Wat ik persoonlijk het allermoeilijkste vind aan vakantie is dat “loslaten” als iets natuurlijks wordt voorgedaan. Gewoon loslaten en dan genieten, is het advies dat ik geregeld van mijn omgeving krijg. Beide zijn “moetjes” , waar ik uit ervaring niet altijd raad mee weet. Want hoe laat je los en hoe geniet je?
Terugblikkend op mijn vorige blog, is het loslaten van zorg een dingetje. Ik ben zo gewend om me te focussen op die zorg, dat ik eerlijk gezegd soms niet eens weet hoe ik zonder zorg moet functioneren. Wat ik dan ook doe, het lijkt in de verste verte niet op loslaten en al helemaal niet op genieten. Overigens is dit een gegeven, dat schijnbaar bij mij als persoon hoort. Nou zorg ik natuurlijk ook al 18 jaar, dus ergens zal dat wel ingeslepen zijn.
Maar goed. Loslaten en genieten. Best verwarrend, als je de meeste tijd van het jaar de touwtjes in handen moet houden, wil je de grip op een complex leven niet verliezen. Dan is het beste advies wat ik mezelf in de vakantie kan geven: oogkleppen op en de sprong in het diepe wagen. Door de stroom heen durven duiken en bewust een plek op de oever reserveren om het allemaal eens van een afstandje te bekijken. Waarschijnlijk zal ik met uitpuilende ogen en open mond het hele tafereel gade slaan, aangezien het leven ook zonder mijn geregel gewoon zijn normale proporties aan zal nemen.
Het was afgelopen maanden nogal hectisch. Oudste dochter werd 18, we regelden braaf de bewindvoering en het mentorschap, stoeiden met de praktische consequenties en als klap op de vuurpijl verhuisden de zorgarrangementen vanuit de gemeente naar een nieuwe zorgaanbieder Jens. Ons gezin dobberde voor een aantal maanden stuurloos rond. Ineens was niks meer zeker.
Toen we in december het mentorschap en de bewindvoering voor oudste rechterlijk vastlegden, dachten we een weloverwogen beslissing genomen te hebben. Niet wetende voor welke extra belasting dit zou zorgen… Eerlijk gezegd hebben we nu in de praktijk ervaren dat het ook makkelijker kan en dat veel instanties niet eens de moeite doen om de officiële verklaring op te nemen in het dossier van oudste. Die moeite hadden we ons dus beter kunnen besparen. Maar ja, als goedgelovige ouders volgden we braaf de regeltjes, zodat onze oudste binnen haar mogelijkheden zo goed mogelijk begeleid kon worden. Dat we eind december ook nog eens geconfronteerd werden met de overstap van onze zorgarrangementen, was een domper in ons systeem . Oudste maakte vanuit de Jeugdwet een sprong in het diepe WMO, terwijl de andere twee binnen de Jeugdwet bleven. Hiermee kwam oudste ineens op een zijspoor te staan van ons als hoofdgezin. Dat en de verandering van zorgaanbieder zorgden voor lange tijd voor veel onzekerheid. De gemeente had weliswaar haar taken overgedragen aan zorgaanbieder Jens, maar de inwerktijd was dusdanig krap dat er ergens wrijving moest gaan ontstaan. Het heeft dan ook heel wat voeten in aarde gehad om ons gezin op de meest passende manier in te schalen.
Nu we praktisch een half jaar verder zijn, ervaar ik pas wat al die veranderingen met mijn gezin heeft gedaan. Het was en is allemaal zo verwarrend. Waar we eerst op ons eilandje onze arrangementen keurig op orde hadden en we langzaamaan weer tijd kregen om de vruchten van alle inzet te plukken, werden we nu ruw verstoord door indringers. Weg rust en weg vruchten. Door de tijd die we opnieuw kwijt waren aan het herontdekken van de regels en wetgevingen, konden de vruchten niet geplukt worden en moesten we machteloos toekijken hoe ze onder onze ogen aan het wegrotten waren. Helaas zijn wij als gezin afhankelijk van de regel- en wetgeving. Daar doe je niks aan. Als ik het niet allemaal al jaren van dichtbij meemaakte, zou ik de complexiteit als zodanig lachend hebben weggewuifd. Helaas zijn onze kleine zorgen ondertussen vervangen door volwassen en toekomstgerichte zorgen, waardoor het mijn taak is om de kwetsbaarheid van mijn gezin nog beter te beschermen.
De eerste week van de onze vakantie is voorbij. Samen met Paul heb ik de eerste week bewust ingezet om te varen op de stroom aan nieuwe en vervolgafspraken. Dat ik vervolgens voet bij stuk moet houden om twee weken vrij te plannen, is een bewuste keus, wil ik de grenzen van het gezin respecteren. Dat ik daarmee een deel van de nieuwe concrete zorg voor me uitschuif, is de consequentie die ik voor lief neem. De tijd die ik normaliter investeer in een stukje bureaucratie, gebruik ik nu om weer zaadjes te planten, waar hopelijk in het komende jaar de broodnodige vruchten uit groeien. Mijn droom is dan ook om alles op de rit te hebben en samen met mijn netwerk aan hulpverleners te kunnen genieten van een goeie eerste oogst.
Wat een week! De hitte is zinderend. En ook al sloopt de warmte mij normaliter, ik laat me dit jaar niet kennen. De beren zijn verjaagd en ik heb maatregelen getroffen om de dagen– waar mogelijk – rustig door te komen. Tenslotte zullen we moeten wennen aan dit soort zomerse pieken. Oudste, wiens domein in de nok van het dak ligt, heeft ternauwernood een airco weten te bemachtigen en wie overdag het hoofd niet koel kan houden, stuur ik linea recta door naar de kelder: de enige plek in ons jaren 30 huis waar het tijdens dit soort dagen uit te houden is. Zo jammer dat er geen wifiverbinding is; ik had er meteen mijn werkplek gecreëerd.
Nu de zomervakantie staat te trappelen voor de schooldeur, is ons gezin toe aan een ritme van leegte. Jammer genoeg lijkt het wel alsof er op de valreep nog een stortbak aan afspraken geleegd moet worden, zo voor ons huis. En dat terwijl ik me net had voorgenomen de dagen rustig door te komen. Toch weet ik uit ervaring dat einde schooljaar gelijk staat aan een portie organisatietalent. Dit jaar spant echter de kroon. Als een slangenmens kronkel ik me tussen alles door wat er spontaan, ongepland en lastminute nog uit de lucht komt vallen. Pfff, het is me nogal wat. En van planning en overleg hebben ambtenaren blijkbaar niet gehoord, waardoor mijn middelste, die midden in haar studieverlof de puntjes op de -i- wil zetten, betreft haar staatsexamen, qua tijd tussen de wal en het schip dreigt te vallen. Door het scala aan nieuwe (zorg)gesprekken race ik als een kip zonder kop net wat te vaak heen en weer tussen Heerlen en Houthem, wat niet ten gunste komt van mijn taak als moeder. Want ook als is het controlerende oog van Big Mama niet echt nodig, wat psychologische ondersteuning ten tijde van examenstress is geen overbodige luxe. Ik zal een groot kruis slaan als dit schooljaar eindelijk ten einde is en middelste de Adelante vlag aan de gevel mag laten wapperen.
Dat het de laatste dagen echt aankomt op agendabeheer en organisatie, is bekend. Ook als de temperatuur buiten proportie stijgt. Dan is de kelder als toevluchtsoord de ideale plek om het hoofd koel te houden en me niet van de wijs te laten brengen. Tenslotte is er altijd wel iets waar je je binnen zorg en onderwijs druk over kan maken. Dat het dit jaar een understatement is, even ter zijde. Gewapend met een handdoek, een fles water en een zwembad in de buurt probeer ik randvoorwaarden te creëren, zodat mijn, maar ook het programma van mijn drie koters keurig past in de organisatiechaos van deze week. Een programma waarin tijd is voor een rondje airco in H&M, zodat oudste haar festivalkleding in de uitverkoop kan scoren, een gezellige lunch in een favoriete lunchroom rust biedt en een middagje film de beste afleiding blijkt om tussen alle examenstress even te onthaasten. En heeft jongste op de valreep ook nog het sublieme plan naar de zomerkermis te willen, zal ik met hem het laatste open gaatje vullen.
De zomervakantie staat te trappelen. Ook wij als gezin gaan op onze manier genieten. Geen vakantie op een andere plek, maar wel tijd zonder afspraken, wekker en beperkt agendabeheer. Ik wens jullie een zonnige en avontuurlijke vakantie tegemoet. Tot in september.
“Niets is zoals het lijkt,
Niets is volmaakt misschien
Maar wie wat beter kijkt
Zal duizend kleuren zien”
Bloemen voor een bijzondere prestatie
Niets is zoals het lijkt. Oudste staat in tranen in de foyer van theater Kumulus. De voorstelling Belle en het Beest is afgelopen. Het doek is definitief gevallen. In haar gele jurk, die ze als Belle mocht dragen, is ze zoveel meer dan alleen de hoofdrolspeelster. Twee jonge bezoekers, die betoverd zijn door haar verschijning, willen opgetild worden. Oudste is blijkbaar een weerspiegeling van ultieme magie. Reden genoeg om hun armpjes naar boven te reiken, in de hoop een knuffel te mogen ontvangen van de prachtige prinses. Vol trots zie ik hoe oudste haar tranen wegveegt en haar eigen verdriet aan de kant zet om de twee jonge bezoekers in haar armen te nemen. De bril, waarmee zij de situatie kleuren, wijkt niet af van het feit dat we allemaal door onze eigen bril het moment kleuren: oudste overvallen door het verdriet van haar definitieve afscheid, ik door mijn diepe trots voor wat mijn kinderen voor elkaar krijgen.
Al jaren staat de zaterdag in ons gezin in het teken van musicaldrukte. Oudste startte 5 jaar geleden bij Musical Unlimited en al snel raakten ook middelste en jongste in het navolgende jaar besmet met het musicalvirus. Drie kinderen, die elk op hun eigen manier en met hun eigen kleurenpalet kleur geven aan steeds weer een nieuwe rol. Drie kinderen, die na 4 tot 5 jaar al heel wat voorstellingen op hun naam hebben staan. Ik denk terug aan de beginjaren, waarin oudste en middelste opgenomen werden in een groep van ervaren meiden. Schoorvoetend betraden ze de repetities, om uiteindelijk als echte podiumbeesten het publiek te bespelen. Oudste wat expressiever als middelste, maar beiden met liefde voor theater. Jongste was nogal een spring in het veld: hij maakte furore in de jongere groep. Door de jaren heen ontwikkelde ook hij zich als een getalenteerd toneelspeler. Het gevolg was dit jaar een rol in de ervaren groep.
Trots het applaus ontvangen / foto Sandarijn
Na Grease, Shrek, Peter Pan, de kleine zeemeermin, Jaro jungle en Footloose, was Belle en het Beest dit jaar aan de beurt. Musical Unlimited wordt vanuit zorg in natura aangeboden als een vorm van dagbesteding. Toch is Musical Unlimited in mijn eigen ogen zoveel meer dan dat. Niet alleen wordt er een behoorlijke basis gelegd om sociaal en emotioneel te groeien, ook leren ze rekening te houden met anderen, genieten ze op hun eigen manier van zang en dans en leren ze geduld en respect op te brengen voor elkaars kleurenpalet. Gemiddeld drie keer per maand- tussen september en mei – wordt er geoefend in de aula van het Adelante college. Na een extra repetitie in Kumulus en de generale repetitie, is de gehele groep er aan toe om ons als toeschouwers mee te nemen in hun fantastische spel.
En niets is wat het lijkt, maar wie beter kijkt, zal dát zien wat ik steeds weer zie. Ik ben een bevoorrecht mens, al zeg ik het zelf. Steeds weer word ik geraakt door de manier waarop Musical Unlimited ons de duizend kleuren laat zien, van het kleurenpalet van elke deelnemer. Ik kan alleen maar lovende woorden uitspreken over grenzen die vervagen, beperkingen die mogelijkheden worden en maskers die afvallen, zodra het fluwelen gordijn openzwaait. De groei, die ik elk jaar weer bij mijn kinderen zie, is indrukwekkend. Jongste heeft door de jaren niet alleen een geheel eigen (humoristische) manier van spel ontwikkeld, ook zijn vrijheden op het podium overtuigen je als toeschouwer. Oudste liet een knap staaltje acteerwerk zien als Belle. Samen met het beest nam ze ons mee in een emotie, waar ik nog kippenvel van heb. Haar zangstem in combinatie met haar prachtige gele jurk, zorgden voor heel wat opwinding in de zaal, vooral bij het jongere publiek. Middelste liet zich ook van haar sterkste kant zien: geen vrijheid zoals haar broer en zus, maar wel gedisciplineerd spel en duidelijk tekstgebruik.
Jongste, oudste en middelste
Wie nog nooit de kans heeft gehad om de voorstelling van Musical Unlimited bij te wonen, mist in mijn ogen iets waardevols. Zodra de kaartverkoop in februari start, kijken we al reikhalzend uit naar het moment, waarin kinderen en jongvolwassenen transformeren in gedaantes, waar rolstoelen, looprekjes of spraakverwarringen één worden met het talent, dat ze maakt tot wie ze zijn, daar op het podium. Het ontroert me dan ook mateloos om te zien hoe trots alle spelers zijn, ongeacht welke plek ze op het podium mogen innemen.
En dan is het ineens stil. De voorstelling is gespeeld en na maandenlang te zijn meegezogen in de drukte van de zaterdag, van rondslingerende scripts, van repeterende dialogen en van gezang, vallen we met z’n allen in een gat. Eigenlijk wil ik het niet toegeven, maar wat haat ik die stilte. Dat gerommel zo op die zaterdagochtend ga ik verdorie nog missen ook. Vrijgekomen tijd zullen we – hoe dan ook- op een andere manier moeten invullen. Oudste omarmt de stilte van dit jaar. Al mokkend heeft ze tijd nodig voor zichzelf. Het doek van de voorstelling was tevens het doek van Musical Unlimited dat voor haar viel. Na jaren van intens plezier, roept de plicht van haar horecaopleiding. Volwassen moeten worden kan zo gemeen zijn, zeker als je niets liever wil dan vasthouden aan het vertrouwde recept. Met pijn in haar, maar ook ons hart, nam oudste achter de coulisse afscheid van de groep en haar geliefde begeleidsters. En ook al weet ze dat er nieuwe muzikale uitdagingen op haar pad komen, Musical Unlimited was al 5 jaar haar tweede thuis.
Middelste daarentegen kiest er bewust voor om te stoppen. Het proces naar de verschillende voorstellingen heeft haar een brok aan ervaringen opgeleverd, maar het podium zelf omvat een wereld, waar zij haar draai niet in kan vinden. Daarmee blijft jongste alleen over als vertegenwoordiger van ons gezin. Stiekem ben ik dan ook blij dat ik als ouder nog geen afscheid hoef te nemen van een waardevolle episode.
Thuis trek ik mijn kinderen liefdevol tegen me aan. Wat ben ik trots op ze! Op de manier waarop ze omgaan met veranderingen, die ze liever nog uit de weg gaan, maar ook op de wijsheid om te durven kiezen voor zichzelf. Met de laatste beelden nog op ons netvlies gebrand, weet ik één ding zeker: Musical Unlimited moet je eens in je leven hebben bekeken, wil je de duizend kleuren leren zien.
Zoals elk jaar stond ik, samen met mijn partner en onze kinderen, ook dit jaar op 4 mei twee minuten stil. Stil bij het feit dat vrijheid nooit eerder zo in het gedrang kwam als in WO2. Stil bij het feit dat de mensheid op basis van uiterlijk, ras of ontwikkeling in vrijheid geschonden werd. Iets waar ik me persoonlijk niks bij kan voorstellen.
Als mens geniet ik van de pluriforme maatschappij, waarin we mogen leven. Dat mijn kinderen onderdeel hiervan zijn, maakt me trots als moeder. Elke dag weer geniet ik van de uniekheid van mijn drie mensjes, die zich langzaam tot mooie en kleurrijke persoonlijkheden ontwikkelen. Allemaal anders in hun hoedanigheid en juist daarom zo interessant. Mogen zijn van jezelf, wie jebent, ongeacht je huidskleur, je afkomst of je geaardheid, is wat mij betreft de vrijheid waar we met z’n allen op zoek naar zijn. Dat ik als moeder deze basis kan versterken door onvoorwaardelijke steun en liefde te geven, is de positieve bijdrage waar ik als opvoeder op hoop.
Afgelopen maand zag ik bij twee van mijn kinderen een voorbeeld van absolute vrijheid. Mijn oudste dochter, die met haar 1.55 cm overduidelijk haar mannetje staat tussen bomen van kerels. Niet alleen in de grote keuken bij Van der Valk, waar ze “stoeit” met een paar stoere mannelijke koks, maar ook tijdens haar opleiding op het Arcus College. Ze heeft het toch maar mooi voor elkaar om vanuit een veilige omgeving op Adelante, de enorme sprong in het diepe van Arcus te overleven. Door te vertrouwen op haar eigen vrijheid, wist ze met haar verschijning en haar houding enige empathie te kweken bij haar docenten en medestudenten. Samen met deze kanjers mocht ze dan ook op dinsdag 16 april haar diploma niveau 1 ondertekenen. Wederom een stap in de volgende richting, gebaseerd op eigenwaarde en geloof in zichzelf. Haar vrijheid zorgt er steeds weer voor dat ze haar onmogelijkheden omzet in mogelijkheden, ook als ze daar een omweg voor moet nemen.
Jongste kent deze vrijheid ook. Niet zozeer in het volgen van een opleiding, maar wel in het zich durven presenteren binnen verschillende vormen van uitdagingen. Ik zie hem afgelopen week nog gaan, richting survivalkamp. Een puber in opmars, met een ietwat slungelig lijf, maar met één doel voor ogen: de uitdaging voor hemzelf aan te durven gaan. De vrijheid in zichzelf zorgde ervoor dat de week, samen met hoofdbegeleider Marcel Coenen, een ware overwinning werd op alle gebied. Met rode wangen van trots en moeheid kruipt hij een week later in zijn eigen bed, tussen zijn regiment knuffels. Want ook dat is vrijheid: je bed als puber nog steeds durven vullen met zachte, aaibare bondgenoten.
Jammer genoeg zien wij in ons gezin ook dat het niet altijd vanzelfsprekend is dat onvoorwaardelijke steun van ouders genoeg is om de vrijheid in jezelf te vinden. Middelste worstelt nog met – in haar ogen – vele onmogelijkheden. Ze heeft voor zichzelf nog niet helder, hoeveel makkelijker het zou zijn om vrij te mogen bewegen in die eigen geaccepteerde wereld.
Fascinerend om te zien dat 74 jaar na de bevrijding het nog steeds niet vanzelfsprekend is dat de gehele mensheid onvoorwaardelijk kan genieten van vrijheid. Als moeder blijf ik daarom geregeld stilstaan om samen met mijn kinderen het belang van vrijheid, op welke manier dan ook, te bespreken. Hiermee hoop ik ook mijn middelste uiteindelijk een sprankje kracht mee te geven, zodat ook zij die deur naar vrijheid durft te openen.
Een bloesemtocht is niet alleen prachtig door zijn fruitbomen, het is ook een tocht van bezinning, verwondering en stilte. Een uitdaging die ik mocht aangaan met Astrid, mijn vriendinnetje uit Moordrecht.
Natuur straalt energie uit. De rust en stilte, die ik mocht ontvangen tijdens de tocht tussen Leerdam en Beesd had een overtreffend effect op zowel mijn geestelijke, als mijn lichamelijke zijn. Geestelijk kwam ik helemaal tot rust, ondanks dat we ruimschoots de tijd hadden om goed bij te kletsen. De omgeving, die zich niet alleen kenmerkte door fruitbomen, zorgde voor een energie, waardoor denken op de achtergrond kwam te staan en ik me alleen maar kon richten op het bewustzijn. Dat mijn geest helder was, zorgde waarschijnlijk ook voor een nieuw lichamelijk inzicht: mijn lijf verwerkte de 16 kilometer zonder enige moeite. Nou ja, de laatste kilometer tot het eindstation voelde als oneindig, waarmee de hoop, om het tot een goed einde te brengen, me letterlijk in de schoenen zakte. Je snapt dat ik blij was dat het eindpunt eindelijk in zicht was en ik plaats mocht nemen in de trein terug naar Leerdam.
Uitdaging 3: het wandelen van een bloesemtocht. Het had nog even wat voeten in aarde. De natuur was ons dit jaar voor, waardoor we best krap in de tijd zaten. Zouden we de fruitbomen nog in hun volle glorie gaan zien? Nadat we onze agenda’s erop nageslagen hadden, kwamen we uit op 30 april. Midden in de meivakantie, maar de enige mogelijkheid voor mij om zonder veel organisatie af te reizen naar Moordrecht, waar Astrid de auto voorreed om ons richting Leerdam te vervoeren. De pret was al vanaf het eerste moment aanwezig. Astrid en ik kennen elkaar al 24 jaar en ondanks een woonafstand van 200 kilometer, aan elkaar blijven plakken. Er was zoveel om bij te kletsen, dat we af en toe de draad van de route kwijtraakten en op zoek moesten naar de wit-rode streepjes, die kenmerk waren voor de bloesemtocht. Alhoewel we van tevoren hadden afgesproken slechts 8,5 kilometer van de 16 te gaan wandelen, zorgden de natuur, de geschiedenis van de contreien en de verschillende bezienswaardigheden ervoor dat onze voeten zonder probleem bleven voortbewegen. En ook al was de natuur ons voor geweest en veel bloesem al verdwenen was, de bomen, de planten, de uitzichten en de oude authentieke dorpen bezorgden ons een weg, waarvan we nog steeds nagenieten.
De bloesemtocht veranderde mijn leven op een bepaald gebied. De vele kilometers wierpen me terug op mijn eigen kracht en doorzettingsvermogen. Als je me voor de tocht had verteld dat ik alle 16 kilometers zou lopen, zou ik je voor gek hebben verklaard. Mijn lijf heeft me door de jaren zo vaak in de steek gelaten, dat ik de laatste tijd eerder voorzichtig ben, dan heldhaftig. Daarom hadden we ook uitgezocht of de tocht ergens ingekort kon worden. Die mogelijkheid was er in de vorm van een bus, die ons terug naar Leerdam zou vervoeren. De bus is uiteindelijk niet nodig geweest. Mijn voeten brachten me over de Linge, langs dorpen als Asperen en Rumpt, lieten me tegen de stompe toren van Acquoy aanlopen en kennismaken met de laatst overgebleven herinneringen uit de middeleeuwen. Een tocht die uiteindelijk zoveel meer werd dan alleen die mooie bloesem, waar we op hoopten.
Toen ik mijn vriendinnen in maart 2019 uitdaagden om mij mee te nemen in hun passie, kon ik niet bedenken hoe bijzonder deze opdracht zou gaan uitpakken. Ook uitdaging 3 is meer dan alleen een cadeau gebleken. Voor mij is de bloesemtocht een klein stukje van mijn eigen pelgrimstocht. Een reis waarin ik mezelf steeds een zetje geef en waarin ik kracht en zelfvertrouwen ontwikkel.
Ik wil Astrid bedanken voor de bijdrage, die ze met de bloesemtocht heeft geleverd.
Hoe kom ik, maar ook anderen tot inzicht. Na een pittige blog, die ik vorige maand schreef voor Adelante, werd mijn wereld ineens vanuit een nieuw perspectief bekeken. Zaken drongen door. Weliswaar een topje van de ijsberg, maar toch. Elk klein stukje dat ik door het beschrijven van onze ervaringen kan blootleggen, draagt bij tot nieuwe inzichten in een leven dat kwetsbaar en kostbaar is. Kostbaar in de zin van financiële aderlatingen, maar ook in de zin van onschatbare waarde.
Inzichten die ik probeer mee te geven, zijn helaas niet altijd van blijvende aard. Vaak is mijn blog een open deur, die na een aantal dagen vanzelf weer sluit, zeker omdat het voor anderen een “ver van mijn bed show” is. We pakken massaal, ook mijn gezin en ik, de dagelijkse draad weer op en vergeten hoe treffend de woorden waren, die ik eerder schreef. Het inzicht vertroebelt door de vele prikkels, die we met z’n allen elke dag weer moeten en mogen verwerken. Ook mijn boosheid, angst en onmacht over alle bureaucratie, die ik wekelijks op mijn bord krijg, verpak ik tijdelijk in een dichte grijze luchtmassa. Het is een soort overlevingsstrategie in de drukte van het moment. De emoties, de stress en het denken over, laten de nieuwe inzichten verdwijnen als sneeuw aan de zon. En toch zijn ze er nog. Ze dobberen een tijd met me mee en komen bovendrijven, zodra ik de stilte in me kan oproepen. Hiermee komt de wijsheid wederom in beeld en kan ik verder met het regiment aan levensvragen.
Elke maand weer, als ik in een flits mag bedenken waar ik mee worstel in mijn gezin, kan ik bepaalde antwoorden geven op de inzichten van vorige keer. Het zijn de momenten van schrijven, die me laten stilstaan. En waarschijnlijk net lang genoeg om mij te helpen in het proces dat ik met mijn gezin, met de gemeente en de zorgaanbieder doorloop.
Een mooi inzicht, waarmee ik de komende week weer optimaal aan de slag ga. Geen boosheid, stress of onmacht, maar een stevige onderbouwde basis, waarmee wij als ouders een dikke vinger in de pap hebben als het gaat om de meest effectieve samenwerking, waar wij het als gezin hoe dan ook van moeten hebben.
Het RTO is geweest. Een nieuw gesprek met de gemeente is naar wens verlopen. De zorg is in kaart gebracht. Nu is het afwachten hoe de zorgaanbieder omgaat met het zogenaamde analyserapport van ons gezin.
Ik ben er zo klaar mee… Ik ga staken. Ik spring op de bres voor mijn kinderen, om op het Malieveld heel Den Haag toe te schreeuwen. Voor bewustwording, dat onderwijs en zorg niet altijd zo passend zijn, als er wordt beweerd. Helaas ontbreekt het me daarvoor aan de broodnodige energie. Er is zoveel veranderd de laatste maanden, waardoor de zorg steeds zwaarder drukt op mijn schouders. Gelukkig kunnen zowel mijn man als ik constateren dat onze medische controles nog steeds positief uitvallen, dus dat steken we in elk geval in onze zak. Helaas is het sociaal-emotionele zorggehalte van onze drie pubers op dit moment behoorlijk pittig. Aan de ene kant omdat hun ontwikkeling doorgaat, maar de aangeboden zorg aan de andere kant momenteel niet meer altijd passend is. Dit als gevolg van veranderingen en leeftijdoverstijgende wetgevingen. Steeds maar weer wordt er geschoven met zorgaanbieders, waardoor het in ons geval nu maanden duurt, voordat we als gezin opnieuw bekeken en eventueel geïndiceerd zijn. Maanden waarin ik als moeder de overbrugging op mijn schouders moet nemen. Maanden waarin ik me vooral niet serieus genomen voel.
Met een hoop onbeantwoorde zorgvragen, onduidelijkheden en een examenkandidaat in huis, snap je dat mijn hoofd volop in beweging is. Mijn ogen branden, mijn lijf laat me in de steek en de stijfheid van mijn spieren laten me geregeld ouder voelen, dan ik constateer in de spiegel. Zuchtend probeer ik een mogelijkheid te vinden om wederom aan de bel te trekken. Om de steeds zwaardere zorg wat draaglijker te maken voor mij en mijn fulltime werkende echtgenoot. De overbelasting op zowel mijn geestelijke als lichamelijke systeem is zo groot, dat ik geen kracht meer heb om aan die zware bel te trekken. In de nachten droom ik mijn dromen. Hoe heerlijk zou het zijn om als gezin een regulier leven zonder beperkingen te mogen doorlopen. Geen gemeentelijk zorgsysteem, geen hopeloze toestanden binnen passend onderwijs, geen frustrerende en tijdrovende papierwinkel, geen onmachtig gevoel…
Maar dromen zijn bedrog. In de ochtend staat de werkelijkheid te popelen aan mijn bed. Ook vandaag zijn er geen buddy’s beschikbaar. Deels omdat er doodgewoon geen te vinden is, die gespecialiseerd is in de eetproblematiek van middelste, deels omdat de buddy van oudste geniet van haar welverdiende zwangerschapsverlof. Is er dan geen vervanging, zul je denken? Tuurlijk wel, ware het niet dat we volgende week een zogenaamd RTO hebben, waarin de gemeente en de nieuwe zorgaanbieder na maanden van onzekerheid, met ons als ouders in gesprek gaan over nieuwe zorg. Beetje onpraktisch om een nieuwe buddy voor een maand in te werken. Zodoende neem ik ondertussen een maand lang de taken van haar buddy ook op mijn schouders. Tanden op elkaar, doorzetten en volhouden.
Gelukkig kunnen we ondanks alles ook genieten van de ontwikkelingen van onze kinderen. Oudste heeft in versneld tempo niveau 1 van MBO afgerond. Ze wacht vol spanning af of ze geslaagd is. En aangezien haar vervolgopleiding pas in september start, heeft ze met een beetje hulp van ons in totaal voor wekelijks 20 uur betaald werk aan de haak weten te slaan. Daarnaast doet ze nog een vrijwillige stage om zich al voor te bereiden op haar niveau 2 koksopleiding. Alles om maar zoveel mogelijk ervaring op te doen om een kans te maken op de arbeidsmarkt. Daarnaast is het voor haar ook dagvulling: het is of werken, of binge watchen op Netflix. Het ROC, waar ze haar opleiding doet, denkt hier overigens wel in mee. Ook voor komend schooljaar hebben ze geadviseerd in de meest passende vorm van onderwijs, die voor haar mogelijk is. Hoe fijn is dat!
Adelante daarentegen kan helaas niet altijd bieden, waar middelste zo’n behoefte aan heeft. Deels omdat de wetgeving vanuit Den Haag als een ware Tornado door de kansen en mogelijkheden raast, deels omdat de keus van school om voor een economisch profiel te kiezen, niet aansluit bij de passie van middelste voor zorg. Hiermee trekt en schuurt haar onderwijsjas op bepaald gebied, Daarnaast heeft ze als deelnemer van Speciaal Onderwijs te maken met Staatsexamen. Een vorm van examen, waarbij alleen het schriftelijk en een mondeling telt. Alle voorgaande punten lijken op te lossen in het niets. Hoe en waarom is me nog steeds niet helemaal duidelijk. Een gesprek met de leiding van school zal hierin vast en zeker veel helderheid geven. Terwijl ik mijn frustratie over passend onderwijs een plek probeer te geven in dit stukje tekst, staat middelste voor haar grootste opgave: een examen van economie. Haar ijzersterke discipline hield ons afgelopen weken nog sterker in de greep dan de voorgaande jaren al het geval was. De dagen werden systematisch ingepland, waarin vele uren zich vulden met lastige economische vraagstukken. Haar wil om de deur naar het ROC geopend zien worden is groot. Hiermee omarmt ze de leus “opgeven is geen optie” en bijt ze zich vast in de leerstof, ook als die noodgedwongen buiten haar talenten valt.
Passend onderwijs kent dus net als passende zorg heel wat drempels en hindernissen. Door alle regelgevingen moeten we als gezin maar met de stroom mee, ongeacht de tegenwind, die we dagelijks voelen. Om aan de dromen van middelste tegemoet te komen, zetten we als gezin onze schouders eronder en zwoegen en zweten we samen dagenlang in ouderwets stampen en trainen. Manlief neemt na een zware werkdag nog wat sommen door, ik bespreek oefenexamens na en leer begrippen met haar, om vervolgens in debat te gaan over de moeilijke open vragen. Hiermee leggen we een basis van vertrouwen, waarvan niet alleen middelste kan profiteren, maar ook de andere twee rakkers uit ons gezin.
Het samen leren vergt veel van middelste, maar ook van ons als gezin. Gelukkig zien we ook verbondenheid ontstaan. Iedereen leeft mee met de inspanningen van middelste. Dat dit tevens mijn eigen tijd opvreet, vind ik lastiger te accepteren. Want alhoewel ik uit ervaring weet hoe waardevol het is om als ouder een passende warme jas aan te kunnen bieden, weet ik ook uit ervaring dat ik kan teren op de positieve boost, die ik krijg van mijn eigen me-time. Dan pas kan ik de moeder zijn, waar Den Haag om vraagt.
Mijn verjaardag vulde zich dit jaar met waardevolle cadeautjes. Cadeautjes in de vorm van uitdagingen, verzonnen door mijn vriendinnen. Woensdagmiddag 3 april 2019 beleefde ik mijn tweede uitdaging.
De ruimte waarin ik me gistermiddag zo’n 40 minuten mocht begeven, had een mooie akoestiek. Nog voordat ik de eerste zangoefeningen voor mijn kiezen kreeg, voelde ik dat een positieve vibratie rondcirculeerde op deze plek. Wat het precies was weet ik niet, maar de woorden “Freude”, “schöne” en “züsse” vlogen als koninklijke nachtegaaltjes door het lokaal.
Het palet aan kleurrijke en muzikale uitdagingen werd deze middag gebruikt. Vriendin Angelique had me eerder al ingefluisterd dat de uitdaging een link had met onze gezamenlijke passie: zingen. Daar kon ik me dus behoorlijk op verheugen, zeker omdat ik de zangkwaliteiten van Angelique hoog in het vaandel heb staan. Dat ze me uitdaagde mijn grenzen op muzikaal gebied te overschrijden voelde als een hele eer.
Iedereen die mij kent, weet dat ik graag zing. Altijd al gedaan hoor. Echter, mijn passie heeft voor vele jaren op de reservebank gezeten. Tot zo’n twee jaar geleden. De drang om mijn eigen leven weer betekenis te geven, resulteerde in een bucketlijst. Zonder veel moeite creëerde ik de behoefte aan zang, veel zang. Zangles, solozang, zingen in een koor en zingen in een musical waren langgekoesterde dromen, waar ik voor mijn dood nog de nodige ervaring mee wilde opdoen.
Het duurde dan ook niet lang voordat ik me aanmeldde bij het wijkkoor. Zangles leek me toen nog een brug te ver. Het durven kiezen voor mijn eigen passie was nog een vreemd en onwennig iets. Dus de veiligheid van een laagdrempelig koor was een logische keus. Ik startte voorzichtig met repetities, eens per twee weken. De stilte die ik steeds vaker ervaarde in mijn lijf, zorgde voor het ontdekken van diepere lagen in mij. Het wijkkoor werd uiteindelijk een heuse aanloop voor meerdere sprongen in het diepe. Samen met twee lieve vriendinnen, die ik leerde kennen via dit koor, kwam ik voor de uitdaging te staan om onder begeleiding van een strijkorkest op te treden in een verzorgingstehuis. Het smaakte naar meer, ware het niet dat ik voortdurende bang was om te verzuipen in mijn eigen drang naar meer. Dus ik nam pas op de plaats.
Als ik nu terugkijk naar de weg die ik gelopen heb, ben ik verbaasd over de sprongen die ik gemaakt heb. Zang neemt op dit moment een prominente rol in mijn leven. Niet alleen geniet ik al maanden van zangles, ook de keus om mee te gaan zingen in het popkoor van de muziekschool zorgt voor een frequenter ritme van mijn passie. De veiligheid van het wijkkoor ben ik duidelijk ontgroeid.
Gister sloot feilloos aan bij mijn behoefte, die ook ik nu op zanggebied voel. Angelique, mijn zangvriendin wist dit cadeau goed op waarde in te schatten. Het gevoel van intense verbondenheid werd dan ook groter en groter, naarmate de minuten verstreken waarin we onze gouden strotjes smeerden. Het contact met onze lijven, het samensmelten van onze stemmen en het plezier van samen beleven, bezorgde me kippenvel. Dit naast het feit dat ik van de ene verbazing in de andere viel: nooit geweten wat deze vriendin allemaal in me losmaakte op muzikaal gebied.
Na afloop was ik op. 40 minuten intens zingen is topsport. De uitdaging is het echter allemaal waard geweest. Weer ben ik een grens overgegaan en weer leg ik een stukje zelfvertrouwen in mezelf neer. Wat ben ik mijn vriendin dankbaar voor deze nieuwe ervaring. Terwijl ik thuis nog aan het zweven ben, krijg ik een berichtje. Of ik mee wil zingen aan een vierstemmig stuk, samen in de zangles van vriendin…deuren schijnen open te gaan, vooral op momenten dat je het niet verwacht.
Wat mijn bucketlist mij heeft gebracht, is veelomvattend. Ik realiseer me steeds meer dat pushen geen zin heeft, maar dat het een kwestie van durven, doen en genieten is. Dat de verbondenheid van het aardse zoveel dichterbij is dan jezelf in eerste instantie zou verwachten. Zang geeft me daarbij houvast, maar bovenal handvatten om aan te sluiten bij het leven, wat zo bij me past.
Geluk zit in kleine dingen. In verrassingen, ontmoetingen, mijlpalen, maar vooral in ervaringen die je ergens diep van binnen strelen, raken, aaien, waardoor je de warmte als een stroompje door je lijft voelt stromen.
Dat soort geluksmomenten omarm ik, ook al zijn ze niet op te roepen. Ze komen op je pad, juist als jij ze niet verwacht. Een verrassend bezoek, een berichtje, een kennismaking met een voor mij onbekende item, een kopje thee in de tuin of een zangmomentje met mijn zangvriendinnen, ter voorbereiding op een eventueel optreden. Ook een compliment, een mooie dag, of de bloesem op het plein brengen een bepaalde dankbaarheid voor het leven in me naar boven. Zo complimenteerde een vriendin me met mijn blog: ze las ze elke keer in bed en daarmee voedde ze haar passie voor lezen. Het zijn kleine aanrakingen van liefde, alsof een technicus de knop van sensitieve elementen aandraait, waarmee dat speciale gevoel voor even in de spotlights staat.
Zo’n gevoel van geluk laat me denken aan tijden, waarin ik als jong kind lekker ouderwets onder een warme deken werd gestopt. Dat veilige gevoel dat je even kon cocoonen, zonder verstoringen van buitenaf. Als een klein zaadje dat door de warmte van de zon langzaam kan ontkiemen.
Zo’n moment van geluk is echter niet te vinden als je ernaar zou zoeken. Het is er opeens. In alle intensiteit, onmiskenbaar te herkennen, aangezien het zoveel meer is dan alleen maar die ene ervaring. Het is een stroomstoot vol levensenergie, waardoor geest en bewustzijn een heldere focus ontwikkelen, terwijl je adem door je hele lijf stroomt.
Het gebeurt dan ook vaak dat ik letterlijk even stilsta bij dit prachtige gevoel, wat die kleine ervaring in me losmaakt. Herken je ook momenten van geluk? Laat ze me weten…
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat je onze website zo goed mogelijk beleeft. Als je deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat je dat goed vindt.Ok
Mijn verjaardag vulde zich dit jaar met waardevolle cadeautjes. Cadeautjes in de vorm van uitdagingen, verzonnen door mijn vriendinnen. Woensdagmiddag 3 april 2019 beleefde ik mijn tweede uitdaging.