Op de toppen van….

                     Net als een bloemknop heeft de mens potentie om te groeien.


Het zal de zomer van 2010 zijn geweest. Een hardwerkende danseres danst de voorstelling van haar leven. Op de toppen van haar tenen, zonder ook maar één moment te klagen…

Onze jongste dochter is een geboren danseres. Elke dag danst zij de voorstelling van haar leven. Puur op mentaliteit, discipline en motivatie om het podium te “bedansen” dat ze zo graag wil. En menig echte danseres zal erkennen dat je dan heel ver kunt komen.
Als jong meisje wist ze de wereld al te vertellen dat ze de regie in eigen handen wilde nemen. Je hoefde maar in haar grote kijkers te verdrinken en je voelde dat ze het juiste verhaal zou gaan overbrengen. De liefde voor haar eigenzinnigheid heeft me altijd geraakt. Zo ook na de voorstelling van 2010.
De voorstelling was heftig. Een zware periode brak aan voor haar als danseres. Volgens vele recensenten had ze haar plafond al lang en breed behaald. Haar verlegen karakter zorgde voor een sluier, waardoor haar ware kracht ondermijnd werd. Toch, zodra de onderwijsklanken haar hadden betoverd, danste ze haar verlegenheid weg en pushte ze haar hersenen tot een intense tevredenheid. Dat dit harde werken ergens beloond zou gaan worden, drong helaas niet tot haar door. Ze ging nog harder werken. Voorstelling na voorstelling met steeds een bekwame en intens betrokken choreograaf aan haar zijde. Zelfs toen ze naar een speciale school voor danskunsten ging, kreeg ze het voor elkaar zich te omringen met de meest gemotiveerde mensen.

Toch zorgde veel gepieker en een eigen negatieve zelfbeeld voor veel spanning tijdens de repetities. Haar diepste verlangen om net zo goed te zijn als haar collega’s zorgde voor een gigantische drive, die alles van haar vergde. Ze wilde bewijzen dat al die recensenten aan het kortste eind hadden getrokken. Dat ook kleine danseressen potentie hadden om groot te worden. Daar had ze al die pijn, dat zweten en pushen graag voor over. Ze ging zelfs zo ver dat ze een nieuwe huisgenoot kreeg: Missy Anorexia. Overigens een vrij dominant figuur, die weinig tot geen motivatie voor de danseres kan opbrengen.

Afgelopen vrijdag heeft ze haar meest recente voorstelling gedanst. De recensenten schreven lovende woorden. Daar waar iedereen jaren dacht dat ze haar plafond bereikt had, heeft ze een godsvermogen aan kracht en energie gebruikt om haar eigen dakraam te bouwen. Zonder hulp van welke timmerman dan ook.  Het publiek gaf haar een staande ovatie. Minutenlang echode het luid geklap en gefluit door de zaal, waar zij haar podium veroverd had.

Het doek is gevallen. Uitgeput kan ze zich gaan voorbereiden aan een reeks nieuwe voorstellingen, met als sluitstuk na twee jaar haar VMBO-examen. Ik als moeder hoop dat de dansbewegingen haar uiteindelijk leren de regie over haar leven naar tevredenheid te voeren en dat haar onzekerheden een plekje krijgen in de echte voorstelling van haar leven.

Van dromen en bewegen

Zowel Paul als ik kregen een ernstige diagnose. Alhoewel ik al geregeld in mijn leven tobde over irreële gebeurtenissen, die mij zouden doen wankelen, kwam dit bericht toch als een donderslag bij heldere hemel.  Het mooie van deze ernstige spelbreker was dat ik ondanks mijn angsten overeind bleef staan en samen met mijn partner het leven aanging met de extra dimensie, die kanker in ons leven bracht.

Ons verhaal is bekend. Paul werd ziek, heel ziek en ik ontsprong de dans van behandelingen en zorgde onbegrensd voor hem. Ik zorgde ook voor de kinderen, maar vergat een open plek in de familieagenda voor mij te reserveren. Pas toen ik ook aan de bestralingen moest, schrok ik wakker.

Het is 20 juni 2018 en steeds vaker voel ik me rijk door de nieuwe inzichten, die vooral tijdens het schrijven op mijn pad komen. Ik heb veel geleerd over mezelf en juist door de verschillende presentaties, die ik afgelopen maand mocht doen, ben ik weer een stap dichterbij in mijn eigen kracht. Want zo voel ik het leven, sinds ik het boek de wereld in mocht sturen. De reacties, primair en puur vanuit verschillende doelgroepen, laten veel muizenissen wegsluizen in de stroom van het applaus dat zowel ik als Paul telkens weer mogen ontvangen.

Ik leer, ik groei en ik blijf me verwonderen. Ik zuig de glinsteringen van de momenten die ertoe doen op. En al is NEE zeggen lastig voor mij, ik filter de passionele aanvragen uit de berg aan dingen die steeds maar weer op mijn pad dreigen te komen. Het maakt mijn leven op sommige momenten te druk, maar ook vreselijk spannend en interessant. Want je kunt het allemaal wel dromen, als je geen actie onderneemt gaat de stroom niet meer verder.

Dus moet ik zo af en toe maar meebewegen op de golf van activiteiten, om mezelf verder uit te dagen en nieuwsgierigheid te kweken. Tenslotte roept de beweging veelal een hoop nieuwe vragen op, waarmee ik kauwend, sudderend of broedend afwacht tot de volgende golf van beweging me weer verder brengt in mijn innerlijke kracht.

“Voorbij de zwart gekleurde pupil” is via sandarijn@box.nl te koop of te bestellen via www.droomvalleiuitgeverij.nl

http://www.droomvalleiuitgeverij.nl

 

 

 

 

Brief aan jou, mijn oudste dochter

Lieve oudste dochter,

Geruisloos, maar zonder twijfel sluipt de komst naar het MBO dichterbij. Ik houd niet van veranderingen. Een onrustig gevoel overvalt me. Tijdens jouw veilige jaren op Adelante kon ik nog afstand nemen van de grote boze wolf, die met zijn glibberige praatjes elk meisje mee zijn hol in zou lullen. En ook al heb ik geprobeerd me te verhouden tot de uitdagingen, die we allemaal een keer moeten aangaan en te dealen met de onrust die ik daarbij voel, de stap naar het MBO voelt als te groot voor jou mijn lieve dochter.
Tijdens de laatste beoordelingen vanuit de stage heb ik van een andere kant gekeken naar jou. Ik heb gehoord en gevoeld hoe jij gegroeid bent. Toch kan ik mijn eigen angst niet ontkennen. Daarom sluit ik mijn ogen en vertrouw op jouw groeiende kracht. Op de losbandigheid, waarin je in het leven kan staan. De openheid, zonder een beer te zien. Jij zou de beer tenslotte bij de arm pakken en een dansje wagen. Jouw visie op de wereld geeft mij de energie om me minder druk te maken om de kiezels die wellicht op je pad kunnen komen en me meer te richten op die boomhut, waar je ongetwijfeld in zal klimmen als de wolf je op de hielen zit.
Ik moest n.a.v. de positieve berichten dat je kon starten op Arcus niveau 1 Horeca toch even denken aan de woorden van de kinderarts, die jou als 7 maanden oude baby al afschreef. “Verwacht er maar niet teveel van”, waren zijn woorden. Toen heb ik eigenlijk al losgelaten. Diep van binnen heb ik er altijd op vertrouwd , dat je het zou redden. De beperkingen, die de kinderarts beschreef, waren in onze ogen mogelijkheden en warempel jij hebt ze in je volle overtuiging ook ingezet.
De ontmoeting met jou, mijn kind was de mooiste en meest waardevolle dat ik op mijn pad mocht krijgen. Zeventien jaar geleden zorgde jouw komst voor mijn moederschap. Een kleine boeddha was letterlijk geboren. Jouw kijk op de wereld heeft mij vaak jaloers gemaakt, maar nog vaker geraakt. Jij hebt me nieuwe inzichten gegeven. Jij bent mijn voorbeeld hoe je trots op jezelf kan zijn en de weg te volgen, die voor jou bestemd is. En dat je zal struikelen, vallen of verdwalen is een feit, maar beloof me dat je die boze wolf te slim af zult zijn.
Lieve dochter. Met nog amper 4 weken in het verschiet, zul jij stralen op het gala, terwijl ik naast de rode loper mijn emoties van trots amper de baas kan. Jij hebt mij en je docenten laten zien, hoe uniek je bent. Een perfecte eenvoud van hoe een pubermens in ontwikkeling is. Van hoe een kleine Boeddha kon uitgroeien tot een tuinkabouter, zoals ik je gekscherend altijd noem.
Prachtig mens, je bent een pionier met veel wijsheden in je. Volg alsjeblieft je eigen weg en leer je domme moeder maar dat ieder mens zijn eigen taal en vorm in zich heeft. Als je dat doet, beloof ik je dat ik er alles aan zal doen om samen met jou de wereld te veroveren.
Liefs, je moeder