De stilte van Auschwitz

Maar waarom dan Auschwitz? Waarom juist naar die plek, waar zoveel haat en wreedheden liggen. Die vraag is me de afgelopen periode geregeld gesteld. Elke keer weer verantwoordde ik me met veel genoegen. Het bracht me namelijk steeds een stapje dichter bij datgene, dat ik hoopte te ontdekken.

Het zand kraakt onder mijn voeten. Ik ben net met velen naast me onder de toegangspoort van Auschwitz gelopen. “Arbeit macht Frei”, staat er groot te lezen. Een van de propagandateksten, waarmee de moed in het kamp hoog werd gehouden. De buitenwereld mocht tenslotte van niks weten…Ik ril. Polen kent met deze herfst een buitengewoon mooi seizoen, dus van de kou kan het niet zijn. Het zand, de stenen. Ze laten me wankelen. Het lopen is letterlijk zwaar, maar ik merk het niet. Ik loop op de grond, waar praktisch 77 jaar geleden ook mensen liepen, maar dan in totaal andere omstandigheden. De weg maakt me stil. De voetstappen echoën in de open buitenlucht en verder is het stil. Doodstil.

Haat voor “anders” is voor mij een beladen begrip. Ook het feit dat ik moeder ben van een gezin met “beperkte mogelijkheden” zet me geregeld aan het denken. Vooral de gebeurtenissen in WOII intrigeren me terdege. De keus om een plek te bezoeken, die zo verweven is met de gruwelheden, die anno 1940 ook betrekking zouden hebben gehad op mijn gezin, is wat mij betreft zo gemaakt.

Ik kan er met mijn hart niet bij. Mijn hoofd ziet het en weet het. Maar dan houdt het op. Ik loop langs de vitrines vol met brillen, afgeknipte vlechten, schoenen, koffers en andere persoonlijke spullen. Achtergelaten, gevonden. Documenten en foto’s. Door de laatste gevangenen als bewijsmateriaal vakkundig weggemoffeld. Barakken met zakken stro. Slaapplekken voor 700 mensen, verdeeld over houten plankjes, uitgeput, ziek en hongerig wachtend op wat de ochtend weer zou brengen. Begrenzingen met prikkeldraad en hoge voltages. Een verlaten wagon op de selectieplaats. De plaats waar een duim van een hoge SS officier zorgde voor een allesbepalend lot. Uitgestrekte velden vol menselijk as…

Ik zie het allemaal, maar voel het niet. Nog niet. Het sijpelt langzaam binnen. Echter de tijdsdruk om door beide kampen te lopen is groot. Te groot. Het stoort me. Ik wil niets liever dan blijven staan en het tot me door laten dringen. Weten doe ik het wel, maar voelen….Ik word meegesleurd in de grootte van het aantal bezoekers. Steeds mag er een beperkt aantal groepen naar binnen. We lopen symbolisch als kuddes achter elkaar.

Onze gids heeft een keus gemaakt om ons de meest wezenlijke verhalen te laten zien en horen. De verhalen raken me, vanzelfsprekend. Ze verwarren me ook, zoals haat me altijd verward heeft. Joden, Duitse homoseksuelen, politieke gevangenen, vrouwen, kinderen, intellectuelen, gehandicapten en criminelen. Zij behoorden tot het publiek dat vernietigd moest worden. En waarom?

Het is mijn bestemming. Altijd al geweest en nu weet ik waarom. De ernst van de situatie dringt langzaam tot me door. Ik had daar ook gestaan met mijn gezin als ongewenst element, in het ongewisse over hetgeen wat ons te wachten stond. Uitgeput en met een drukkende pijn op mijn borst verlaat ik de plek. Diep van binnen wil ik niet weg van hier. Het was te kort en ik heb nog zoveel vragen. Er is nog zoveel wat ik niet weet of begrijp. Met tegenzin stap ik dan ook in de bus. De schemer valt in en ik laat Auschwitz achter.

Terwijl ik zoek naar de juiste woorden, voel ik hoe verschrikkelijk moeilijk het gevoel over te dragen is. Ik kan het niet uitleggen, aangezien de plek daar in Polen niet te verklaren is. Het is met geen woord te beschrijven, hoe diep van binnen je uiteengerukt kan worden en in mijn geval niet alleen door het geheel aan informatie en documentatie.

Dankbaar sluit ik thuis mijn gezin in mijn armen. Hun vrijheid is anno 2018 een gouden gegeven. Ik kan alleen maar de bewustwording overdragen, dat we allemaal de keus hebben om in echte vrijheid te mogen leven. Want ook al zal de wereld in begrenzingen blijven regeren, ik weet uit de verhalen van Auschwitz- overlevenden dat de echte vrijheid in je eigen gedachten zit. Hierdoor zijn we stuk voor stuk in staat zijn om elkaar de vrijheid te gunnen, die nodig is om de gebeurtenissen uit Auschwitz nooit en te nimmer meer te herhalen.

 

Uit respect voor de velen die in Auschwitz hebben geleden, plaats ik geen foto’s van persoonlijke bezittingen.

Take your time

“Daar heb ik (voor mezelf) geen tijd voor”. Ik hoor het mezelf geregeld zeggen. En dat terwijl ik geen fulltime baan heb, veel thuis ben en mijn tijd grotendeels zelf invul. Dus de opmerking “daar heb ik (voor mezelf) geen tijd voor” moet maar eens onder de loep worden genomen.

Tijd is een relatief begrip. De indeling van tijd is een persoonlijke kwestie en speelt zich voornamelijk allemaal af in onze gedachten. We (dus ook ik) maken dagelijks vele keuzes, maar hoeveel maken we met ons volle verstand. Of beter gezegd: vanuit ons hart.

Dat er geen tijd is, is het meest lullige excuus, waar we amper bij stilstaan. We hebben tijd om tv te kijken, onze sociale media te checken, onderuit op de bank te hangen of vele onbenullige discussies te voeren, waar we totaal geen baat bij hebben. Ook ik heb tijd in overvloed, alleen maakte ik jarenlang de keus -de tijd- te gebruiken voor iedereen die van waarde was, behalve voor mezelf. En juist daar zit het probleem. Mijn eigenwaarde  was jaren lang een ondergeschikt gegeven, waardoor de keus om tijd vrij te maken voor mezelf niet in me opkwam.

Tijd is er niet altijd in overvloed en zeker niet voor een drukbezette moeder als ik, binnen een gezin met drie pubers, die ook nog een rugzak meezeulen. Toch ben ik er me steeds meer van bewust dat ik best een beetje tijd mag lospeuteren voor mezelf. Net zo simpel, lijkt me, als tijd vrij te kunnen maken voor de dierbaren om me heen.

De gedachte dus dat er geen tijd is voor mezelf ,komt daarmee in een ander perspectief te staan. De eerste dagen – zomaar voor mezelf-weerspiegelden in eerste instantie een enorme zee van tijd, waarin ik al zwaar watertrappelend mijn hoofd boven water hield. Het werd een metershoge golfslag, waarin ik streed met de vastgeroeste gedachten en mijn bewustzijn. Nu mijn bewustzijn steeds meer aan de oppervlakte komt bovendrijven, durf ik mijn tijd minuutje voor minuutje voor mezelf in te vullen. Ineens is er tijd!

Tijd voor mezelf = echter nog steeds begeven op glad ijs. Het is het creëren van ruimte om stil te staan bij mijn eigen blauwdruk, zoals ik van Linda Keijbets heb mogen vernemen. Zij heeft me een jaar geleden bij de hand genomen en Jin Shin Jyutsu geïntroduceerd. Stap voor stap zorgde ze ervoor dat mijn hoofd minder een rol ging spelen in mijn keuzes. De weg van hoofd naar hart, zoals de Jin Shin Jyutsu uitdraagt, is lang, maar gelukkig heb ik de tijd. De bewustwording hiervan is wat mij betreft de allergrootste winst, die ik in de afgelopen jaren heb mogen ervaren.

“Daar heb ik geen tijd voor” zit nog steeds in mijn hoofd. Met name als er keuzes gemaakt moeten worden, die betrekking hebben op mijn eigen tijd. De hoeveel smoezen en excuses liegen er niet om. Ik herken ze tegenwoordig in een mum van tijd en realiseer me waar ik mee bezig ben. “Daar heb ik echt geen tijd meer voor”, denk ik dan maar en loopt fluitend naar mijn agenda om de meest waardevolle beslissing van dat moment voor mezelf te noteren. Ik leer het wel!

 

Ik ben een avontuur gestart, waarin tijd voor mezelf een prominente rol speelt. Na mezelf jaren weggecijferd te hebben, ben ik me na mijn diagnose Kanker steeds vaker bewust van mijn tijd op deze aarde. Stap voor stap onderneem ik beslissingen, die gerelateerd zijn met de waarde die ik koppel aan mezelf. Linda Keijbets heeft met de Jin Shin Jyutsu een waardevolle bijdrage geleverd.

https://www.facebook.com/keijbetscareconsultancy

Paard en mens: een wonderbaarlijke verbinding

Waarom in godsnaam op de rug van een paard klimmen, als je er doodsbang voor bent?

Die vraag heb ik me nooit hoeven te stellen, de behoefte was er ineens. Ik keek al jaren jaloers naar de rust die over mijn kinderen daalde, zodra zij op de rug van de IJslanders klommen.

Ikzelf ben een vreselijke kluns op het gebied van dieren. Ik sta letterlijk met mijn handen in het haar als ik, waar dan ook, omringd word door dieren. Hun aanwezigheid brengt geen rust, maar een onbestemd en onmachtig gevoel waar ik niks mee kan. Eerlijk gezegd is er niet eens een gevoel. Ik heb echt twee linkerhanden als het aankomt op de aanvoelen van beesten in het algemeen. De drie goudvissen, die een aantal jaar bij ons inwoonden, hebben mijn spastische manier van communiceren ook niet overleefd. Een droom om ooit me te omringen met huisdieren heb ik dan ook nooit gehad.  Een gemis? Ja, absoluut. Maar ja blijkbaar heb ik doodgewoon geen talent als het op dieren aankomt.

Om toch een ruime opvoeding teweeg te kunnen brengen bij mijn kinderen, plan ik sinds een jaar of 5 een weekendje bij mijn familie in Zeeland. Hun landgoed geeft mij en mijn gezin de kans kennis te maken met kitten, IJslanders en kippen.

De terugkerende weekenden in Zeeland op manege de IJslander ben ik steeds meer gaan omarmen. Ik ontdekte dat ik, ondanks de vele dieren om me heen, tot rust kwam in deze omgeving. Niet alleen de frisse wind, de woeste aantrekkingskracht van de zee en de ruimte om me in te bewegen, zorgden voor een open mind. Ook de vreugde die ik bij mijn man en kinderen zag ontstaan, maakte me intens gelukkig. Een warm hart vanuit mijn betrokken familie in combinatie met de empathie die paarden voelen voor mensen, brokkelde mijn angst voor dieren steeds weer een beetje meer af. Steeds kleiner werd de afstand, die ik voelde voor een paard. Dat ik nog steeds geen behoefte heb om huisdieren toe te laten in mijn huishouden is een vaststaand  feit.

Toch leerde ik dat de verbinding met dieren een privilege is.  Mijn kinderen zijn daarin voor mij een groot voorbeeld, vooral mijn jongste. Jaar in, jaar uit klommen zij zonder enige angst op de rug van een paard. Het klakken van de hoeven op de stenen, zodra zij met mijn oom en nicht de manege verlieten, liet mijn eigen behoefte -deze ervaring te beleven- groeien. Het niet durven naleven van mijn eigen dromen had ik al veel te lang begraven. Tijd om te bemesten dus! Tenslotte verdwijnen dromen nooit en kunnen ze door durf en doorzettingsvermogen weer langzaam ontkiemen. 

En dus plande ik opnieuw een weekendje Zeeland. In overleg met mijn nicht werd er tijd vrij gemaakt om in alle rust de omgeving buiten de manege te ontdekken.  Mijn angst voor paarden wilde ik een plekje geven en de enige manier om mezelf wat beter te leren kennen in de combinatie met dieren zou op de rug van een paard moeten zijn. Tenslotte zijn paarden de weerspiegeling van onze ziel.

Dat ik overduidelijk niet met dieren kan omgaan, kunnen velen om me heen beamen. Ik wekte dan ook meteen de aandacht van mijn gezin, toen ik de opdracht kreeg Gletta, mijn merrie uit de wei te halen. Totaal onbeholpen en zonder enig gevoel voor haar, sjorde en trok ik aan het touw. Pfff, wat was ze sterk. Na wat tips van Roos, mijn nicht, kreeg ik haar zover om het hooi met rust te laten en met me mee te lopen naar de opzadelplaats. De foto’s spreken boekdelen en de onhandigheid spat er dan ook van af.

Toch heb ik er vanaf het eerste moment ontzettend om moeten lachen. De onmogelijkheid, waarmee ik de communicatie aanging, de stijfheid waarmee ik het zadel besteeg en de enorme spanning om toch vooral die teugels in eigen handen te houden. Luisteren naar wat mijn merrie wilde, lukte helaas nog niet, al begreep ik wel dat ik haar “weerbarstigheid” op het eind van de rit helemaal te wijten had aan mijn eigen gedrag.

De boodschap die Gletta, mijn merrie wilde overbrengen is een van de velen die ik graag over mezelf wil leren kennen. De rit op het paard was overduidelijk een regelrechte uitdaging, maar ik heb hem met beide handen aangegrepen. Dat ik met stijve spieren en klotsende oksels uiteindelijk van het paard afkwam, woog niet op tegen het magische gevoel dat meester van me maakte toen ik ritmisch bewoog op de rug van het paard. De schommeling, het klikklakkende geluid van de hoeven en de stilte die in mijzelf ontstond, opende mijn hart voor de verbinding met paarden.

Welke rol de paarden uiteindelijk nog zullen spelen in mijn leven laat ik open. Een kleine deur is geopend en met mijn nicht op nog geen twee uur afstand rijden, is de kans groot dat ik dankzij de paarden nog intenser naar mijn eigen behoeften durf te kijken, dan nu het geval is.

En wat is mooier dan een empathisch hart vol liefde en openheid voor zowel kinderen als dieren te hebben.

 

Zingen is durven

Hoe wonderbaarlijk. Het zal zo’n 20 jaar geleden zijn dat ik een vurig verlangen had om mijn stem te ontwikkelen. Na lang aarzelen, ondergetekende is namelijk nooit een hele snelle vogel geweest, trok ik de stoute schoenen aan en gaf mezelf bloot aan een proefles zang. Het enige dat ik me daarvan kan herinneren, was de passionele stroom, die na het zingen door mijn lijf trok.

Ik was, denk ik, ver in de twintig en langzaamaan begon ik mijn leven in te vullen met dromen, die ik al van jongs af aan had. Zingen was daarin het absolute hoogtepunt. Nadat ik jaren meegezongen had in het schoolkoor, optredens vervulde in een georganiseerde show en de doucheruimte geregeld gebruikte als proefruimte, wilde ik niets liever dan me verder ontwikkelen om ooit- in een verre toekomst – op de planken te durven staan. Tja, want het willen was nooit een probleem, maar het durven des te meer. Tenslotte stel je jezelf wel bloot aan een kritische specialist.

Nu het leven me aardig begint in te halen, moet ik beamen dat het toentertijd slechts bij die ene proefles is gebleven. De durf om in mijn chaotische wereld echt voor mezelf en mijn dromen te kiezen, sneeuwde onder in een grote hoeveelheid aan smoezen en excuses. En eerlijk is eerlijk, ik ben er nog steeds een kei in. Wat is makkelijker om jezelf weg te cijferen, zodat je niet oog in oog hoeft te staan met jezelf. Dat ik in één ruimte zou staan met iemand, die me “beoordeelde” hielp in deze zeker niet mee.

Mijn redding bleek uiteindelijk mijn oudste dochter. Haar onbezonnenheid en grote spontaniteit straalt een durf uit, waar ik in mijn dromen nog niet mee in aanraking kom. Na een stroeve start in groep 1, ontwikkelde zij zich als een onbedwingbaar podiumbeest. En man, wat kan ik daar van genieten! Soms ben ik zelfs een beetje jaloers op hoe makkelijk zij in het leven staat, zonder enige vorm van gene of angst.

De laatste 4 jaar kwam zij via een vorm van dagbesteding in aanraking met Musical Unlimited. Ze deelde haar spontaniteit met een aantal vergevorderde leerlingen en groeide al snel uit tot een verleerd musicalster. Haar solopartijen werden o.a. begeleid door Gwen Moust, zangdocent aan Schunck te Heerlen. Het plan om haar zangles te laten nemen, was niets meer dan het invullen van mijn eigen droom. Alleen dan op gepaste afstand. Gelukkig wilde oudste dochter niets liever.

Vorig jaar maakten we voor haar dan ook de keus om zangles te nemen. Een gouden keus en niet alleen voor haar. Ik heb nog nooit zoveel ontwikkeling gezien binnen een korte periode. Het ontging me niet dat het zingen behoorlijk wat losmaakte bij mij. Vaak huilde ik tranen met tuiten als zij een uitvoering had, geraakt door alles wat haar stem teweegbracht. Echter, ergens diep van binnen huilde ik ook om mijn eigen gemis.

Het plezier dat oudste dochter steeds maar weer uitstraalde, haalde me langzaam maar zeker over de drempel, om die ene droom, ook voor mezelf te durven vervullen.
Beetje bij beetje, want ja die snelheid zit er zelfs na al die jaren nog niet in, durf ik weer te zingen, ook in het openbaar. Ik verruilde de badkamer voor de woonkamer en later zelfs voor een optreden in een verzorgingstehuis. De energie die toen loskwam, zorgde voor een boost waar ik weken op kon teren. Nu moest het er toch van komen…Helaas. Het heeft nog een dik jaar gekost om mezelf te overtuigen dat zangles onlosmakelijk veel fun zou kunnen opleveren.

Moederdag 2018. Schunck presenteerde een fantastische aanbieding, in de vorm van drie proeflessen muziek. Dankzij de overredingskracht van manlief, dochter en een blik vriendinnen, mocht ik mezelf drie proeflessen zang cadeau doen. Al schuifelend dwong ik mezelf nu eindelijk die felbegeerde stap te zetten. Het laatste duwtje ontving ik van oudste dochter: zij nam me mee en deelde de 30 minuten zangles van haar. Het leverde fantastische momenten op.

Zo mam en nu kun je het alleen, moet ze vervolgens gedacht hebben. Haar zangdocent werd ook mijn zangdocent. Lekker veilig.  Ja, als ik dan toch de stap moet zetten, dan liever in een omgeving, waar ik me enigszins vertrouwd voel. Zingen is blootgeven en alhoewel ik mijn plek al aardig veroverd heb in het wijkkoor, is het nemen van zangles toch net even een ander dingetje.

Maar goed. Na twee intensieve proeflessen, het zweet brak me aan alle kanten uit, nam ik buiten adem de dappere beslissing om voor de komende 10 weken mijn dromen gestalte te geven in de vorm van zangles. Ik hoop, diep in mijn hart,  dat ik net zoveel plezier mag gaan beleven aan het zingen als mijn oudste dochter doet en dat ik mijn durf om mag gaan zetten in de kracht en emotie van mijn stem.

Sinds mijn diagnose heb ik een bucketlist opgesteld, waar ik actief mee aan de slag ben. Zangles nemen was één van de felbegeerde punten.

Kalverliefde en aardverschuivingen

“mam?”

Een zware bromstem vult de woonkamer. Ik kijk op en kijk hem aan met grote ogen. Vertwijfeld zoek ik-enigszins ontdaan- naar de jongere versie van deze uit de kluiten gewassen puber.

“Ja” komt er twijfelachtig uit mijn mond. “Ik heb het uitgemaakt”

Onwennig zoek ik naar een balans. Wat is er in hemelsnaam in de afgelopen 6 weken gebeurd, hoor ik een stem in mezelf radeloos afvragen. Waar is mijn zoon gebleven?  Het eerste leerjaar op het praktijkonderwijs is koud afgesloten met een onwennige kalverliefde, of ik word overvallen door deze aardverschuiving.

De zomervakantie heeft in de volle hevigheid toegeslagen. De 6 lange weken hebben in de eerste versnelling door de lichamelijke ontwikkeling van zoonlief geraasd. De krakende stem, waar we nog met z’n allen zo ontzettend om moesten lachen, heeft plaatsgemaakt voor een sexy volwassen stem, waar je alleen maar serieus in meegenomen kan worden. Ik val stil.

“Waarom?” vraag ik hakkelend. “En moest ze huilen?” Ja, ik geloof het wel, is zijn antwoord. Duidelijk en nietsvermoedend. “Maar ik voelde niks meer voor haar”. Mijn trotse hart breekt. Liefde is zoiets moois, maar als het niet werkt-op welke leeftijd dan ook- heeft het iets triest.

Terwijl zoonlief doorgaat met zijn leven, heb ik als moeder toch echt even nodig om de nieuwste balans van het moment op te maken.

 

Jongste zoon is 13 en volgt onderwijs op Adelante

Rechterlijk avontuur

Al eens in een rechtbank geweest? Ik in elk geval niet.

Vandaag was het dan zover. Onze allereerste keer in de rechtbank van Maastricht, waar verdachten zoals Jos B. ook hun opwachting mogen maken. Op het parkeerterrein stoeiden Janna, Paul en ik op een quasi humoristische manier om maar geen last te hebben van een niet te beschrijven onderbuikgevoel. Want zenuwachtig waren we toch wel een beetje. Tenslotte komen we niet dagelijks in een rechtbank.

Voordat je je als lezer zorgen maakt: ons bezoek aan de rechtbank stelt inhoudelijks niks voor. Wij zijn van eenvoudige komaf en hebben ons nog nooit ingelaten met criminele praktijken. Dus dat onrustige gevoel mag plaatsmaken voor een gezonde spanning. Maar toch. Het gaat in onze zaak slechts om mentorschap en bewindvoering: een wetmatig besluit dat genomen moet worden, als kinderen zoals de onze- met hun 18 jaar-nog niet in staat zijn als volwassen en zelfstandig ondernemende personen de financiële en medische toestand van dat moment te beheren. Oftewel, willen we mee kunnen beslissen over medische zaken in de toekomst, zullen we nu maatregelen moeten nemen.

Na het invullen van een reeks ellendige formulieren, kregen we de oproep om ons deze maandagochtend te melden in de rechtbank te Maastricht. We speculeerden over de gang van zaken, maar niks deed ons vermoeden dat we na een kort gesprek van 10 minuten alweer buiten stonden. Klaar! Geregeld! Maar eerst stapten we dan de hoofdingang binnen. We werden ontvangen door drie man sterk. Beveiliging tot aan de deur…

Riemen, horloges, sleutels en andere metalen voorwerpen werden verzocht gedeponeerd te worden in een bak. Was ik blij dat ik mijn zakmes toevallig niet op zak had. Als je in je leven al eens gevlogen hebt, herken je deze routinematige klus.  Al met al toch een indrukkende en imponerende gebeurtenis, aan de blik van Janna te zien.  De inhoud van haar tas werd met een kritische blik bekeken en zelfs haar laptop had de eer een tweede keer door de scanner te mogen gaan. Het feit dat de pieper afging toen zowel Janna als ik door de poorten ging, had meer te maken met de metalen beugels in onze BH. Hurey! Met een glimlach, maar met het nodige gedisciplineerde respect werden we door de mannelijke bewaker verzocht de draaideur naar de centrale hal te nemen.

De eerste klap is een daalder waard! Zo voelde de binnenkomst voor Janna en mij ook. Om zo onder de loep genomen te worden tijdens een bezoek aan het gerechtsgebouw, bleek voor ons saaie burgermensjes heel wat uitleg verschuldigd.

Na een korte wachttijd voor het kamertje nummer 8, werd onze familienaam door een intercom officieel omgeroepen. We betraden een kamer waar twee mensen- zonder pruik of zwarte toga- ons vriendelijk ontvingen. Een zakelijk, duidelijk op afstand houdend gesprek, gevuld met veel vriendelijkheid en geïnteresseerdheid naar onze Janna toe. Tenslotte speelt zij in dit verhaal de hoofdrol.

Na pakweg een minuut of tien, enkele verduidelijkende vragen, antwoorden en een berg huiswerk, werd het besluit tot bewindvoering en mentorschap positief bestempeld. Een pak van me hart, al had ik niet anders verwacht. Een beetje beduusd van ons rechterlijk avontuur stapten we de auto in om ons naar huis en school te begeven. Ik besloot het een en ander aan huiswerk nog even uit te stellen, totdat ik weer helder kon nadenken.

Zoals velen weten gaat het bij ons in het gezin niet helemaal vanzelfsprekend. Dat hebben we geaccepteerd en daar nemen we ook onze verantwoording in. Nu de oudste in januari 18 wordt, moeten we de wet dus voor zijn en via de rechterlijke macht voorkomen dat we niet meer toegelaten worden in een van de kamertjes van de verschillende specialisten. Dat we daarin ook het financiële deel meenemen, is tevens gebaseerd op het feit dat onze kinderen laatbloeiers zijn en bepaalde beslissingen nog beter niet zelf kunnen maken.

In Nederland is het nu eenmaal zo dat wij als ouders van kinderen met een beperking bepaalde maatregelen moeten nemen. Dat hiermee ons leven weer even op de kop wordt gezet, is een negatieve bijkomstigheid, waar we zo ondertussen aan gewend zouden moeten zijn. Helaas is dat niet zo. Het systeem in Nederland is best goed geregeld en er zijn veel mogelijkheden, echter het blijft een feit dat wij naast onze vaste zorgtaken met deze beslissing wederom nieuwe extra taken erbij hebben gekregen. Waar de balans voor Janna steeds beter wordt, kan ik voor nu alleen concluderen dat mijn balans steeds verder verstoord wordt.

 

 

 

 

Spiegeltje, spiegeltje…

Hoe ik tot inzicht kwam? Na de – in mijn ogen – heftige ervaring met de sterfelijkheid van mijn partner Paul, ben ik de visie op de dagelijkse gang van zaken anders gaan zien. Overigens niet meteen. Zo snel ging die knop in mijn hoofd niet om.  Helaas hebben we niet te maken met een gastfornuis, die met één draai het proces van voortgang kan beïnvloeden. Nee, mijn emoties, gedachten en gewoontes bleken onderhevig te zijn aan vele uurtjes schrijven om de nieuwe situatie tot bloei te brengen.

Wat telde, was het leven in het nu. Niet morgen of over een week, maar vooral kaderen voelde als een gouden greep. In mijn hoofd leefde ik meer en meer alleen in het moment van nu. Dromen en glinsteringen kon ik beter een plek geven, omdat het kader een heel overzichtelijk beeld bleek op te leveren. De intensiteit die ik in het leven wilde voelen, kreeg hierdoor plek. En ook al was ik nog wel eens geneigd om mezelf voorbij te lopen, verder dan dat kader was overduidelijk geen optie!

Schrijven hielp me toentertijd om mijn gedachten en emoties te kaderen. Nu helpt het schrijven me ook om heel dicht bij het moment en dus bij mezelf te blijven. De omstandigheden in ons gezin komen en gaan, maar houden vooral niet op. Het zou me uitputten als ik voor mezelf niet elke dag de vraag stel hoe het nu echt met me gaat. Het uurtje schrijven betekent stilte. Stilte in mezelf. En alhoewel ik eerst de noodzaak er niet van inzag, levert het me nu meer op dan ik ooit voor mogelijkheid hield. Het brengt me namelijk tot een niveau, waardoor ik langzaam ontwaak uit een nevel, waarin ik me jarenlang verstopte. Ik ontwikkel een eigen identiteit van gedachten en emoties, zonder een façade op te hoeven houden.

Zoals de lezers van mijn boek hebben kunnen ervaren, is het dagelijks schrijven niets meer en niets minder dan het rijgen van een stukje levensinzicht aan een onzichtbare ketting. Het is een spiegeltje, spiegeltje aan de wand waarin ik mezelf steeds maar de vraag stel hoe het echt gesteld is met mij.  Probeer het maar eens uit. Je zou er nog wel eens van kunnen schrikken. Overigens is het uiteindelijk een verademing!

Wat mij betreft is het waarnemen van je eigen emoties het meest waardevolle inzicht waar ik met schrijven kracht, eigenwaarde en voldoening uithaal.

Me, myself and I

Sinds in februari bij middelste een eetstoornis is geconstateerd, is het zorgbeleid in ons gezin weer aardig strakgetrokken. Om mezelf daarin staande te houden, is een grootst avontuur.

Mijn ouders bellen me geregeld op. Hun betrokkenheid, maar zeker ook hun bezorgdheid laat me niet ongeroerd. Bij het aanhoren van mijn avontuur, kunnen ze niks anders doen dan aanbieden wat taxiritjes over te nemen. De schatten! De afgelopen weken waren intens. De therapie was nog niet eens begonnen en we zaten al aan onze max. Tenslotte heeft ook ons gezin ergens een grens.

De eerste ochtend van stilte. Wat een weelde denk ik blij en duik vol overgave in dit paradijselijke genot. Even geen discussiërende pubers, geen computerachtig geschater of schreeuwende tv-geluiden, even helemaal niks. En dat na 9 weken. Heerlijk! Mijn huis is weer even van mij.  Het emotioneert me dat de rust me eindelijk brengt, waar ik  al die weken naar heb mogen uitkijken. Het brengt me naar mezelf, naar mijn eigen Ik. Mijn Ik, die tijdens periodes van drukte, onmachtig verdwijnt in het overheersende puberale en soms egoïstische gedrag van mijn gezin.

De buitenwereld heeft commentaar als ik klaag over het feit dat ik mezelf steeds maar weer ergens achteraan moet zetten. Het voelt vaak als een diepe dolksteek in mijn hart. In bepaalde opzichten heeft die wereld totaal geen benul wat er in mijn leefwereld omgaat. (zal ook nooit gebeuren) Tegen welke beperkingen ik elke keer weer aanloop en hoe uitgeput ik raak van de vele buitensporige zorgtoestanden in mijn gezin. De keus om moeder te worden, is in mijn ogen dan ook niet automatisch het wegcijferen van jezelf, ook al vindt men soms van wel…. Dat dit soort opmerkingen me raken, kan ik alleen begrijpen, omdat de kaders om mijn leefwereld zo verankerd zijn met een complexiteit, dat ik hetzelf amper snap. De drang om anderen dan ook uit te willen leggen hoe het dan wel zit, laat ik steeds vaker varen. Ik zucht eens diep en spoel de woorden met een druk op de knop door de wc.

En toch. Me, myself and I. het blijft een speurtocht naar dat ene kleine verloren uurtje, waar ik mezelf kan tegenkomen. Waar de balans tussen gezin en mijn eigen Ik vorm kan krijgen. De stilte van vandaag voelt aan als thuiskomen en met een diepe zucht tik ik vele uurtjes frustratie en onmacht weg om met een tevreden gevoel mezelf weer even diep in de ogen te mogen kijken.

Op de toppen van….

                     Net als een bloemknop heeft de mens potentie om te groeien.


Het zal de zomer van 2010 zijn geweest. Een hardwerkende danseres danst de voorstelling van haar leven. Op de toppen van haar tenen, zonder ook maar één moment te klagen…

Onze jongste dochter is een geboren danseres. Elke dag danst zij de voorstelling van haar leven. Puur op mentaliteit, discipline en motivatie om het podium te “bedansen” dat ze zo graag wil. En menig echte danseres zal erkennen dat je dan heel ver kunt komen.
Als jong meisje wist ze de wereld al te vertellen dat ze de regie in eigen handen wilde nemen. Je hoefde maar in haar grote kijkers te verdrinken en je voelde dat ze het juiste verhaal zou gaan overbrengen. De liefde voor haar eigenzinnigheid heeft me altijd geraakt. Zo ook na de voorstelling van 2010.
De voorstelling was heftig. Een zware periode brak aan voor haar als danseres. Volgens vele recensenten had ze haar plafond al lang en breed behaald. Haar verlegen karakter zorgde voor een sluier, waardoor haar ware kracht ondermijnd werd. Toch, zodra de onderwijsklanken haar hadden betoverd, danste ze haar verlegenheid weg en pushte ze haar hersenen tot een intense tevredenheid. Dat dit harde werken ergens beloond zou gaan worden, drong helaas niet tot haar door. Ze ging nog harder werken. Voorstelling na voorstelling met steeds een bekwame en intens betrokken choreograaf aan haar zijde. Zelfs toen ze naar een speciale school voor danskunsten ging, kreeg ze het voor elkaar zich te omringen met de meest gemotiveerde mensen.

Toch zorgde veel gepieker en een eigen negatieve zelfbeeld voor veel spanning tijdens de repetities. Haar diepste verlangen om net zo goed te zijn als haar collega’s zorgde voor een gigantische drive, die alles van haar vergde. Ze wilde bewijzen dat al die recensenten aan het kortste eind hadden getrokken. Dat ook kleine danseressen potentie hadden om groot te worden. Daar had ze al die pijn, dat zweten en pushen graag voor over. Ze ging zelfs zo ver dat ze een nieuwe huisgenoot kreeg: Missy Anorexia. Overigens een vrij dominant figuur, die weinig tot geen motivatie voor de danseres kan opbrengen.

Afgelopen vrijdag heeft ze haar meest recente voorstelling gedanst. De recensenten schreven lovende woorden. Daar waar iedereen jaren dacht dat ze haar plafond bereikt had, heeft ze een godsvermogen aan kracht en energie gebruikt om haar eigen dakraam te bouwen. Zonder hulp van welke timmerman dan ook.  Het publiek gaf haar een staande ovatie. Minutenlang echode het luid geklap en gefluit door de zaal, waar zij haar podium veroverd had.

Het doek is gevallen. Uitgeput kan ze zich gaan voorbereiden aan een reeks nieuwe voorstellingen, met als sluitstuk na twee jaar haar VMBO-examen. Ik als moeder hoop dat de dansbewegingen haar uiteindelijk leren de regie over haar leven naar tevredenheid te voeren en dat haar onzekerheden een plekje krijgen in de echte voorstelling van haar leven.

Van dromen en bewegen

Zowel Paul als ik kregen een ernstige diagnose. Alhoewel ik al geregeld in mijn leven tobde over irreële gebeurtenissen, die mij zouden doen wankelen, kwam dit bericht toch als een donderslag bij heldere hemel.  Het mooie van deze ernstige spelbreker was dat ik ondanks mijn angsten overeind bleef staan en samen met mijn partner het leven aanging met de extra dimensie, die kanker in ons leven bracht.

Ons verhaal is bekend. Paul werd ziek, heel ziek en ik ontsprong de dans van behandelingen en zorgde onbegrensd voor hem. Ik zorgde ook voor de kinderen, maar vergat een open plek in de familieagenda voor mij te reserveren. Pas toen ik ook aan de bestralingen moest, schrok ik wakker.

Het is 20 juni 2018 en steeds vaker voel ik me rijk door de nieuwe inzichten, die vooral tijdens het schrijven op mijn pad komen. Ik heb veel geleerd over mezelf en juist door de verschillende presentaties, die ik afgelopen maand mocht doen, ben ik weer een stap dichterbij in mijn eigen kracht. Want zo voel ik het leven, sinds ik het boek de wereld in mocht sturen. De reacties, primair en puur vanuit verschillende doelgroepen, laten veel muizenissen wegsluizen in de stroom van het applaus dat zowel ik als Paul telkens weer mogen ontvangen.

Ik leer, ik groei en ik blijf me verwonderen. Ik zuig de glinsteringen van de momenten die ertoe doen op. En al is NEE zeggen lastig voor mij, ik filter de passionele aanvragen uit de berg aan dingen die steeds maar weer op mijn pad dreigen te komen. Het maakt mijn leven op sommige momenten te druk, maar ook vreselijk spannend en interessant. Want je kunt het allemaal wel dromen, als je geen actie onderneemt gaat de stroom niet meer verder.

Dus moet ik zo af en toe maar meebewegen op de golf van activiteiten, om mezelf verder uit te dagen en nieuwsgierigheid te kweken. Tenslotte roept de beweging veelal een hoop nieuwe vragen op, waarmee ik kauwend, sudderend of broedend afwacht tot de volgende golf van beweging me weer verder brengt in mijn innerlijke kracht.

“Voorbij de zwart gekleurde pupil” is via sandarijn@box.nl te koop of te bestellen via www.droomvalleiuitgeverij.nl

http://www.droomvalleiuitgeverij.nl