Woordkriebels

Al eens in een rechtbank geweest? Ik in elk geval niet.

Vandaag was het dan zover. Onze allereerste keer in de rechtbank van Maastricht, waar verdachten zoals Jos B. ook hun opwachting mogen maken. Op het parkeerterrein stoeiden Janna, Paul en ik op een quasi humoristische manier om maar geen last te hebben van een niet te beschrijven onderbuikgevoel. Want zenuwachtig waren we toch wel een beetje. Tenslotte komen we niet dagelijks in een rechtbank.

Voordat je je als lezer zorgen maakt: ons bezoek aan de rechtbank stelt inhoudelijks niks voor. Wij zijn van eenvoudige komaf en hebben ons nog nooit ingelaten met criminele praktijken. Dus dat onrustige gevoel mag plaatsmaken voor een gezonde spanning. Maar toch. Het gaat in onze zaak slechts om mentorschap en bewindvoering: een wetmatig besluit dat genomen moet worden, als kinderen zoals de onze- met hun 18 jaar-nog niet in staat zijn als volwassen en zelfstandig ondernemende personen de financiële en medische toestand van dat moment te beheren. Oftewel, willen we mee kunnen beslissen over medische zaken in de toekomst, zullen we nu maatregelen moeten nemen.

Na het invullen van een reeks ellendige formulieren, kregen we de oproep om ons deze maandagochtend te melden in de rechtbank te Maastricht. We speculeerden over de gang van zaken, maar niks deed ons vermoeden dat we na een kort gesprek van 10 minuten alweer buiten stonden. Klaar! Geregeld! Maar eerst stapten we dan de hoofdingang binnen. We werden ontvangen door drie man sterk. Beveiliging tot aan de deur…

Riemen, horloges, sleutels en andere metalen voorwerpen werden verzocht gedeponeerd te worden in een bak. Was ik blij dat ik mijn zakmes toevallig niet op zak had. Als je in je leven al eens gevlogen hebt, herken je deze routinematige klus.  Al met al toch een indrukkende en imponerende gebeurtenis, aan de blik van Janna te zien.  De inhoud van haar tas werd met een kritische blik bekeken en zelfs haar laptop had de eer een tweede keer door de scanner te mogen gaan. Het feit dat de pieper afging toen zowel Janna als ik door de poorten ging, had meer te maken met de metalen beugels in onze BH. Hurey! Met een glimlach, maar met het nodige gedisciplineerde respect werden we door de mannelijke bewaker verzocht de draaideur naar de centrale hal te nemen.

De eerste klap is een daalder waard! Zo voelde de binnenkomst voor Janna en mij ook. Om zo onder de loep genomen te worden tijdens een bezoek aan het gerechtsgebouw, bleek voor ons saaie burgermensjes heel wat uitleg verschuldigd.

Na een korte wachttijd voor het kamertje nummer 8, werd onze familienaam door een intercom officieel omgeroepen. We betraden een kamer waar twee mensen- zonder pruik of zwarte toga- ons vriendelijk ontvingen. Een zakelijk, duidelijk op afstand houdend gesprek, gevuld met veel vriendelijkheid en geïnteresseerdheid naar onze Janna toe. Tenslotte speelt zij in dit verhaal de hoofdrol.

Na pakweg een minuut of tien, enkele verduidelijkende vragen, antwoorden en een berg huiswerk, werd het besluit tot bewindvoering en mentorschap positief bestempeld. Een pak van me hart, al had ik niet anders verwacht. Een beetje beduusd van ons rechterlijk avontuur stapten we de auto in om ons naar huis en school te begeven. Ik besloot het een en ander aan huiswerk nog even uit te stellen, totdat ik weer helder kon nadenken.

Zoals velen weten gaat het bij ons in het gezin niet helemaal vanzelfsprekend. Dat hebben we geaccepteerd en daar nemen we ook onze verantwoording in. Nu de oudste in januari 18 wordt, moeten we de wet dus voor zijn en via de rechterlijke macht voorkomen dat we niet meer toegelaten worden in een van de kamertjes van de verschillende specialisten. Dat we daarin ook het financiële deel meenemen, is tevens gebaseerd op het feit dat onze kinderen laatbloeiers zijn en bepaalde beslissingen nog beter niet zelf kunnen maken.

In Nederland is het nu eenmaal zo dat wij als ouders van kinderen met een beperking bepaalde maatregelen moeten nemen. Dat hiermee ons leven weer even op de kop wordt gezet, is een negatieve bijkomstigheid, waar we zo ondertussen aan gewend zouden moeten zijn. Helaas is dat niet zo. Het systeem in Nederland is best goed geregeld en er zijn veel mogelijkheden, echter het blijft een feit dat wij naast onze vaste zorgtaken met deze beslissing wederom nieuwe extra taken erbij hebben gekregen. Waar de balans voor Janna steeds beter wordt, kan ik voor nu alleen concluderen dat mijn balans steeds verder verstoord wordt.