De dirigent in mij

De dirigent in mij is ontwaakt. Een tig partituren geven invulling aan het muziekstuk dat op dit moment mijn leven weerspiegelt. Een leven, waarin ziekte, zorg, uitdaging, vriendschap en bewustzijn een intrigerende rol spelen.

Het muziekstuk dat ik leid, is allesbehalve saai. De partituur kanker laat zijn muzieknoten piano spelen en bezit daarnaast een dosis aan tekens van rust. De partituur zorg gaat van piano naar fortissimo met een overduidelijk crescendo of decrescendo. Geen structuur of ritme in herhaling, maar een spannend en afwisselend spel van dansende noten op het papieren notenblad. Dan de partituur uitdaging. Op dit moment mijn favoriet. Een partituur die ik graag in forte uitgevoerd wil zien, met fermate en zeer zeker hier en daar een komma: er moet dan ook geademd worden. Doe ik dat niet, zal het muziekstuk veranderen in een overspannen en stressvol geheel. De partituur vriendschap staat bekend om zijn mezzopiano en het accentteken. Bepaalde tonen, die voor verschillende vormen van vriendschap staan, krijgen een accent. Hierdoor weten de andere partituren dat ze pianissimo moeten aanhouden. Even wat meer op de achtergrond, maar wel nog steeds aanwezig. Bewustwording is tenslotte de partituur, die geleidelijk aan met de andere partituren meebeweegt en als sluitstuk in fortissimo het applaus van het publiek mag ontvangen.

Mijn leven beschrijf ik graag in metaforen. Ik haal de beelden uit ervaringen, die ik opdoe. Het zijn richtpunten, die op mijn levenspad verschijnen, al dan niet bewust aanwezig. Ik stop ze veelal in mijn rugzak en denk er verder niet meer aan. Totdat ineens mijn persoonlijke ontwikkeling de aandacht vraagt van de inhoud van de rugzak. Dan graaf ik en haal het richtpunt tevoorschijn, dat perfect past in dat moment van mijn leven.

Zodoende zat ik afgelopen vrijdag in het theater. Ik zat direct achter de dirigent met zijn partituur. Hij leidde de muzikale ondersteuning van de Barokopera Dangerous Liaisons. Fluiten, cello’s, hobo’s en violen. Allemaal onderdeel van het muzikale samenspel, waardoor de acteurs op het podium hun verhalen al zingend konden vertellen. Ik was geraakt en geïnspireerd. Tevens dacht ik terug aan een cursus die ik jaren geleden aangeboden kreeg van Gerard Alof. Hij was degene die me leerde om de dirigent in mezelf weer te laten ontwaken.

En nu, twee jaar later, dirigeer ik er zelf weer op los. Het muziekstuk dat ik in het NU mag dirigeren, is verre van verdrietig. De noten, die bespeeld worden, verklanken enthousiasme, levenslust en groei. Ik ben nog even niet toe aan een ander muziekstuk: de verschillende partituren verdienen verdieping en uitwerking, waarbij het accent wat mij betreft ligt bij uitdaging, avontuur en vriendschap. Partituren, die zorgen voor nog meer groei en levenslust, waardoor het huidige Libretto zonder meer in zuivere verklankingen tot ontwikkeling kan komen.

 

De klim binnen een unieke blauwdruk

Wie binnen de juiste omgeving een plek krijgt, floreert en klimt zijn eigen weg omhoog.

Als moeder van drie pubers verbaas ik me nog geregeld over de diversiteit, die ik elke dag weer voorbij zie komen. Drie kinderen met veel overeenkomsten, mede door dezelfde genetische afwijking, maar evenzoveel unieke eigenschappen. Drie kinderen die ik datgene binnen de opvoeding heb kunnen bieden, waardoor ze hun identiteit leerden kennen en in staat zijn geworden dit ook uit te bouwen.

Toen de kinderen jong waren en we nog veel meer verweven waren in onduidelijkheden, vergeleek ik de oudste twee meiden geregeld met elkaar. Niet alleen het feit dat ze van hetzelfde geslacht zijn, speelde een rol, maar zeker ook hun leeftijdsverschil van slechts 17 maanden. Ik kwam er door de jaren heen achter, hoe verschillend ze echt waren en hoe belangrijk het was om ze binnen dezelfde opvoeding een plek te geven, waarin ze zichzelf zouden vinden. Voor de jongste, een jongen, bleek dit net wat makkelijker te zijn. Mede door het feit dat hij van een ander geslacht was.

Nu de meiden de puberleeftijd van 16 en 18 hebben bereikt en jongste alweer 14 is, herken ik steeds beter hoe waardevol die eigen plek is geweest en nog steeds is voor de identiteit van de kinderen. Ze floreren ieder op hun eigen manier, ongeacht op welk niveau ze zich ook ontwikkelen. Een gegeven waar ik binnen de opvoeding prat op ga. Waar ik dagelijks tijd voor uittrek om binnen mijn gezin de waarde van elke persoon apart te benadrukken. Zo wil ik ervoor zorgen dat de zwakste schakel niet het gevoel heeft minderwaardig te zijn.

Gelukkig heb ik door zelfinzichten ontdekt, dat er eigenlijk geen sprake is van een zwakste schakel. De vergelijkingen tussen kinderen zijn eerlijk waar niet te maken, zeker als je binnen de opvoeding uitgaat van de uniekheid van een kind. En wat is dan zwak? Elk kind in mijn gezin floreert – naar mijn mening – in de omgeving, waarin ouders, docenten en assistenten klaarstaan om in te spelen op de behoeftes, die het kind op dat moment heeft. Of dat nou op het praktijkonderwijs van jongste is, op vmbo van middelste of op mbo-niveau 1 van oudste. Maar dat ieder kind daar vervolgens wel op een andere manier mee omgaat, is dan weer gerelateerd aan het eigen karakter.

Dit laatste werd me duidelijk toen jongste me meenam naar de open dag op Adelante. Nog niet eerder was ik op een open dag van Adelante: de behoefte voor mij en voor de meiden was er niet eerder geweest. Jongste daarentegen kondigde al dagen van tevoren aan dat hij op de desbetreffende zaterdag echt wel naar de open dag wilde. Herkende ik hierin een behoefte? Ja, al werd het me dat pas echt duidelijk toen hij als een trotse pauw door de gangen recht op zijn doel afging. Zijn klas, zijn juf, zijn trainingen van groen, techniek en koken. Het passeerde allemaal de revue. Jongste sluisde me feilloos door het hele gebouw heen, langs muren vol creatieve uitingen en klaslokalen met bekende en voor mij onbekende docenten. Wat was het geweldig! Ik voelde zoveel trots, dat ik niets anders kon dan de waarde van deze omgeving op me laten inwerken. Dat de plek, waar jongste onderwijs volgt, belangrijk voor hem was, wist ik. Dat hij floreert, vrienden heeft en geniet van het type onderwijs, wist ik ook, maar dat deze dag voor mij zo bijzonder werd, had ik niet van tevoren kunnen bedenken.

De uren die ik vanuit een ander perspectief doorbracht op Adelante, zorgden voor een bewustwording waar ik blij van werd. De weerspiegeling van kracht, van geluk en van identiteit zag ik steeds weer voorbijkomen, waar jongste me ook naar toe trok. Tevreden kon ik constateren dat mijn opvoeding bij hem de juiste vruchten aan het afwerpen was.
Echter, ik zou Adelante te kort doen als ik deze ontwikkeling puur en alleen op mijn opvoeding zou betrekken. De omgeving, die ik bied, is uiteindelijk ook verweven met de omgeving, die de docenten van Adelante bieden. Samen met hun kijken en luisteren we naar onze kinderen om zo te kunnen aansluiten bij de volgende tree in de ontwikkeling. Hun behoefte thuis is anders dan de behoefte op school, maar het maakt wel dat kinderen één worden met datgene waar ze gelukkig van worden.

Als een trotse mama, met een uitgeputte zoon, verlaat ik na een paar uur het terrein van Adelante. Wat heeft jongste me weer prachtige inzichten gegeven, door me mee te nemen op dit nieuwe avontuur. Waar niet alleen zijn afdeling aan bod kwam, maar ook het Adelante college aan de overkant, waar het rijk van zijn jongere zus heerst. Om de plek te willen zien, waar zijn zus zo ontzettend gelukkig is.
Twee kinderen uit één gezin, met elk hun eigen karakter, behoeftes en passie. Die elk in een andere omgeving floreren en de trappen beklimmen van toekomstig geluk. De plek, die het best past bij hun eigen unieke blauwdruk.

 

 

 

 

Elke tweede maandag van de maand blog ik over de ontwikkelingen van mijn kinderen, waarvan de jongste twee onderwijs volgen op Adelante.

Kleur in mijn leven

Ik blader virtueel door mijn verleden. Dit ter voorbereiding op mijn 48e verjaardag. Talloze foto’s van een persoon, die steeds weer veranderde van stijl, maar altijd in staat is geweest het leven kleur te geven ondanks de vele drempels. Overduidelijk een verleden, maar zeer zeker ook een verhaal, waar ik met trots op terugkijk. De schetsen, kriebels en vlekken weerspiegelen slechts de onderdelen uit fases op een levenspad.

Het donkere weer van vandaag deert me niks. Mijn gezin kleurt de dagen rood, geel en groen en ook vandaag straalt voor mij de zon in het huis waar ik wakker word. Mijn verjaardag is sinds 2016 nooit meer zoals die ooit geweest is, maar mijn kinderen weten me precies te raken, waardoor de beladenheid ver op de achtergrond komt te staan. En daarmee omarm ik ook vandaag de meest leuke dag van het jaar!  Want mijn verjaardag heb ik al lang geleden gebombardeerd tot de meest waardevolle dag voor mezelf. Een dag waarop de storm in mijn hoofd even gaat liggen en ik mijn uren vul met de meest muzikale en levenslustige klanken, waardoor ik uiteindelijk heel dicht bij mezelf kom.

Verjaardagen. Voor mij is het ondenkbaar om eraan te ontsnappen. Ik vier die dag, hoe dan ook! En alhoewel ik mijn verjaardag dit jaar niet echt op 7 februari vier, zijn de uitnodigingen voor mijn vriendinnen de deur al uit. Niets heerlijker om mijn verjaardag te overgieten met mijn eigen uitbundige ideeën en daar is tijd voor nodig. En aangezien ik dit jaar jarig ben midden in een periode van carnavalsvoorbereidingen, verschuif ik mijn feestje met liefde naar een ander tijdstip. Zo heb ik nog iets moois in het vooruitzicht…
Dat mijn uitbundigheid niet altijd door iedereen enthousiast ontvangen word, is tegenwoordig niet meer mijn probleem. Alle andere dagen van het jaar wil ik me best inhouden, maar als het om mijn verjaardag gaat helaas niet. Tenslotte denk ik maar één dag per jaar aan het kind in mezelf en die vreugde neemt niemand mij af.

Dus ja. Ook dit jaar kleur ik mijn verjaardag goed in. Met appeltaart, Limburgse vlaai, hamburgers en patatas, ongeacht hoezeer ik ook moet afvallen. Want ach, wat te doen aan feestvierende hormonen en zwaartekrachten waar ik niet altijd invloed op heb. Vandaag zet ik mijn titel als vintage moeder even aan de kant en flaneer ik in mijn maat 42 bloemetjesjurk door de kamer. Dus ja. afvallen staat zeker op mijn eigen lijst van uitdagingen, maar vandaag even niet.

Vandaag staat in het teken van genieten en stilstaan bij de afgelopen maanden. Ze waren fantastisch! Juist de uitdagingen die ik aanging, zorgden voor energie en geluk. Ik word zo blij van nieuwe ontdekkingen, op welk niveau dan ook. Het geeft me adem en het gevoel dat het leven waard is om voor te vechten. Na mijn bezoek aan Auschwitz kostte het me even tijd om te aarden: blijkbaar moest ik alles voor mezelf op een rijtje te zetten. Gelukkig kreeg ik, naarmate de dag van mijn verjaardag dichterbij kwam, weer ruimte om een nieuwe lijst te mogen ontvangen. Dit keer overigens niet door mezelf opgesteld…

Ik zette mijn vriendinnen aan het werk. Ik gaf hun een uitnodiging voor mijn feestje, maar wel met een bijzondere opdracht. Een opdracht om aandacht te geven aan de vriendschap, zonder daarbij in de beurs te hoeven tasten. Om tijd vrij te maken, mij mee te nemen in een uitdaging, verweven met hun passie voor het leven. Het is een glans, die ik mezelf, maar ook hun zo graag gun.

Ik blader door mijn verleden en sta vandaag stil bij mijn heden. De 48 jaar die ik al mag doorbrengen op deze aardbol is niet altijd een feestje gebleken, maar ik heb – samen met mijn gezin, familie en vrienden- altijd de moed gehad de slingers weer op te durven hangen. Deze oude taart heeft nog steeds stevige toefjes slagroom! De woorden, gedichten, foto’s en kriebels, die ik vandaag de revue laat passeren, zijn een waardevol goed, waar ik met veel liefde en geluk op mag terugkijken. Morgen start ik mijn nieuwe levensjaar met een schone lei. Een lei, die weer gevuld mag gaan worden met woorden, citaten, beelden, ervaringen, maar vooral met heel veel kleur.

Auschwitz: vrijheden in onze gedachten

Voor vandaag, voor de Internationale Herdenkingsdag voor de Holocaust.

Op 27 januari 1945 werd Auschwitz bevrijd door het Russische Rode leger. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden in totaal anderhalf miljoen- voor het grootste deel Joden-naar Auschwitz gedeporteerd. Zo’n 1.1 miljoen werd direct bij aankomst doodgeschoten of vergast. Toen eind 1944 het Russische Rode leger steeds dichterbij kwam, ontstond er paniek, waardoor de nazi’s begonnen met het systematisch opheffen van Auschwitz. Documenten werden vernietigd, gaskamers opgeblazen en ruim 6000 gevangen liepen een dodenmars richting Duitsland. Bewijs moest zoveel mogelijk vernietigd worden. Auschwitz is sinds 1947 een symbool geworden voor de vernietigingskampen, waar zovelen het leven lieten.

Op 14 november 2018 bezocht ik Auschwitz. Het stond al geruime tijd op mijn lijst van levenservaringen. Maar waarom dan Auschwitz? Waarom juist naar die plek, waar zoveel haat en wreedheden samenkomen. Die vraag werd me dan ook geregeld gesteld. Elke keer weer verantwoordde ik me met veel genoegen. Het bracht me namelijk steeds een stapje dichter bij datgene, dat ik in Polen hoopte te ontdekken.

Het zand kraakt onder mijn voeten. Ik ben net met velen naast me onder de toegangspoort van Auschwitz gelopen. “Arbeit macht Frei”, staat er groot te lezen. Een van de propagandateksten, waarmee de moed in het kamp hoog werd gehouden. De buitenwereld mocht tenslotte van niks weten…Ik ril. Polen kent deze herfst een buitengewoon mooi seizoen, dus van de kou kan het niet zijn. Het zand, de stenen. Ze laten me wankelen. Het lopen is letterlijk zwaar, maar ik merk het niet. Ik loop op de grond, waar zoveel jaar geleden de mensheid liep, veelal op weg naar de massale vernietiging. De weg maakt me stil. De voetstappen echoën in de open buitenlucht en hoeveel mensen er ook met me meelopen, de stilte in het kamp is indrukwekkend.

Haat is voor mij een beladen begrip. Ik snap niks van Jodenhaat, net zomin als ik niet begrijp waarom we überhaupt de mens moeten haten om het anders zijn. Het feit dat ik moeder ben van drie kinderen met een syndroom, maakt me bang en trots tegelijk. Bang omdat de mensheid al eerder een visie op inferioriteit heeft moeten doorstaan, maar tevens trots en bewust van de vrijheid waarin we anno 2019 leven. Hierdoor kan ik alleen maar concluderen dat de plek, waar zoveel mensen door haat het leven lieten, een plek is die ik met eigen ogen moet aanschouwen.

Voor de poort van Auschwitz lijk ik te bevriezen. Ik word overdonderd door de enorme hoeveelheid bezoekers. Veel Palestijnen met vlaggen over hun schouders en een Keppel op hun hoofd. Eenmaal binnen word ik kalm. De drukte is er wel, maar ik heb er in eerste instantie geen last van. De aanblik van kamp 1, volledig intact, grijpt me bij mijn keel en ik kan er met mijn hart niet bij. Mijn hoofd ziet het en mijn geest weet het. Maar dan houdt het op. Ik loop langs de vitrines vol met brillen, afgeknipte vlechten, schoenen, koffers en andere persoonlijke spullen. Achtergelaten, gevonden. Documenten en foto’s. Door de laatste gevangenen als bewijsmateriaal vakkundig weggemoffeld. Barakken met zakken stro, waar mensen als sardientjes in een blik uitgeput over elkaar in slaap vielen, wachtend op de dood door de barre hygiënische omstandigheden. Hoge hekken met prikkeldraad en hoge voltages. Crematoria en een gaskamer. Stilte in mijn hart.

Wat is het onwerkelijk. Dat ik anno 2018 langs de rails loop, waar Joden hun afschuwelijke lot binnenreden. Dat ik kilometers loop over zangwegen, waar zo’n 75 jaar geleden moeders met kinderen, ouderen en inferieuren de weg naar de gaskamers liepen. Waar een SS-officier de macht had om zonder al te veel woorden over het lot van velen te beschikken. Afschuwelijke gedachten, die ik tijdens het bezoek aan kamp II, Birkenau met me meedraag. En ook al zie ik in dit tweede kamp veelal ruïnes, het is duidelijk dat Auschwitz-Birkenau een hel op aarde was. Uitgeput loop ik samen met mijn groep terug, vaak over uitgestrekte velden vol menselijk as.
Ik zie het allemaal, maar voel het niet. Ik stoor me aan de tijdsdruk, die elke bezoeker krijgt opgelegd. De verhalen die ik via de gids hoor, raken me diep, verwarren me en zetten me aan het denken. Maar mijn geest wil meer. Ik wil het voelen, begrijpen, een plek geven. Ik wil dan ook niets liever dan blijven staan en het tot me door laten dringen. Helaas moet ik in rap tempo meelopen, wil ik de gids blijven volgen en niet verstrikt raken in de andere groepen, die vlak achter ons lopen. Ik voel een mate van paniek. De verwarring van de haat, die hier radicaal opgelost werd, maakt me onrustig en verdrietig. Joden, Duitse homoseksuelen, politieke gevangenen, vrouwen, kinderen, intellectuelen, gehandicapten en criminelen. Zij behoorden tot het inferieure ras dat vernietigd moest worden. Waarom? Met een drukkende pijn op mijn borst verlaat ik Auschwitz. Ik stap – enigszins met tegenzin-in de bus, die me naar mijn hotel in Krakau brengt. Ik heb nog zoveel vragen. Er is nog zoveel dat ik niet begrijp.

Waarom? Ik krijg er zoals bij veel waaromvragen geen antwoord op. Auschwitz, het is mijn bestemming. Altijd al geweest en nu begin ik beetje bij beetje te begrijpen waarom. Heel zwart-wit behoort mijn gezin ook tot een inferieur ras. Ook ik had samen met mijn kinderen de weg moeten lopen richting gaskamers. Niet omdat we Joods zijn, maar wel omdat we niet perfect waren door onze medische achtergrond. Terwijl ik dit schrijf, zoek ik naar de juiste woorden. Het frustreert me dat het zo verschrikkelijk moeilijk is om mijn gevoel over te dragen. Ik kan het niet uitleggen, aangezien Auschwitz niet uit te leggen is. Het is met geen pen te beschrijven, hoe diep van binnen je uiteengerukt kan worden en in mijn geval niet alleen door het geheel aan informatie en documentatie.

Eenmaal thuis, sluit ik dankbaar mijn gezin in mijn armen. Hun vrijheid is anno 2019 een gouden gegeven. Ik kan alleen maar de bewustwording overdragen, dat we allemaal de keus hebben om in echte vrijheid te mogen leven. Want ook al zal de wereld in begrenzingen blijven regeren, ik weet uit de verhalen van Auschwitzoverlevenden dat de echte vrijheid in je eigen gedachten zit.

Hierdoor zijn we stuk voor stuk in staat zijn om elkaar de vrijheid te gunnen, die nodig is om de gebeurtenissen uit Auschwitz nooit en te nimmer meer te herhalen.

Rouwen? Het mag!

Wat is het een opluchting om te mogen rouwen. Om mijn gevoelens niet te hoeven wegduwen, maar bij me te openbaren als een onderdeel van mijzelf. Een meesterlijk gevoel van vrijheid en berusting overspoelt me. Ik heb me in maanden niet zo geweldig gevoeld!

In een eerdere blog sprak ik al over levend verlies. Over het feit dat ik rouw voelde, maar dat nergens echt kon bespreken. Dat het lastig is voor de mensen om mee heen, die toch vaak geen raad weten met deze gevoelens en mij het liefste willen oppeppen. Toch is het voor mij als persoon van wezenlijk belang om het rouwen te mogen voelen, te kunnen delen met dierbaren en er openlijk verdrietig om te mogen zijn. Zo leer ik om te gaan met het levende verlies en zal ik steeds minder last ervan hebben.

Door alles wat er afgelopen jaren gebeurde in mijn gezin, is het niet makkelijk om aan jezelf toe te komen. Zeker omdat de stabiliteit van de zorgomgeving niet altijd te garanderen is. Zo staan er al maanden allerlei veranderingen op stapel, waar ik behoorlijk veel last van heb. Het verstoort mijn ritme, waardoor momenten om aan mezelf te sleutelen steeds verdwijnen. Toch zorgen de veranderingen ook voor ruimte, waardoor ik zomaar ineens aan de tafel plaats kon nemen naast mijn vaste maatschappelijk werkster. Een steunpunt, waar ik mee kan sparren als het over de kinderen gaat, maar evenzoveel als het om mij als moeder en Sandarijn gaat. En dat voelt als een open deur, waardoor het sleutelen voor even wat makkelijk gaat.

Maar hoe graag ik ook open wil staan voor alle gevoelens, die bij me boven komen drijven, de uitdagingen in mijn gezin putten me geregeld uit. De zorg kent veel verschuivingen en door een strenger beleid, is de bureaucratische papierwinkel steevast een onderdeel, waar ik als moeder onze ziel en zaligheid in mag verwoorden. Geen leuk werkje, kan ik je garanderen en behoorlijk confronterend. Echter, de volgende aanpassing staat alweer te popelen om in ons gezin binnen te dringen, waardoor het voor mij lastig is echt stil te staan bij de gevoelens van rouw. Dus hoe graag ik het zelf ook wil, de wereld van de zorg kent een overdaad aan sprintmomenten. Elke dag opnieuw, in meer en mindere mate.

Hoe fijn is het dan om soms even op adem te komen bij een professional die haarfijn aanvoelt wat ik als moeder en als Sandarijn nodig heb. Die mij een spiegel voorhoudt als ik de antwoorden niet vind, die ik graag wil hebben op mijn vragen. Vragen die tijdens elk kruispunt in ons leven gelijk staan aan confrontaties, verwerkingen, rouw en nieuwe ingangswegen. Vragen die me leiden naar andere steunpunten, maar ook naar verliespunten, bij mijn gezin en bij mijzelf.

Want ook verlies bij mijzelf is aan de orde als ik het heb over rouw. Vanaf de geboorte van mijn kinderen hebben zowel Paul als ik pogingen ondernomen om ons gezin zo normaal mogelijk op te voeden. Echter, we hadden te maken met een heel regiment aan hulpverleners. Mensen die vanuit hun professie absoluut wilden meedenken, maar vaak niet konden samenwerken. Naast dit en alle wettelijke regelingen en de stugheid van de maatschappij (sorry) kregen we amper tijd om trots te mogen zijn op onze kinderen. Het verweven worden met de medische zoektocht zorgde voor een regelrecht kader van stempeltjes, voor de kinderen, maar ook voor ons.  Het syndroom was zo zeldzaam dat we al snel een gezin werden, waar de wetenschap van zou smullen. Daar stak ik dus vlug een stokje voor: tenslotte hebben mijn kinderen een syndroom, maar zijn ze het niet!

Het kwaad geschiedde gedurende de eerste jaren, waarin het hele proces van mogelijkheden en onmogelijkheden in kaart werd gebracht. Het zorgde voor veel verwarring. Er was zoveel onduidelijk, dat we wekelijks aanschoven bij een professional. Godzijdank is het tegenwoordig een stuk duidelijker. Door alle gesprekken raakte ik mijn identiteit als Sandarijn kwijt. De medische zoektocht kostte mij mijn baan en verbond me tot in het diepst van mijn ziel met het syndroom. Ik was moeder van drie zorgkinderen en zo werd ik vervolgens ook alleen maar gezien. Overigens is het zelfs anno 2019 moeilijk om niet te blijven hangen in de interesse alleen voor de kinderen. Zuchtend probeer ik de omgeving ook te overtuigen van mijn zijn. Ook hier is duidelijk sprake van rouw.

Na jaren onder een vergrootglas te hebben gelegen, kwam er rust in onze situatie. Relatieve rust, want de zorg is er nog steeds, al verschuiven de vragen en onduidelijkheden zich naar een meer volwassen gebied. Door de jaren ben ik gaan wennen aan elk nieuw gezicht, aan de vele nieuwe regelingen en de wegen vol zand, waar we maar moeizaam op vooruit kwamen. Dat we nog steeds te pas en te onpas het blik aan medische feiten en ontwikkelingen moeten opentrekken, zal horen bij de verstrenging van het bureaucratische beleid en bij het feit dat professionals nou eenmaal graag van baan veranderen. Daarnaast zijn onze kinderen geen jonge kinderen meer, maar stevig op weg naar volwassenheid.

De rust, die over me heen kwam, zorgde wel voor meer ruimte. Ruimte om op zoek te gaan naar mijzelf. Naar Sandarijn, die meer te bieden heeft dan alleen het moederschap. Die prat gaat op rouwverwerking, zelfcompassie en het verwerven van diepgang en inzichten om ook het leven van Sandarijn inhoud te geven. En hoe luchtig ik ook kan vertellen over onze hele situatie, het is vaak niet zo makkelijk als het lijkt. Zonder de stabiliteit van ons kaartenhuis, zou mijn leven een groot chaotisch tafereel zijn. Om alle touwtjes in handen te kunnen houden, heb ik behoorlijk wat spierkracht voor ontwikkeld.

Het gevoel dat er ergens diep van binnen rouw aanwezig is, werd me snel duidelijk. Echter, ik had blijkbaar iemand nodig die precies de vinger op de zere plek wist te benoemen. En dat gebeurde dus gister. Na zoveel jaar kon ik eindelijk de erkenning voelen, waar ik op zoek naar was. Rouwen, het mag er dus gewoon zijn.

Vol opluchting huppelde ik de hal uit naar mijn auto. De woorden uit het gesprek in mijn rugzak. Ze geven me weer nieuwe ruimte om een laatje in mezelf te mogen openen. Waar gevoelens van rouw en verdriet klaarliggen om te delen. Om mee te nemen op mijn levenspad en om te groeien naar een nieuwe dimensie. Rouwen. Hoera! Het mag.

 

 

18 kaarsjes op de taart

Oudste wordt morgen 18 jaar. Ik kan niet ontkennen dat ik trots ben op de mooie en enthousiaste jonge vrouw die ze door de jaren heen is geworden. En toch…

Het is nooit heel makkelijk geweest. Wat heeft ze door de jaren heen al veel uitdagingen onder ogen moeten en mogen zien en wat heeft ze -vooral afgelopen maanden op het Mbo- kilometers gemaakt. Ik ben met oprecht een moeder, die veel vertrouwen heeft (gekregen) in de kracht die oudste uitstraalt.  En toch…wederom is haar verjaardag zo’n moment waarop ik de confrontatie los moet laten, om me niet te verliezen in een bepaald gemis. Ondanks de enorme groei en inzet van mogelijkheden, is er bij mij op dit soort momenten sprake van levend verlies.

Levend verlies is misschien een te groot woord. En alhoewel er wel degelijk sprake is van “verlies”, rouwde ik in het begin vooral om alle gedachten, die ik in mezelf liet groeien. Om de vergelijkingen en vragen over zoveel onduidelijkheden. Oudste was overigens een heel onbezorgd en blij kind. Na een fikse worsteling met mijn eigen verdriet, wist ik de rouw uiteindelijk een plekje in mijn hart te geven. Samen met Paul leerden we te overleven in onze eigen wereld vol zorg. Tenslotte hadden we daar simpelweg veel mee te maken. De rouw heeft overigens niks met de liefde voor de kinderen te maken. Het gaat om zoveel meer: om een wereld waarin “anders” zijn nog altijd als iets engs of zelfs als zielig wordt bestempeld. Om het gevecht van bureaucratisch strijden en smeken op je knieën om kinderen met andere mogelijkheden ook als vol aan te zien. Om het steeds maar weer moeten uitleggen, waarom bewindvoering, begeleid wonen en een vakantie met begeleiding net iets beter aansluit bij de sociaal-emotionele ontwikkeling en niks te maken heeft met reguliere kalenderjaren. En hoe graag we dat ook voor onze kinderen zouden willen, voor nu zijn we heel tevreden met alle ontwikkelingen en aansluitingen die we voor onze ogen zien gebeuren.

Bij levend verlies neem je geen afscheid. Het verdriet raakt op de achtergrond. Zolang ik met Paul en de kinderen onze uitdagingen aan kunnen gaan en geen heftige confrontaties tegenkomen, ben ik een gelukkig mens. Echter, bepaalde gebeurtenissen komen terug en confronteren in alle hevigheid. En dat doet pijn. Ja, ik kan er niks mooiers van maken. Verwachtingen die we al jaren geleden los hebben moeten laten, zie ik op verjaardagen, speciale feestdagen en tijdens uitjes met onze vriendengroep uitvergroot terugkomen. Tenslotte is de entourage van de reguliere maatschappij net even wat minder scherp als de onze. Opvoeden kent ook hier scherpe randjes, maar op een ander snijniveau dan ik afgelopen jaren heb mee mogen maken.

En dan ontstaan er onherroepelijk wonden. Wonden, die geheeld dienen te worden. Op de eerste plaats zal ik dat zelf moeten doen, maar wat is het bevrijdend als familie of vrienden snappen waarom de confrontatie zo’n pijn doet. Echter, praten over de wond is en blijft lastig. Niet iedereen heeft dezelfde pijnervaring en bepaalde wonden zijn en blijven onbekend. Een lastig en vaak eenzaam proces. Mensen feliciteren je liever, dan de rouw te omarmen. Gewoontetrouw spreken ze al snel de sussende woorden “maar ze doen het toch zo goed” en “ze zijn toch heel gelukkig”, waarmee de kous af is of mijn wond geheeld. Was het maar zo simpel.

Ik kan tegenwoordig met een glimlach ontkennen dat we veel zorg hebben om oudste. Ze doet het fantastisch! Met haar 18 jaar is ze (op bepaald gebied) verder dan menigeen. Weet je hoeveel energie ons dat heeft gekost? Hoeveel wonden daarvoor geheeld zijn, hoeveel verwachtingen omgevormd zijn naar andere mogelijkheden?  Veel kan ik je vertellen. Zo veel dat zowel Paul en ik hebben moeten inleveren op onze gezondheid. Gelukkig heeft oudste een onmetelijke drang ontwikkeld om in de praktijk te leren. Om stappen te durven nemen, zodat ze bv. ook, net als anderen, ergens haar rijbewijs kan halen. Haar positieve en stralende karakter geeft me energie voor de toekomst. Maar wat had ik haar graag een makkelijker leven gegund. Een leven waarin voetproblemen, kaakoperaties en drempels niet zo groot zouden zijn. Waarin haar veelal vrolijke leven gevuld zou zijn met leeftijdsgenoten, die samen met haar het volwassenen leven onder de loep konden nemen. Waarin samen ontdekken, verliefd worden en op reis gaan een doodgewoon loslaten voor mij zou betekenen.

Morgen wordt oudste 18 jaar en als ik naar haar kijk,  is ze gelukkig en blij met zichzelf. Haar leven is niet te vergelijken met dat van anderen, onder geen enkele voorwaarde. En dat vind ik schitterend! Het is haar overtuiging, die mij bewust maakt van het feit dat ik haar rustig kan loslaten, ondanks een stukje bewindvoering.  Ik hoef me niet meer af te vragen wat wel en niet mogelijk is, want dat kan ze ondertussen zelf wel uitvogelen. Al heb ik nog steeds de taak de grenzen te bewaken.

Levend verlies is soms nog aanwezig in mijn hart.  Om deze wond te helen, moet ik proberen haar leven door haar ogen durven te aanschouwen en mijn eigen blik op de wereld los te laten. Zoals een wijze vrouw al tegen me zei: we kunnen ons leven toch niet bedenken, dus laten we daar geen energie in steken. Met veel liefde volg ik dit advies op.

Ik laat mijn hoofd los en geef mijn hart aan haar wereld. Een trotse moeder steekt morgen 18 kaarsjes aan!

Eindejaars- overwegingen

Het is 31 december 2018. Mijn laatste blog voor dit jaar.

Terwijl ik de woorden zorgvuldig kies, dringt er een oliebollengeur vanuit de keuken mijn neusgaten binnen. Een nostalgisch gevoel overvalt me:  Paul heeft namelijk de traditie om zelf oliebollen te bakken, net als mijn moeder deed. Heerlijk! Die warme smaak van versgebakken oliebollen smelt straks op mijn tong. Een delicatesse van het oudejaar! Dat mijn darmen daar niet echt blij van worden, neem ik op de koop toe. Nu is nu en ik geniet.

Wat was 2018 een bijzonder jaar. We surften mee op de golven van veel positieve energie. Paul rondde zijn immuuntherapie af en mocht overgaan in een ritme van driemaandelijkse controles. Best spannend, aangezien er binnen de wetenschappelijke wereld nog weinig bekend is van dit traject. Tot en met de laatste controle van afgelopen 20 december hebben we alleen maar flesjes mogen opentrekken op goede en stabiele uitslagen.
Maar hoe positief het verhaal van Paul ook is in 2018, de angst voor een eventuele verandering in zijn genetische kankerstructuur zit diep van binnen toch wel ergens. We spreken er niet meer dagelijks over en ook mijn gedachten hierover heb ik op gepaste afstand weten te plaatsen. We leken de meeste dagen 2018 zelfs op een normaal gezin en dat was heel aangenaam. We durfden weer wat meer vooruit te plannen, maar deden vooral veel op onze intuïtie.

2018 was voor mij ook een jaar vol uitdagingen. Ik bracht mijn boek uit vol gevoelens over de periode waarin zowel Paul als ik de diagnose kanker kregen. Een mooi moment, waar ik met veel verschillende emoties op heb mogen terugkijken. Velen om mij heen kochten het boek en lazen met tranen in de ogen de strijd die ik met mijzelf voerde. De reacties die ik kreeg waren hartverwarmend en zorgden voor een krachtig opbouwend zelfbeeld. De enkeling die een kritische noot parkeerde, maar de uitleg voor zichzelf hield, moet zelf maar in de spiegel kijken. Ik bande hem uit mijn systeem. Geen mensen om me heen, die me negatieve energie kosten. Een van de gevolgen van mijn boek was een presentatie op Zuyderland en een prachtig interview met onze longarts Michiel Gronenschild voor Parkstadactueel. Beiden hadden inhoudelijk een therapeutisch effect: kanker werd voor heel even eerder een voordeel dan een nadeel.

Er waren meer persoonlijke uitdagingen, die voortvloeiden uit de bucketlist die ik opstelde toen ik de diagnose kanker kreeg. Ik klom op een paard tijdens een van onze vaste weekendbezoekjes aan Zeeland en ik vond mezelf ongelooflijk stoer. Dat de rit nog niet helemaal soepel verliep en ik enorme spierpijnen moest incasseren, was een cadeautje: ik werd me overduidelijk bewust van het feit dat ik nog veel te veel de touwtjes in handen wilde hebben. In april werd ik één van de tien ambassadeurs van Parkstad Limburg Theaters. Mijn drang om te schrijven en mijn absolute liefde voor het theater voedde ik hiermee.  Het is een ervaring om nooit te vergeten: niet alleen stond mijn hoofd net als mijn mede ambassadeurs een maand lang langs de weg op grote billboards, ook mocht ik schrijven over de voorstellingen die ik bezocht. Gelukkig gaat dit avontuur ook in 2019 verder. In november zag ik Krakau met een excursie naar Auschwitz. Een plek die ik een plaats gaf in mijn ziel, om nooit te vergeten.

Helaas was het niet allemaal maar blijdschap en vreugde. Door alle positieve belevenissen door, vocht één van onze kinderen tegen Anna. Haar hoofd stroomde vol met gedachten. Ze liet haar normale eetpatroon los en ging steeds minder wegen. Haar gewicht is nu stabiel, maar haar strijd duurt voort en zal meegenomen worden naar 2019. We hebben een lange adem nodig, willen we Anna uit haar hoofd kunnen verbannen. Volledig leeggevloeid door alle energie die ik samen met Paul had gebruikt in deze uitdaging, kwam ik in december mijn oude angsten weer tegen. Het schrijven hielp dan ook niet meer om mijn gedachten en emoties te kaderen. Ik stroomde zonder pardon over de kaders heen en zakte op sommige dagen weer weg in het drijfzand, waar ik in mijn boek ook over sprak. De fybromyalgie vierde mede daardoor een feestje, waardoor mijn bezoekjes aan de fysio recenter werden. Ook voor 2019 heb ik maar weer een uitgebreide zorgpakket samengesteld. Ik stapte over van een ervaren rot in het vak met vastgeroeste behandelmethoden, naar een jonge therapeut met een verfrissende visie op pijnervaring en begrip. Na twee gesprekken met hem snapte ik dat ik mijn pijnen veel serieuzer mocht nemen dan mijn (vaak frisse) buitenkant liet zien.

De (kilo) meters die ik afgelopen jaar maakte, hebben me gebracht waar ik nu ben. Ze hebben me zelfbewust en krachtig gemaakt. Ik heb voelsprieten ontwikkeld, waardoor ik anders, intenser en kritischer op mezelf in combinatie met de omgeving ben. Dat zorgde niet alleen voor standvastigheid, maar ook voor verwarring. Ik werd boos en verdrietig: de nieuwe gevoelens verwarden me. Ik kwam in een splitstand te staan met mijn vaste overtuigingen versus mijn nieuwe ik. Opmerkingen van anderen raakten me dieper dan ooit en eigen mening stak ik niet meer onder stoelen of banken. Ik keek ze recht in het vizier en dat zorgde voor veel opschudding.  Het kostte me enorm veel energie, waardoor ik vaker de broodnodige rust opzocht. De sociale media ruilde ik langzaam aan in voor echte vriendschappen en interesses. De oppervlakkigheid stoorde me en ik ervaarde dat het podium van facebook steeds minder voor mij geschikt werd.

Ik had tijd nodig om mijn nieuwe ik te ontdekken. De tijd die ik eerder veelal in anderen stak, eigende ik nu mezelf toe. Ik ben erachter dat niets meer vanzelfsprekend is na dit jaar.

2018 werd dus een jaar van finetunen. Ik zorgde voor mezelf en dat had consequenties. Positieve en negatieve. Paul was trots op me door alles wat ik aanpakte, maar gaf me ook de boodschap niet zo streng voor mezelf te zijn. Hij vond dat ik mezelf tekort deed als ik een bui had, waarin ik afgaf op mezelf. Helaas ging ik met mijn ontwikkelde voelsprieten meerdere kanten op en één daarvan weerspiegelde mijn oude pijnen. Pijnen die veelal met het accepteren te maken had. Het accepteren van een leven, waar ik niet altijd raad mee weet.

En nu staat 2019 voor de deur en ik probeer met deze laatste blog voor mezelf de balans op te maken. De nieuwe doelen, die ik voor het nieuwe jaar zou willen formuleren zijn nog niet concreet: er knaagt op dit moment te veel aan mezelf. Gelukkig heb ik afgelopen jaar geleerd in het nu te leven en te vertrouwen op datgene wat op mijn pad komt. Dat het bedenken weinig zin heeft, heb ik geleerd van een wijze wijkgenoot en laat ik dus maar los.

Samen met Paul hef ik het glas en proost op een verrassende levenspad in 2019.

Een podium voor mezelf.

Hoe mooi is het als je een podium zowel letterlijk als figuurlijk voor jezelf weet te creëren. Ik deed het na veel te lang in de orkestbak te hebben doorgebracht.

Als puber was ik al heel onzeker. Net als elke puber twijfelde ik over mijn uiterlijk, maar vooral mijn afwijkende visie op het leven zorgde voor veel eenzaamheid. Naarmate ik ouder werd, ontdekte ik dat het leven makkelijker was als ik me op de bank van oppervlakkigheid vleide en diep wegkroop in de kussens van één zijn met de ander. Mijn eigen mening en manier van denken, veegde ik voor het gemak steeds vaker onder de vloermat.

Jammer zou je denken. Jazeker, dat was het ook. Echter de maatschappij en mijn onzekerheid dwong me als het ware mee te deinen op de gemeenschappelijke golven. Dat ik daarmee mijn persoonlijkheid wegcijferde, wrong als een te kleine schoen. Het stond haaks op wat ik echt voelde en wat ik als persoon wilde uitstralen. De massa lonkte en daarmee bewandelde ik toentertijd het meest makkelijke pad, Dat ik steeds verder verwijderd werd van mezelf, begreep ik toen nog niet.

Mede door mijn huwelijk durfde ik stapje voor stapje weer een beetje van mezelf te laten zien. De dreiging van de buitenwereld vervaagde door de liefde, die ik kreeg van mijn man en later ook van mijn kinderen. De geboorte van hen leverde in eerste instantie een behoorlijke terugval. Door de confrontatie met hun zeldzame syndroom kwam ik weer oog in oog te staan met een afwijkende groei en ontwikkeling. Iets waar ik zelf geen goede ervaringen mee had. Het verdriet dat ik voelde, was zwaar, maar zorgde uiteindelijk weer voor hernieuwde kracht. Overigens had ik die hard nodig: tenslotte was en is het niet makkelijk om de kinderen een plek te kunnen bieden in een maatschappij, die veelal gericht is op de perfecte maakbaarheid van het leven.

2018 was voor mij een jaar van uitdagingen. De ziekte kanker, kon ik, mede door mijn schrijfvaardigheden, een plek bieden. Hij werd naast Albright syndroom in de vitrinekast gezet. Veilig opgeborgen, maar wel in het zicht: tenslotte horen ze beiden bij ons leven. De sluier, die ik door de jaren heen over mij heentrok, kon ik door de vele uitdagingen langzaam maar zeker laten verdwijnen. Stapje voor stapje werd ik weer dat meisje met haar eigen ideeën en visie op hoe zij de wereld wilde ontdekken. De puzzelstukjes bleken steeds beter in elkaar te passen, waardoor ik niet alleen mijzelf ging begrijpen, maar ook snapte waarom ik zo één was met de eigenzinnigheid van jongste zoon. Hij weerspiegelde met zijn gedrag datgene, waar ik al jaren onbewust naar op zoek was: doen wat ik als persoon denkt te moeten doen, zonder inmenging van de buitenwereld.

De plek in de orkestbak heb ik verlaten. Door alle nieuwe persoonlijke ontdekkingen kroop ik door de maanden heen het podium op. Een plaats waar ik weerspiegelde wie ik wil zijn. De kwetsbaarheid, die ik meegaf door een boek over mijn gevoelens te schrijven, zorgde voor een openbaring bij mezelf. En natuurlijk had ik in het begin de neiging gillende terug in de orkestbak te kruipen, maar de standvastigheid waarmee ik de wereld toetrad, zorgde ervoor dat ik op die houten planken bleef staan. Ik presenteerde tot twee keer toe voor een zaal van mensen en ik groeide. Ik solliciteerde naar een functie als ambassadeur van Parkstad Limburg theaters en ik werd als één van de tien gekozen. Ik klom op een paard, reisde af naar kamp Auschwitz en deed vooral veel waar ik zin in had. Als klap op de vuurpijl mocht ik mezelf op de kaart schrijven als redacteur van Parkstadactueel.

Mijn bucketlist, die ik twee jaar geleden ontwikkelde en zwart op wit liet drukken in mijn boek, is de leidraad waarmee ik mezelf over dat podium laat bewegen. Mijn angsten kijk ik tegenwoordig recht in de ogen en al is het allemaal niet zonder bloed, zweet en tranen, de kracht om mijn eigen visie uit te dragen wordt met de dag groter. En dat er zich altijd en overal een criticus in de zaal bevindt, is een gegeven waarmee ik zal moeten leren leven.

2019 staat te trappelen voor de deur. Ik sluit een zeer intensief jaar naar tevredenheid af. Elke maand van 2018 kende een ongekende glinstering, die ikzelf creëerde. Dat de liefde van mijn gezin, (schoon)ouders en vrienden daar een grote rol in speelde, mag en wil ik niet bagatelliseren. Echter ik mag ook niet verwaarlozen hoeveel energie het mezelf heeft gekost om uit te durven dragen wat ik als persoon graag wil. Dat het mijn wereld is, die ik bewandel en dat het uiteindelijk een proces is waar niemand je echt bij kan helpen.

Ik heb een symbolisch podium voor mezelf gecreëerd. Een podium waarop ik mijn uitdagingen graag vorm wil geven, maar vooral mezelf zie staan. En dat de zaal niet altijd enthousiast zal zijn over mijn openheid en performance is een vaststaand feit. Zolang ik maar een diepe buiging naar mezelf kan maken, is het podium een waardevolle plek om mijn levenspad te blijven presenteren.

Dank U Sinterklaasje…

Stilte voor de storm. De laatste dagen van november kruipen langzaam voorbij, terwijl december al vol verwachting op onze deur staat te kloppen. Sinterklaastijd is wat mij betreft een van de meest intens en pure tijden, waarin een gezin overspoeld mag worden met humor en geheimzinnigheid. Ondanks het feit dat onze oudste in januari 18 wordt en onze jongste een dezer dagen de kalenderleeftijd van 14 bereikt, is sinterklaas bij ons nog steeds een tijd van geloven. Geloven in de kracht van fantasie, humor en het poëtische woord op een fraaie persoonlijke manier gebruiken. En op welk niveau en in welke mate dit gebeurt, laat ik elke jaar weer afhangen van omstandigheden en eigen inbreng van de deelnemers.

Ook dit jaar rolden we het sinterklaasseizoen op een aparte manier in. Terwijl de sint met zijn pieten de woeste golven hadden bevaren en hun intrede in het land deden, was ik net terug van een tripje Polen. Mijn hoofd stond nog even niet naar strooisels en schoencadeautjes. Zelfs ons raam had nog geen metamorfose ondergaan. Ik was gewoon wat laat deze keer.

Onverwacht ontplooide jongste zoon zich creatief. Ergens wist ik wel dat hij het in zich had, maar tot het afgelopen jaar had hij het allemaal wel prima gevonden. Nooit eerder had hij te kennen gegeven, mee te willen dingen in deze uitdaging. Tot nu: het raam werd omgetoverd tot een prachtexemplaar. En om in zijn woorden te spreken “als er een wedstrijd zou zijn voor mooiste raamversiering, wonnen wij de eerste prijs”. Warempel, dacht ik toen ik zijn creatie vanuit de bank waarnam, gelijk heeft hij.

Dat jongste veel fantasie in zich heeft, is me niet geheel onbekend. Echter de competentie om dit ook in praktijk te brengen, wordt dit jaar overduidelijk gestimuleerd vanuit zijn lessen in het praktijkonderwijs. Zo had ik hem nietsvermoedend lege dozen mee naar school gegeven. Vast om te knutselen, dacht ik nog met mijn onnozele kop. De dagen verstreken en in de chaos van alledag, was ik die lege dozen alweer vergeten. Zelfs toen ik wat ingepakte doosjes op de eettafel zag liggen, rinkelde er geen belletje. Vertwijfeld vroeg ik me af of ik iets over het hoofd had gezien…

Een grimas van oor tot oor verscheen, toen jongste die avond – als een verleerd acteur – aankondigde dat WIJ onze schoen mochten zetten. We kregen amper tijd om ons erop voor te bereiden: jongste ontfutselde vakkundig, onder de tafel, onze schoenen. De rest van de avond moest ik doorbrengen met één schoen en één sok. Stiekem vond ik het spektakel geweldig. De warmte die ik bij dit soort acties voel, weerspiegelen mijn enorme geluk over de aanwezigheid van mijn kinderen.

Terwijl de opstelling van de woonkamer onder handen werd genomen – tenslotte moest hij voor bedtijd voor piet spelen- werd dit gebeuren me pas aan het eind van de avond duidelijk. Hij had het zodanig geregeld, dat ik pas aan het eind van de avond ontdekte dat onze schoenen al keurig gevuld waren met grote en mindere grote cadeaus. Dat jongste zelf zijn schoen niet had gezet, had me al moeten bevreemden. Onze jongste is namelijk zeer fanatiek met het binnenslepen van schoencadeaus.

Maar goed. Naïef als ik ben, vond ik het toch wel sneu dat hij nou niks in zijn schoen kreeg. Dat moest ik vlug goedmaken, bedacht ik nog… Nog voordat ik mijn eigen cadeau open had gemaakt, hoorde ik oudste dochter mopperen. Haar schoen cadeau bestond uit een leeg doosje bouillonblokjes. Aha, er begon me iets te dagen. Ook tweede dochter ontving een leeg doosje bouillonblokjes. Tegen de tijd dat ik aan mijn schoen cadeau begon, kreeg ik uitvoerige uitleg dat de cadeaus wel echt volgens de inpakregels van de detailhandel waren ingepakt. Dat ook mijn cadeau bestond uit een leeg doosje was ineens niet meer van belang.

Onze zoon heeft het goed begrepen. De tijd van sinterklaas is een van humor en grapjes, maar vooral van creativiteit. De lessen detailhandel op school hadden hem blijkbaar geïnspireerd tot het bedenken van deze prachtige schoen-zet-actie. Alhoewel niet iedereen deze competentie kon waarderen, heeft jongste ons mede door de kunst van het laten geloven aardig weten in te pakken.

Take your time

“Daar heb ik (voor mezelf) geen tijd voor”. Ik hoor het mezelf geregeld zeggen. En dat terwijl ik geen fulltime baan heb, veel thuis ben en mijn tijd grotendeels zelf invul. Dus de opmerking “daar heb ik (voor mezelf) geen tijd voor” moet maar eens onder de loep worden genomen.

Tijd is een relatief begrip. De indeling van tijd is een persoonlijke kwestie en speelt zich voornamelijk allemaal af in onze gedachten. We (dus ook ik) maken dagelijks vele keuzes, maar hoeveel maken we met ons volle verstand. Of beter gezegd: vanuit ons hart.

Dat er geen tijd is, is het meest lullige excuus, waar we amper bij stilstaan. We hebben tijd om tv te kijken, onze sociale media te checken, onderuit op de bank te hangen of vele onbenullige discussies te voeren, waar we totaal geen baat bij hebben. Ook ik heb tijd in overvloed, alleen maakte ik jarenlang de keus -de tijd- te gebruiken voor iedereen die van waarde was, behalve voor mezelf. En juist daar zit het probleem. Mijn eigenwaarde  was jaren lang een ondergeschikt gegeven, waardoor de keus om tijd vrij te maken voor mezelf niet in me opkwam.

Tijd is er niet altijd in overvloed en zeker niet voor een drukbezette moeder als ik, binnen een gezin met drie pubers, die ook nog een rugzak meezeulen. Toch ben ik er me steeds meer van bewust dat ik best een beetje tijd mag lospeuteren voor mezelf. Net zo simpel, lijkt me, als tijd vrij te kunnen maken voor de dierbaren om me heen.

De gedachte dus dat er geen tijd is voor mezelf ,komt daarmee in een ander perspectief te staan. De eerste dagen – zomaar voor mezelf-weerspiegelden in eerste instantie een enorme zee van tijd, waarin ik al zwaar watertrappelend mijn hoofd boven water hield. Het werd een metershoge golfslag, waarin ik streed met de vastgeroeste gedachten en mijn bewustzijn. Nu mijn bewustzijn steeds meer aan de oppervlakte komt bovendrijven, durf ik mijn tijd minuutje voor minuutje voor mezelf in te vullen. Ineens is er tijd!

Tijd voor mezelf = echter nog steeds begeven op glad ijs. Het is het creëren van ruimte om stil te staan bij mijn eigen blauwdruk, zoals ik van Linda Keijbets heb mogen vernemen. Zij heeft me een jaar geleden bij de hand genomen en Jin Shin Jyutsu geïntroduceerd. Stap voor stap zorgde ze ervoor dat mijn hoofd minder een rol ging spelen in mijn keuzes. De weg van hoofd naar hart, zoals de Jin Shin Jyutsu uitdraagt, is lang, maar gelukkig heb ik de tijd. De bewustwording hiervan is wat mij betreft de allergrootste winst, die ik in de afgelopen jaren heb mogen ervaren.

“Daar heb ik geen tijd voor” zit nog steeds in mijn hoofd. Met name als er keuzes gemaakt moeten worden, die betrekking hebben op mijn eigen tijd. De hoeveel smoezen en excuses liegen er niet om. Ik herken ze tegenwoordig in een mum van tijd en realiseer me waar ik mee bezig ben. “Daar heb ik echt geen tijd meer voor”, denk ik dan maar en loopt fluitend naar mijn agenda om de meest waardevolle beslissing van dat moment voor mezelf te noteren. Ik leer het wel!

 

Ik ben een avontuur gestart, waarin tijd voor mezelf een prominente rol speelt. Na mezelf jaren weggecijferd te hebben, ben ik me na mijn diagnose Kanker steeds vaker bewust van mijn tijd op deze aarde. Stap voor stap onderneem ik beslissingen, die gerelateerd zijn met de waarde die ik koppel aan mezelf. Linda Keijbets heeft met de Jin Shin Jyutsu een waardevolle bijdrage geleverd.

https://www.facebook.com/keijbetscareconsultancy