene truien door een berg gevallen bladeren banjert, genietend van een kop kaneelthee.

Een bijzonder ontmoeting dus. Eén waarmee ik mijn levensavontuur gekleurd kan vervolgen. De drive, enthousiasme en deskundigheid hebben al meer mensen geïnspireerd. Haar facebookpagina knalt bijna uit elkaar en ook haar winkeltje in Waubach is een graag bezochte plek. En niet alleen door klanten. Ook de leerlingen van het Arcuscollege mochten een specifieke kleurenanalyse uitvoeren, met Sasja als gastdocent. Tenslotte leren ze het meest in de praktijk en daar draagt ze graag aan bij.

Sasja blijft dromen, net als ik. Door deze ervaring met mijn 50 tinten groen ben ik weer een stap dichter bij mezelf gekomen. Door Sasja toe te laten in mijn comfortzone heb ik voor mezelf de droom waar gemaakt om erbuiten te durven treden en op mijn gemak, maar zeker tot in de puntjes door het leven te kunnen stappen.

Ook eens een kleurenanalyse laten doen? Of gewoon eens gezellig winkelen in een knusse en deskundige omgeving?

Sasja Langen, Tot in de puntjes
Kerkstraat 18, Landgraaf/Waubach

https://www.facebook.com/Tot-in-de-puntjes-373564112665807/

Dag van t sprookje

Op een sprookjesachtige ochtend toen de eerste stralen over het landgoed schenen, ontwaakte een dapper gezin uit een diepe slaap. Het zou een prachtige dag worden, maar er moest ook veel gedaan worden. Dat deerde het dappere gezin niks: ze waren gewend om hard te werken en zeker als het om hun passionele landgoed ging. De rozenstruiken bloeiden als nooit tevoren en ook de verschillende vertrekken glommen van liefde en warmte. Het was wel duidelijk dat het dappere gezin zorgde voor magie op dit bijzondere landgoed.

Terwijl de haan drie keer kraaide waren de oudste twee kinderen al druk bezig in de keuken. De geur van versgebakken broodjes had een ware aantrekkingskracht op de kleinste dieren van het landgoed. Nieuwsgierig staken de konijntjes hun hoofd voorbij de deur en ook de vogeltjes zongen het hoogste ochtendlied. Al dansend en zingend maakten de oudste twee kinderen de tafel klaar, waar uitgebreid ontbeten zou worden. Niet alleen versgebakken broodjes kregen de gasten voorgeschoteld, ook de boomgaard, die vol stond met fruitbomen, zorgde voor de heerlijkste taarten en appelmoes.

Het dappere gezin bestond uit 5 personen. Ze runden een landgoed, waar gasten elk seizoen meer dan welkom waren. Vooral in de lente en zomer waren de vertrekken drukbezet, aangezien het landgoed met zijn fruitbomen en weelderige rozenstruiken de schittering van de buurt was. Gasten vonden het heerlijk om zich goed te laten verwennen door het vijftal, maar vonden het ook een sprookje om mee te helpen om al die sappige appels te mogen plukken, terwijl ze de vrouw des huizes vol liefde elke ochtend de kussens zagen opschudden. De gasten wisten dan, dat de winter weer goed zou zorgen voor sprookjesachtige taferelen op het landgoed.

Iedereen in de buurt kwam graag op het landgoed. Het vijftal was een graag gezien gezin, waar nooit wat te veel was. De oudste twee waren meiden en bakten de heerlijkste broden en taarten, terwijl ze hun gouden keeltjes volop lieten zingen. De jongste van het stel was een jongen met veel ondeugd in zich, maar met een passie voor de natuur. Hij nam de gasten mee op een ontdekkingstocht langs de landerijen vol groentes en kruiden. Ook de wilde eetbare paddenstoelen wist hij te onderscheiden van de giftige. De moeder was een tovenares met woorden. Ze zorgde voor workshops waarin gasten kennismaakten met de kracht van het poëtische woord en kregen les in het vergroten van je vertrouwen door gewoon te durven om je gedachten vanuit je hart op papier te schrijven. Daarnaast was de vrouw des huizes verantwoordelijk voor de sfeer, die het hele landgoed uitstraalde. Het was er schoon, fris en tevens uitdagend. Het landgoed had veel te bieden, daar de vader zich gespecialiseerd had in het bereiden van wijnen uit de meest prachtige druiven van de struiken die over de pergola tussen de schuur en het huis liep. Een ware proeverij was er in de loop der tijd ontstaan, waar vooral de zomer- en herfstgasten volop van konden genieten als ze in de avonduren op het terras bij elkaar zaten.

Ja dat vijftal had het goed voor elkaar. Duidelijkheid zorgde voor structuur in het gezin en aangezien de school in het dorp niet datgene te bieden had, waar de kinderen op zouden varen, zorgde het landgoed zelf voor de meest waardevolle levensschool die je maar kunt bedenken. In hun stoutste dromen had het vijftal niet kunnen bedenken dat het zo voortvarend zou zijn, toen ze 2,5 jaar geleden dit avontuur aan durfden gaan. Daar was weliswaar het één en ander aan vooraf gebeurd. Een klein geniepig monster had het leven niet makkelijk gemaakt, maar een stoere krijger in de vorm van een bevriende specialist wist hun kracht en moed te geven om het monster te verslaan en opnieuw hun leven op te pakken. De jaren van zwarte pek hadden ze dankzij de stoere krijger achter zich kunnen laten en er was ruimte ontstaan voor dromen, die ze dan ook eindelijk echt waar hadden gemaakt.

Op het landgoed werd er nog tot diep in de nacht gefeest. De lantaarns waren ontstoken, terwijl de gasten bij een knapperend haardvuur geëmotioneerd luisterden naar elkaars ontdekte woorden, onder het genot van een goed glas wijn. Een avond waarvan de meeste gasten hoopten dat die nooit zou stoppen…

En het vijftal…die kroop voldaan onder de wol in afwachting van een prachtige nieuwe dag. Door de jaren heen hadden ze geleerd dat dat de enige manier was om lang en gelukkig te kunnen leven.

Klinkt dit sprookje u als muziek in de oren? Heeft u ook dromen, waar u nog nooit aan toe bent gekomen? Zorg dat de woorden die ik voor u allen schreef een magische aantrekkingskracht hebben. Dat het een voorbeeld voor u is waardoor de rattenvanger van Hamelen en de zwaan-kleef-aan een succesvol effect kunnen bewerkstelligen. Dat u betoverd raakt door de dapperheid van dit vijftal en net als dit gezin kunt werken aan uw eigen luchtkasteel.

overal zijn wel proeverijen te ontdekken

7 juli 2017: dag van het sprookje. Dankzij jullie woorden is het me gelukt ons leven om te buigen tot een prachtig sprookje.

Kikvorsperspectief

Sinds kort weet ik het. Ik ben anders en doe het anders. Maar ik geniet. Niet alleen mijn perspectief op het leven heb ik aangepast, maar ook de manier waarop ik met mijn blog wil omgaan. Niets liever dan een heleboel liefde de wereld inblazen…

Daar waar ik gefocust was op zekerheden op losse schroeven, steek ik nu in op de zekerheden die mij een bijzonder nieuw perspectief bieden, binnen het leven.
Mijn partner heeft het me geleerd: niet blijven hangen in één en hetzelfde perspectief. Stel jezelf kwetsbaar op en durf open te staan voor meerder perspectieven. En jawel hoor, het werkt. Elke dag bekijk ik de momenten vanuit het perspectief dat goed past. Niet alleen mijn eigen gevoel speelt daarbij een rol, maar ook de sterkte van mijn denkbeeldige bril. Daarmee is het leven zoveel makkelijker geworden, ondanks de kiezels die ik in mijn sandalen blijf voelen. Overigens zijn die met één schop eruit te keilen.

Wat ik ook eruit gekeild heb, is mijn ideaalbeeld. Dat is mee verschrompeld, daar op de bestralingstafel. De confrontatie heeft me doen beseffen dat niet alleen de sprookjesachtige momenten je kunnen inspireren, maar dat ook zwarte magie een inspiratiebron voor het leven kan zijn.

bekijk de wereld vanuit een ander perspectief

Toch wil ik me niet meer laten voeden door mijn kostganger. Dat nietige celletje mag dan weliswaar lastig op te voeden zijn, maar bepaalt nog niet hoe ik mijn leven vorm wil geven. En warempel, mijn partner gaat ook nog gelijk krijgen met dat positief denken van hem: door jezelf zo op een andere manier te voeden, lijken deuren zoveel makkelijker open te gaan. Ineens zie ik mensen, die voorheen onzichtbaar waren. Krijgen mijn blogs meer inhoud, weet ik de juiste personen te ontmoeten en durf ik mezelf op de beste plek te zetten. Maar ik zie ook bloemen met bijzondere kleuren, luister naar muziekstukken die me laten huilen, lees ik boeken die me leiden naar een volgende punt. Het is echt ongelooflijk hoe het kan werken: inspiratiebronnen waarmee ik me op de juiste manier kan voeden, zonder last van mijn maag te hebben.

De wereld is ineens de wereld niet meer. Daar waar ik door een grijze mist heen banjerde, bekijk ik nu in vogelperspectief of kikvorsperspectief de wereld alsof het niks is. Het lijkt wel alsof mijn tentakels me nog bewuster maken van de bijzonderheden in deze wereld. Een opmerking van één van de kinderen, onze druivenstruik met zijn volle uitgroei, de groenteplantjes van de AH, een compliment dat ik ontvang, een kaartje, een wandeling. Van de meeste kleine dingen word ik gelukkig.

Gelukkig zijn. Ik ben het. Daar ben ik me steeds meer bewust van. Jaren heb ik erbij stil gestaan. Ik was er altijd zo nadrukkelijk mee bezig. Mijn weg stippelde ik uit tot het kleinste detail. Niks liet ik aan het toeval over… Laat het nou toevallig zo zijn, dat er niks uit te stippelen is. Dat er iets op je pad komt, waar je mee verder wandelt of over struikelt. Je kunt het omarmen of van je wegduwen. Kijk maar wat je gelukkig maakt.

Daarom een nieuw perspectief. Heerlijk om de wereld zo te mogen bekijken, maar ook om te beschrijven. Liggend op je rug, op hoge hoogtes of als een klein kind door je hurken. De laatste tijd moest ik verdomd vaak uitkijken of ik niet ergens in de schapenpoep lag met mijn kont. Het is echt een wonderbaarlijke uitdaging om het leven zo eens te bekijken. Je zult ontdekken dat het geluk zoveel verschillende gezichten heeft. Een mooie bewustwording om mee in te steken bij mijn volgende blog.

Mijn leven kent vele gezichten. Ook zo benieuwd hoe ze eruit zien?

sociale verwikkelingen

Aan onze kinderen zie je weinig tot niets, maar vrienden maken is een enorm struikelblok.

Vrienden maken is überhaupt lastig. Laat staan je vrienden behouden. Voor kinderen met een beperking binnen de sociaal-emotionele ontwikkeling is het hebben en onderhouden van vriendschappen een grijs gebied, waar niks concreets voor te bedenken is.

Heb je problemen met je voeten, dan heb je de keus om je eigen aangepaste schoenen te laten maken. Krijg je problemen met je ogen, heeft de opticien een haarscherpe oplossing, afgewerkt met een montuur naar keus. Met één knip van je vinger is het probleem opgelost.

Wat zou ik graag een winkel tegenkomen, waar vrienden netjes geordend in schappen lagen. Geëtiketteerd met een keurmerk en een scala aan bijbehorende ingrediënten. Het zou voor onze kinderen wel even tijd kosten om alle etiketjes door te nemen, maar er was in elk geval een oplossing voor het probleem.

Anders zijn is gecompliceerd. Voor jezelf, maar al helemaal voor de ander. Hoe graag we ook willen integreren, zolang er geen zichtbare gebruiksaanwijzing te koop is waarop we kunnen varen, is het maken van vrienden een hopeloze zaak. Imperfectie, in de ogen van de ander blijft een moeilijk item om mee om te gaan. Anders zijn in welke hoedanigheid dan ook, blijft een zoektocht, waar energie ingestoken dient te worden.

Nou hebben onze kinderen op een paar gave orthopedische schoenen na geen zichtbare beperkingen, waardoor anderen gillend de benen zouden kunnen nemen. Waardoor anderen niet bij ons over de drempel zouden durven stappen. Toch ervaren we dagelijks hoe hoog de drempel toch is om onze wereld binnen te stappen, zeker nu alle drie onze kinderen kennis hebben gemaakt met de onzekerheden van de puberteit.

Pubers schamen zich, ongeacht of de ander anders is. Problemen worden groter getrokken en vriendschappen staan op losse schroeven, aangezien de ontwikkelingslijnen pieken en dalen gaan vertonen, waardoor interesses en ideeën niet meer parallel lopen. Voor een normaal mens al lastig in te schatten, laat staan voor een kind dat een beperking heeft binnen het sociaal-emotionele gebied.

En zo hadden we, met twee gevoelige pubers in huis, niet één maar twee brandjes te blussen. En aangezien de ene brandhaard al aardig aan het smeulen was geweest kon ik op stel en sprong nog met groot materieel uitrukken om de zaak te redden. Voor zover je iets kunt redden in zaken, waar wij als volwassenen al vaak geen vat op hebben. Vriendschappen…pff. Het knaagt hier en daar, met af en toe een scheur.

En al helemaal bij puberende meiden. Toch brak mijn hart toen ik wederom kennis maakte met mijn afhankelijke dochter op het gebied van vriendschappen. Daar waar ze stoer oogt en heel zelfstandig de boel probeert te regelen, mocht ik na veel doorvragen een kijkje nemen in haar app verleden. De botheid van de sociale media viel meteen op. Verwikkelingen, waarin ik als volwassen persoon ook de draad zou kwijtraken en helemaal als er in dat grijze gebied een beperking op de loer ligt.

Vanochtend heb ik haar traan weggeveegd. Haar openheid omarmt en met grote trots haar ergste pijn erkent. De pijn van het isolement, van grofweg buitengesloten worden in de wereld die toch al zo moeilijk te betreden is voor haar. Haar pijn kan ik helaas niet wegnemen. Ik kan er alleen voor zorgen dat er lichtbakens ontstaan, waardoor het grijze gebied, zowel voor haar als voor de ander in de toekomst wat toegankelijker wordt.

Onze kinderen hebben Albright syndroom. Een syndroom met meerdere beperkingen. Echter de achterstand op sociaal-emotioneel gebied is het meest moeilijke, aangezien het niet zichtbaar is en dus vaak niet te grijpen.

Bea’s wereld…

Schrijf! Beleef! Inspirerend mijn nieuwe blog in.

Je kent het vast wel: een artikel of een boek, geschreven door een krachtig persoon waar je voor jezelf veel steun aan ervaart. Dagen blijf je ermee bezig en keer op keer laat je de woorden tot je doordringen, totdat je het intens hebt doorleefd.

Ik kan me er echt aan overgeven, me er door laten leiden. Verrast, verbaasd, maar vooral geïnspireerd door de manier waarop mensen hun gedachten, emoties en meningen een plekje durven te geven. Vaak in een blog, maar ook als columnist in een krant of tijdschrift. Het zijn voor mij cadeautjes om deze woorden tot me te nemen.

Zo zijn de woorden van mijn gast van vandaag ook echte eyeopeners. Via mijn eigen blog belandde ik afgelopen periode op beahaarwereldje.blogspot.nl. Een toepasselijke naam voor een vrouw, die graag blogt over de dingen in haar leven, die haar bezighouden. Een blog waar kracht uitspreekt en positiviteit. Waar je om kan lachen, bewondering voor kunt opbrengen, maar waar je vooral bij wilt terugkomen. Nieuwsgierig naar wat ze nu weer allemaal beleeft.

Bea Dankelman. Een vrouw met power, maar ook met een verhaal. Naast haar lieve vriend Dennis en haar ondeugende zoon Mike van 8 jaar draagt zij haar overleden dochtertje als een engel op haar schouder. Haar gezin is haar alles en inspireert haar tot het intens genieten van elke nieuwe dag. Dochtertje Patricia wiens jonge leventje verbroken werd door een noodlottig ongeval is de drijvende kracht in haar. Letterlijk, want Patricia zorgt voor een warm vuurtje in haar hart.

Als ik de lovende en lieve reacties op haar facebookaccount zie verschijnen, ben ik trots op Bea. Ze vertelt geregeld over haar familie, die haar ontzettend tot steun is in tijden van onzekerheid en verdriet. Die verbondenheid maakt hun speciaal. Toch is er één iemand, naast haar gezin, die ze absoluut niet zou willen missen in haar leven. Een inspirerend persoon, wiens ontmoeting al 25 geleden heeft plaatsgevonden. Een persoon waarmee Bea heerlijk kan kletsen, kan lachen en ongegeneerd sarcastisch het leven kan benaderen. Zonder die humor en zonder de steun van haar liefste vriendin, zou Bea als een blad aan de boom zijn weggeblazen. Door deze enorme steunpilaar heeft Bea heel wat stormpjes kunnen overwinnen.

Facebook en Twitter bestonden een aantal jaren geleden nog niet. Ontmoetingen vonden in het echte leven plaats en als er werk gezocht moest worden, ging vader praten met de plaatselijke burgemeester. Meestal wist hij wel ergens een adresje…

Bea laat zien dat ze van deze tijd is. Ze maakt één groot avontuur van haar belevenissen, ook daar waar ze graag weer wil werken. Door gebruik te maken van netwerken als Linkedln komt ze steeds een stukje verder in haar plannen. Overal verschijnt haar blog, gericht op het vinden van werk, maar vooral ook omdat ze de mening en adviezen van de ander zo van belang vindt. Niks is haar te veel en met de meest positieve energie van de wereld grijpt ze alles met beide handen aan. Het UWV is een trouwe gesprekspartner en dat Bea plannen heeft voor de toekomst steekt ze niet onder stoelen of banken, al laat ze ons best zweten in haar blogs, want de inhoud van haar plannen houdt ze nog even voor zichzelf.

Chapeau Bea! Nog geen handjes kunnen schudden, geen life gesprekken kunnen voeren, elkaar nog niet recht in de ogen hebben kunnen kijken. Toch zou ik je met oprecht mijn digitale soulmate willen noemen. Nergens voel ik zoveel verbondenheid met een vreemde als bij sommige van mijn facebookvrienden. Mensen zijn oprecht geïnteresseerd en niet alleen op papier. Bij Bea heb ik in de praktijk al veel creatieve liefde mogen ervaren.

Met veel ongeduld kijk ik dan ook uit naar haar volgende avontuur. Een fantastisch avontuur als het gaat om een bijzondere dag: Wereldlichtjesdag. Een dag waar ouders van overleden kinderen samenkomen om elkaar te ontmoeten in herkenning, verdriet en begrip.

Laten we blijven schrijven. Laten we blijven beleven. Ook als het even moeilijk is. Het licht van de kaarsjes op Wereldlichtjesdag zullen hopelijk gaan branden in de woonplaats, waar Bea haar dochter zo moet missen. Ze zullen flikkeren en ons moed geven om elkaar op welke manier dan ook te blijven inspireren. Dank Bea voor jou bijdrage hierin.

Wil je je ook laten inspireren door de wereld van Bea, klik dan op de link, die je naar haar blog zal leiden. Bea haar wereldje

333 dingen om te schrijven

333 opdrachten om te schrijven. Dat zijn 333 dagen achter elkaar en dus bijna één jaar vol.

Alhoewel ik best inspiratie genoeg heb om elke week een blog vol te schrijven, is dit boek een fantastische uitdaging om eens vanuit een ander perspectief het schrijven te benaderen. Sommige opdrachten zijn kort, maar met een thema waar je alles uit de kast kunt trekken aan creatief vermogen, terwijl andere opdrachten mooi verweven kunnen worden in mijn avontuur, dat ik aan het beleven ben.

Een fantastisch boek, dat ineens voor mijn neus lag. En aangezien ik tegenwoordig niet lang nadenk over de dingen die bij me horen, lag dit boek ook binnen een paar minuten op de toonbank van de winkel. Inpakken graag, hoorde ik mezelf zeggen. Hoe heerlijk is het om gewoon een cadeau voor jezelf te kopen.

333 opdrachten om te schrijven. Elke dag één, zonder de verwachting dat er elke dag op gereageerd gaat worden. Schrijven omdat het onderdeel van mijn dagbesteding geworden is, naast boodschappen doen, de administratie bijhouden of de huiswerkbegeleiding van mijn kinderen. Omdat het wegtikken van woorden zorgen voor een doorstroming van mijn brein en lijf, waar ik zowaar heel vrolijk van kan worden.

Dag 1, 27 juni 2017
Hoe voelt het om uit te glijden? Dit is de titel van de eerste opdracht. Mijn eerste gedachte leidt me naar een komisch homemade filmpje, waarin we massaal uit ons dak gaan als iemand uitglijdt over een banaan. Ik vraag me altijd af hoe komisch het voelt als je daar zo voor schut lig te wezen. Gevallen over de schil van een banaan in de hoop er geen hernia of andere vervelende breuk aan over te houden. Je kunt je enigszins voorstellen welk gevoel dat kan opleveren.

Of de keren dat we letterlijk gleden over de ijzel van de straten. Onze armen in de ruimte wild op en neer te laten schudden om zo toch echt ons evenwicht te houden, om niet genadeloos op onze bek te gaan. Dit gevoel kan twee kanten op. Een overwinning als je de ijzel te slim af bent of de enorme spierpijn als gevolg van het krampachtig glibberen over dat gladde ijs. Beide zijn gebaseerd op gevoelens. Gevoel van trotsheid, dat je het maar mooi gedaan hebt en het echte gevoel, waardoor je weet dat je leeft. Tenslotte zijn gebruikte spieren een prima referentie dat je lijf nog prima functioneert.

Dus ja zo voelt het dus om letterlijk uit te glijden. Echter, mijn visie op uitglijden reikt verder. Het internet door struinend, biedt me verschillende mogelijkheden: van onverhoopt je evenwicht verliezen, tot genadeloos de fout in gaan op verschillende gebieden. Glibberen, slippen, onderuitgaan, struikelen, vallen. Betekenisvolle synoniemen die aanduiden wat uitglijden kan betekenen.

Van glibberen tot struikelen. Van vallen tot onderuitgaan. Daar kan ik me wel echt iets bij voorstellen. Ik geloof dat ik het niet eens wil voelen: het bevestigd namelijk dat ik onhandig te werk ben gegaan met mijn stramme lijf. Het echte gevoel van blauwe plekken zou me nog niks kunnen schelen, maar wel dat tomeloze gevoel van schaamte, om zo onderuit te gaan.

Naast dat letterlijke onderuit gaan geeft internet ook duidelijk een andere betekenis van uitglijden. Eén waarvan ik gelukkig geen kaas heb gegeten. Geen slippertjes in de liefde en ook geen fraude op het gebied van belastingzaken, waarmee ik zou kunnen uitglijden. Weinig meer dan me verbeelden hoe het zou voelen is hierin eigenlijk al te veel gevraagd. Want hoe kun je gevoelens nou verbeelden?

Nee, ik ga me hiermee ook echt niet op glad ijs begeven. Stel je voor dat ik zou uitglijden. Heb ik meteen heel de sociaal media over me heen.

soms begeven we ons op glad ijs. Uitdaging om niet uit te glijden

Verbeeldingskracht

“Hoe gaat het met jou?” Wat zal ik zeggen…Ik laat de afgelopen weken veel aan mijn verbeelding over. Daar ben ik goed in en het helpt me door deze fase heen, aangezien de realiteit me nog niet gunstig gezind is.

De slag om kanker leidde mij als passioneel kriebelaar van woorden, let op Woordkriebels, naar het opzetten van een blog. Ik wilde mijn woorden niet alleen gebruiken om tegenslagen om te schrijven naar positieve uitdagingen, maar nog veel meer om mijn leven in kaart te brengen en op zoek te gaan naar mijn eigen avonturen. Living my own adventure werd mijn lijfspreuk.

De kanker bracht mij op het idee om een soort van levenslijst te maken. Niks origineels, maar voor mij een grote stap in een nieuwe richting. Ik baalde er al jaren van dat ik niet wist hoe ik mezelf weer op de voorgrond kon krijgen en zie daar, in kanker vond ik de oplossing. Het had natuurlijk makkelijker en minder pijnlijker gekund, maar als vrouw van het extreme grensverleggen, past dit dan wel weer bij me. Blijkbaar zit er meer avontuur in me, dan ik me ooit had kunnen verbeelden.

Ik mocht me vaker niks verbeelden. Vooral niet naast mijn schoenen gaan lopen of flaneren met je neus omhoog in de wind. Een slechter advies had ik niet kunnen opvolgen. Verbeelding is fantastisch! Alle kinderen doen het en leven daardoor in een wonderbaarlijke fantasie, waarin alles mogelijk is. En dat terwijl wij als volwassenen hoofdschuddend tegen de grauwheid moeten aankijken, omdat we het verbeelden verleerd zijn.

Stel je toch eens voor dat dit niet was gebeurd. Stel je voor dat onze wereld veel minder grauw zou zijn, maar gevuld met passionele kleuren en wonderbaarlijke vormen en fantasieën. Stel je dit nou gewoon eens voor! Meer kun je niet doen. Een betere wereld is lastig te creëren, maar het je verbeelden is best een overkomelijke opdracht.

Voor mij trouwens een makkie: ik doe niets liever dan dromen in een wereld waarin alles mogelijk is. Van prinsen op witte paarden tot toverstokjes en goede feeën. Nu ik twee weken na de laatste bestraling nog vaak gevloerd op mijn zwarte sofa lig, komt die gave me ontzettend goed van pas. Hoe heerlijk is het om me te kunnen verbeelden dat ik de hele wereld aan kan.
Het opknappen wil nog niet zo lukken in de realiteit, dus moet er grover geschut komen om mijn wensen en dromen beetje karakter te kunnen geven. Tenslotte wil ik jullie niet blij wil maken met een dode mus. Daar waar ik woorden beloof, kunnen de daden moeilijk achterblijven. Die 500 trappen zijn weliswaar een lat te hoog, maar in mijn verbeelding klim ik als jonge geit die trappen makkelijk op. Nu nog even oefenen en jullie zien het ook echt gebeuren!

Hoe geweldig kan het zijn om je dromen en wensen een hoofdrol te geven in je eigen beelddenken.

Van een glijdend avontuur over de zwarte piste tot de grote verwondering van het Noorderlicht. Schrijfster Suzanne Vermeer voerde me al mee in haar prachtige boeken. Daar waande ik me, liggend op mijn zwarte sofa, als volleerd skiester de zwarte piste af om vervolgens ontzettend te kunnen genieten van de après-ski in de armen van een bruinverbrande skiehunk. Proost! Daar waar ik in de realiteit amper aan wijn verknocht ben, word ik hier dronken van geluk, omdat mijn verbeelding mij meeneemt naar het meest onmogelijke.

Van zonnebrillen en zomerse jurkjes tot privéjets naar exotische oorden. Van een boeking naar de kunstbeurs in New York tot een All-inclusive resort, waar ik in de watten wordt gelegd en volkomen tot mezelf kan komen, zonder ook maar één stap in die richting te hoeven zetten. Het zit allemaal in mijn hoofd. In mijn persoonlijke suite van Miss Verbeelding, die me zonder pardon overal naar toe kan brengen. Met één knip met mijn vinger…Hoe zalig is dat! En dat in tegenstelling tot Miss Logica, die volgens haar mentor Albert Einstein, mij slechts van punt A naar punt B zou kunnen brengen.

laat maar komen die luxe van verbeelding

Nu ben ik absoluut geen Albert Einstein, maar wel een creatief genie. Ik nodig Miss Verbeelding voorlopig even uit als vaste logé en maak het mezelf makkelijk. Ook dat kan in een periode, waarin de realiteit even niet zo makkelijk is. Ik laat me verrassen, elke dag weer en daar waar ik “ja” zeg, zeg ik wellicht de volgende dag “nee”.

Ook dat kan in mijn verbeelding! Hoe heerlijk is dat om even te ontsnappen aan de zorgen van dit moment. Ik versnipper ze gewoon door de papiermachine en maak er confetti van. Ik strooi ze al zingende en dansend op de tonen van The Beatles door mijn kamer en verslind de ene cocktail na de andere. Of met mijn koptelefoon op, me in één van de studio’s van Hilversum te durven wanen om daar mijn eerste, maar oh zo begeerde single op te nemen. Om vervolgens hooggehakt de rode loper te bewandelen om mezelf te mogen aanschouwen in My Fair Lady. Knipogend en flirtend naar de paparazzi.

En als het even een dagje regent? Dan kruip ik gezellig met een kop thee onder mijn eigen paraplu. Doe ik net alsof de druppels ritmisch op mijn hoofd vallen en zing keihard door de kamer mee met Rob de Nijs “zachtjes tikt de regen op het zolderraam.”

De verbeeldingskracht is een slimheid van mij. Het is me gegeven en ik heb het teruggevonden. De saaiheid van herstellen is met mijn verbeeldingskracht een stuk aangenamer geworden. Ik nodig u graag uit voor een middagje fantasie bij mij op de bank. Tenslotte moet je jezelf nooit te serieus nemen.