Rechterlijk avontuur

Al eens in een rechtbank geweest? Ik in elk geval niet.

Vandaag was het dan zover. Onze allereerste keer in de rechtbank van Maastricht, waar verdachten zoals Jos B. ook hun opwachting mogen maken. Op het parkeerterrein stoeiden Janna, Paul en ik op een quasi humoristische manier om maar geen last te hebben van een zenuwachtig onderbuikgevoel. Want zenuwachtig waren we toch wel een beetje. Tenslotte komen we niet dagelijks bij de rechtbank.

Voordat je je als lezer zorgen maakt: ons bezoek aan de rechtbank stelt niks voor. Wij zijn van eenvoudige komaf en hebben ons nog nooit ingelaten met criminele praktijken. Dus echt zenuwachtig hoeven we niet te zijn, maar toch. Het gaat in deze om mentorschap en bewindvoering: een wetmatig besluit dat genomen moet worden, als kinderen zoals de onze- met hun 18 jaar-nog niet in staat zijn als volwassen en zelfstandig ondernemende personen de financiële en medische toestand van dat moment te beheren.

Na een maand of wat geleden een reeks ellendige formulieren te hebben ingevuld, kregen we de oproep om ons deze maandagochtend te melden in de rechtbank te Maastricht. We speculeerden over de gang van zaken, maar mijn vermoeden dat het slechts om een formaliteit ging, werd pas na het gesprek bevestigd. Een beetje zenuwachtig stapten we dan de hoofdingang binnen. We werden ontvangen door drie man sterk. Beveiliging tot aan de deur.

Riemen, horloges, sleutels en andere metalen voorwerpen werden verzocht gedeponeerd te worden in een bak. Als je in je leven al eens gevlogen hebt, zul je deze routinematige klus wel herkennen.  Voor onze Janna een nieuwe wereld die open ging.  De inhoud van haar tas werd met een kritische blik bekeken en zelfs haar laptop had de eer een tweede keer door de scanner te mogen gaan. Het feit dat de pieper afging toen zowel Janna als ik door de poorten ging, had meer te maken met de metalen beugels in onze BH. Hurey! Met een glimlach, maar met het nodige respect werden we door de mannelijke bewaker verzocht de draaideur naar de centrale hal te nemen.

De eerste klap is een daalder waard. Voor velen een formaliteit om zo onder de loep genomen te worden tijdens een bezoek aan het gerechtsgebouw, maar Janna, onze jong volwassen globetrotter, had heel wat uitleg nodig, voordat ze begreep in welk gebouw ze nu echt beland was.

Na een korte wachttijd voor het kamertje nummer 8, werd onze familienaam door een intercom officieel omgeroepen. We betraden een kamer waar twee mensen- zonder pruik of zwarte toga- ons vriendelijk ontvingen. Een zakelijk, duidelijk op afstand houdend gesprek, gevuld met veel vriendelijkheid en geïnteresseerdheid naar onze Janna toe. Tenslotte speelt zij in dit verhaal de hoofdrol.

Na een minuut of tien, enkele verduidelijkende vragen, antwoorden en een berg huiswerk, werd het besluit tot bewindvoering en mentorschap positief bestempeld. Een pak van me hart, al had ik niet anders verwacht. Een beetje beduusd van ons rechterlijk avontuur kregen we de boodschap om thuis het een en ander aan huiswerk op te pakken. Vooral het stukje bewindvoering zorgt voor een hoop extra regelvoering en administratie. (zucht)

Zoals velen weten gaat het bij ons in het gezin niet helemaal vanzelfsprekend. Dat hebben we geaccepteerd en daar nemen we ook onze verantwoording in. Nu de oudste in januari 18 wordt, moeten we dus de rechterlijke stap nemen om vooral op medisch gebied mee te mogen blijven beslissen. Dat we daarin ook het financiële deel meenemen, is tevens gebaseerd op het feit dat onze kinderen laatbloeiers zijn en bepaalde beslissingen nog beter niet zelf kunnen maken.

In Nederland is het nu eenmaal zo dat wij als ouders van kinderen met een beperking bepaalde maatregelen moeten nemen. Dat hiermee ons leven weer even op de kop wordt gezet, is een negatieve bijkomstigheid, waar we zo ondertussen aan gewend zouden moeten zijn. Helaas is dat niet zo. Het systeem in Nederland is best goed geregeld en er zijn veel mogelijkheden, echter het blijft een feit dat wij naast onze vaste zorgtaken met deze beslissing wederom nieuwe extra taken erbij hebben gekregen. Waar de balans voor Janna steeds beter wordt, kan ik voor nu alleen concluderen dat mijn balans steeds verder verstoord wordt.

 

 

 

 

Spiegeltje, spiegeltje…

Hoe ik tot inzicht kwam? Na de – in mijn ogen – heftige ervaring met de sterfelijkheid van mijn partner Paul, ben ik de visie op de dagelijkse gang van zaken anders gaan zien. Overigens niet meteen. Zo snel ging die knop in mijn hoofd niet om.  Helaas hebben we niet te maken met een gastfornuis, die met één draai het proces van voortgang kan beïnvloeden. Nee, mijn emoties, gedachten en gewoontes bleken onderhevig te zijn aan vele uurtjes schrijven om de nieuwe situatie tot bloei te brengen.

Wat telde, was het leven in het nu. Niet morgen of over een week, maar vooral kaderen voelde als een gouden greep. In mijn hoofd leefde ik meer en meer alleen in het moment van nu. Dromen en glinsteringen kon ik beter een plek geven, omdat het kader een heel overzichtelijk beeld bleek op te leveren. De intensiteit die ik in het leven wilde voelen, kreeg hierdoor plek. En ook al was ik nog wel eens geneigd om mezelf voorbij te lopen, verder dan dat kader was overduidelijk geen optie!

Schrijven hielp me toentertijd om mijn gedachten en emoties te kaderen. Nu helpt het schrijven me ook om heel dicht bij het moment en dus bij mezelf te blijven. De omstandigheden in ons gezin komen en gaan, maar houden vooral niet op. Het zou me uitputten als ik voor mezelf niet elke dag de vraag stel hoe het nu echt met me gaat. Het uurtje schrijven betekent stilte. Stilte in mezelf. En alhoewel ik eerst de noodzaak er niet van inzag, levert het me nu meer op dan ik ooit voor mogelijkheid hield. Het brengt me namelijk tot een niveau, waardoor ik langzaam ontwaak uit een nevel, waarin ik me jarenlang verstopte. Ik ontwikkel een eigen identiteit van gedachten en emoties, zonder een façade op te hoeven houden.

Zoals de lezers van mijn boek hebben kunnen ervaren, is het dagelijks schrijven niets meer en niets minder dan het rijgen van een stukje levensinzicht aan een onzichtbare ketting. Het is een spiegeltje, spiegeltje aan de wand waarin ik mezelf steeds maar de vraag stel hoe het echt gesteld is met mij.  Probeer het maar eens uit. Je zou er nog wel eens van kunnen schrikken. Overigens is het uiteindelijk een verademing!

Wat mij betreft is het waarnemen van je eigen emoties het meest waardevolle inzicht waar ik met schrijven kracht, eigenwaarde en voldoening uithaal.

Me, myself and I

Sinds in februari bij middelste een eetstoornis is geconstateerd, is het zorgbeleid in ons gezin weer aardig strakgetrokken. Om mezelf daarin staande te houden, is een grootst avontuur.

Mijn ouders bellen me geregeld op. Hun betrokkenheid, maar zeker ook hun bezorgdheid laat me niet ongeroerd. Bij het aanhoren van mijn avontuur, kunnen ze niks anders doen dan aanbieden wat taxiritjes over te nemen. De schatten! De afgelopen weken waren intens. De therapie was nog niet eens begonnen en we zaten al aan onze max. Tenslotte heeft ook ons gezin ergens een grens.

De eerste ochtend van stilte. Wat een weelde denk ik blij en duik vol overgave in dit paradijselijke genot. Even geen discussiërende pubers, geen computerachtig geschater of schreeuwende tv-geluiden, even helemaal niks. En dat na 9 weken. Heerlijk! Mijn huis is weer even van mij.  Het emotioneert me dat de rust me eindelijk brengt, waar ik  al die weken naar heb mogen uitkijken. Het brengt me naar mezelf, naar mijn eigen Ik. Mijn Ik, die tijdens periodes van drukte, onmachtig verdwijnt in het overheersende puberale en soms egoïstische gedrag van mijn gezin.

De buitenwereld heeft commentaar als ik klaag over het feit dat ik mezelf steeds maar weer ergens achteraan moet zetten. Het voelt vaak als een diepe dolksteek in mijn hart. In bepaalde opzichten heeft die wereld totaal geen benul wat er in mijn leefwereld omgaat. (zal ook nooit gebeuren) Tegen welke beperkingen ik elke keer weer aanloop en hoe uitgeput ik raak van de vele buitensporige zorgtoestanden in mijn gezin. De keus om moeder te worden, is in mijn ogen dan ook niet automatisch het wegcijferen van jezelf, ook al vindt men soms van wel…. Dat dit soort opmerkingen me raken, kan ik alleen begrijpen, omdat de kaders om mijn leefwereld zo verankerd zijn met een complexiteit, dat ik hetzelf amper snap. De drang om anderen dan ook uit te willen leggen hoe het dan wel zit, laat ik steeds vaker varen. Ik zucht eens diep en spoel de woorden met een druk op de knop door de wc.

En toch. Me, myself and I. het blijft een speurtocht naar dat ene kleine verloren uurtje, waar ik mezelf kan tegenkomen. Waar de balans tussen gezin en mijn eigen Ik vorm kan krijgen. De stilte van vandaag voelt aan als thuiskomen en met een diepe zucht tik ik vele uurtjes frustratie en onmacht weg om met een tevreden gevoel mezelf weer even diep in de ogen te mogen kijken.

Op de toppen van….

                     Net als een bloemknop heeft de mens potentie om te groeien.


Het zal de zomer van 2010 zijn geweest. Een hardwerkende danseres danst de voorstelling van haar leven. Op de toppen van haar tenen, zonder ook maar één moment te klagen…

Onze jongste dochter is een geboren danseres. Elke dag danst zij de voorstelling van haar leven. Puur op mentaliteit, discipline en motivatie om het podium te “bedansen” dat ze zo graag wil. En menig echte danseres zal erkennen dat je dan heel ver kunt komen.
Als jong meisje wist ze de wereld al te vertellen dat ze de regie in eigen handen wilde nemen. Je hoefde maar in haar grote kijkers te verdrinken en je voelde dat ze het juiste verhaal zou gaan overbrengen. De liefde voor haar eigenzinnigheid heeft me altijd geraakt. Zo ook na de voorstelling van 2010.
De voorstelling was heftig. Een zware periode brak aan voor haar als danseres. Volgens vele recensenten had ze haar plafond al lang en breed behaald. Haar verlegen karakter zorgde voor een sluier, waardoor haar ware kracht ondermijnd werd. Toch, zodra de onderwijsklanken haar hadden betoverd, danste ze haar verlegenheid weg en pushte ze haar hersenen tot een intense tevredenheid. Dat dit harde werken ergens beloond zou gaan worden, drong helaas niet tot haar door. Ze ging nog harder werken. Voorstelling na voorstelling met steeds een bekwame en intens betrokken choreograaf aan haar zijde. Zelfs toen ze naar een speciale school voor danskunsten ging, kreeg ze het voor elkaar zich te omringen met de meest gemotiveerde mensen.

Toch zorgde veel gepieker en een eigen negatieve zelfbeeld voor veel spanning tijdens de repetities. Haar diepste verlangen om net zo goed te zijn als haar collega’s zorgde voor een gigantische drive, die alles van haar vergde. Ze wilde bewijzen dat al die recensenten aan het kortste eind hadden getrokken. Dat ook kleine danseressen potentie hadden om groot te worden. Daar had ze al die pijn, dat zweten en pushen graag voor over. Ze ging zelfs zo ver dat ze een nieuwe huisgenoot kreeg: Missy Anorexia. Overigens een vrij dominant figuur, die weinig tot geen motivatie voor de danseres kan opbrengen.

Afgelopen vrijdag heeft ze haar meest recente voorstelling gedanst. De recensenten schreven lovende woorden. Daar waar iedereen jaren dacht dat ze haar plafond bereikt had, heeft ze een godsvermogen aan kracht en energie gebruikt om haar eigen dakraam te bouwen. Zonder hulp van welke timmerman dan ook.  Het publiek gaf haar een staande ovatie. Minutenlang echode het luid geklap en gefluit door de zaal, waar zij haar podium veroverd had.

Het doek is gevallen. Uitgeput kan ze zich gaan voorbereiden aan een reeks nieuwe voorstellingen, met als sluitstuk na twee jaar haar VMBO-examen. Ik als moeder hoop dat de dansbewegingen haar uiteindelijk leren de regie over haar leven naar tevredenheid te voeren en dat haar onzekerheden een plekje krijgen in de echte voorstelling van haar leven.

Van dromen en bewegen

Zowel Paul als ik kregen een ernstige diagnose. Alhoewel ik al geregeld in mijn leven tobde over irreële gebeurtenissen, die mij zouden doen wankelen, kwam dit bericht toch als een donderslag bij heldere hemel.  Het mooie van deze ernstige spelbreker was dat ik ondanks mijn angsten overeind bleef staan en samen met mijn partner het leven aanging met de extra dimensie, die kanker in ons leven bracht.

Ons verhaal is bekend. Paul werd ziek, heel ziek en ik ontsprong de dans van behandelingen en zorgde onbegrensd voor hem. Ik zorgde ook voor de kinderen, maar vergat een open plek in de familieagenda voor mij te reserveren. Pas toen ik ook aan de bestralingen moest, schrok ik wakker.

Het is 20 juni 2018 en steeds vaker voel ik me rijk door de nieuwe inzichten, die vooral tijdens het schrijven op mijn pad komen. Ik heb veel geleerd over mezelf en juist door de verschillende presentaties, die ik afgelopen maand mocht doen, ben ik weer een stap dichterbij in mijn eigen kracht. Want zo voel ik het leven, sinds ik het boek de wereld in mocht sturen. De reacties, primair en puur vanuit verschillende doelgroepen, laten veel muizenissen wegsluizen in de stroom van het applaus dat zowel ik als Paul telkens weer mogen ontvangen.

Ik leer, ik groei en ik blijf me verwonderen. Ik zuig de glinsteringen van de momenten die ertoe doen op. En al is NEE zeggen lastig voor mij, ik filter de passionele aanvragen uit de berg aan dingen die steeds maar weer op mijn pad dreigen te komen. Het maakt mijn leven op sommige momenten te druk, maar ook vreselijk spannend en interessant. Want je kunt het allemaal wel dromen, als je geen actie onderneemt gaat de stroom niet meer verder.

Dus moet ik zo af en toe maar meebewegen op de golf van activiteiten, om mezelf verder uit te dagen en nieuwsgierigheid te kweken. Tenslotte roept de beweging veelal een hoop nieuwe vragen op, waarmee ik kauwend, sudderend of broedend afwacht tot de volgende golf van beweging me weer verder brengt in mijn innerlijke kracht.

“Voorbij de zwart gekleurde pupil” is via sandarijn@box.nl te koop of te bestellen via www.droomvalleiuitgeverij.nl

http://www.droomvalleiuitgeverij.nl

 

 

 

 

Brief aan jou, mijn oudste dochter

Lieve oudste dochter,

Geruisloos, maar zonder twijfel sluipt de komst naar het MBO dichterbij. Ik houd niet van veranderingen. Een onrustig gevoel overvalt me. Tijdens jouw veilige jaren op Adelante kon ik nog afstand nemen van de grote boze wolf, die met zijn glibberige praatjes elk meisje mee zijn hol in zou lullen. En ook al heb ik geprobeerd me te verhouden tot de uitdagingen, die we allemaal een keer moeten aangaan en te dealen met de onrust die ik daarbij voel, de stap naar het MBO voelt als te groot voor jou mijn lieve dochter.
Tijdens de laatste beoordelingen vanuit de stage heb ik van een andere kant gekeken naar jou. Ik heb gehoord en gevoeld hoe jij gegroeid bent. Toch kan ik mijn eigen angst niet ontkennen. Daarom sluit ik mijn ogen en vertrouw op jouw groeiende kracht. Op de losbandigheid, waarin je in het leven kan staan. De openheid, zonder een beer te zien. Jij zou de beer tenslotte bij de arm pakken en een dansje wagen. Jouw visie op de wereld geeft mij de energie om me minder druk te maken om de kiezels die wellicht op je pad kunnen komen en me meer te richten op die boomhut, waar je ongetwijfeld in zal klimmen als de wolf je op de hielen zit.
Ik moest n.a.v. de positieve berichten dat je kon starten op Arcus niveau 1 Horeca toch even denken aan de woorden van de kinderarts, die jou als 7 maanden oude baby al afschreef. “Verwacht er maar niet teveel van”, waren zijn woorden. Toen heb ik eigenlijk al losgelaten. Diep van binnen heb ik er altijd op vertrouwd , dat je het zou redden. De beperkingen, die de kinderarts beschreef, waren in onze ogen mogelijkheden en warempel jij hebt ze in je volle overtuiging ook ingezet.
De ontmoeting met jou, mijn kind was de mooiste en meest waardevolle dat ik op mijn pad mocht krijgen. Zeventien jaar geleden zorgde jouw komst voor mijn moederschap. Een kleine boeddha was letterlijk geboren. Jouw kijk op de wereld heeft mij vaak jaloers gemaakt, maar nog vaker geraakt. Jij hebt me nieuwe inzichten gegeven. Jij bent mijn voorbeeld hoe je trots op jezelf kan zijn en de weg te volgen, die voor jou bestemd is. En dat je zal struikelen, vallen of verdwalen is een feit, maar beloof me dat je die boze wolf te slim af zult zijn.
Lieve dochter. Met nog amper 4 weken in het verschiet, zul jij stralen op het gala, terwijl ik naast de rode loper mijn emoties van trots amper de baas kan. Jij hebt mij en je docenten laten zien, hoe uniek je bent. Een perfecte eenvoud van hoe een pubermens in ontwikkeling is. Van hoe een kleine Boeddha kon uitgroeien tot een tuinkabouter, zoals ik je gekscherend altijd noem.
Prachtig mens, je bent een pionier met veel wijsheden in je. Volg alsjeblieft je eigen weg en leer je domme moeder maar dat ieder mens zijn eigen taal en vorm in zich heeft. Als je dat doet, beloof ik je dat ik er alles aan zal doen om samen met jou de wereld te veroveren.
Liefs, je moeder