Vrijheid in jezelf

Zoals elk jaar stond ik, samen met mijn partner en onze kinderen, ook dit jaar op 4 mei twee minuten stil. Stil bij het feit dat vrijheid nooit eerder zo in het gedrang kwam als in WO2. Stil bij het feit dat de mensheid op basis van uiterlijk, ras of ontwikkeling in vrijheid geschonden werd. Iets waar ik me persoonlijk niks bij kan voorstellen.

Als mens geniet ik van de pluriforme maatschappij, waarin we mogen leven. Dat mijn kinderen onderdeel hiervan zijn, maakt me trots als moeder. Elke dag weer geniet ik van de uniekheid van mijn drie mensjes, die zich langzaam tot mooie en kleurrijke persoonlijkheden ontwikkelen. Allemaal anders in hun hoedanigheid en juist daarom zo interessant. Mogen zijn van jezelf, wie je bent, ongeacht je huidskleur, je afkomst of je geaardheid, is wat mij betreft de vrijheid waar we met z’n allen op zoek naar zijn. Dat ik als moeder deze basis kan versterken door onvoorwaardelijke steun en liefde te geven, is de positieve bijdrage waar ik als opvoeder op hoop.

Afgelopen maand zag ik bij twee van mijn kinderen een voorbeeld van absolute vrijheid. Mijn oudste dochter, die met haar 1.55 cm overduidelijk haar mannetje staat tussen bomen van kerels. Niet alleen in de grote keuken bij Van der Valk, waar ze “stoeit” met een paar stoere mannelijke koks, maar ook tijdens haar opleiding op het Arcus College. Ze heeft het toch maar mooi voor elkaar om vanuit een veilige omgeving op Adelante, de enorme sprong in het diepe van Arcus te overleven. Door te vertrouwen op haar eigen vrijheid, wist ze met haar verschijning en haar houding enige empathie te kweken bij haar docenten en medestudenten. Samen met deze kanjers mocht ze dan ook op dinsdag 16 april haar diploma niveau 1 ondertekenen. Wederom een stap in de volgende richting, gebaseerd op eigenwaarde en geloof in zichzelf. Haar vrijheid zorgt er steeds weer voor dat ze haar onmogelijkheden omzet in mogelijkheden, ook als ze daar een omweg voor moet nemen.

Jongste kent deze vrijheid ook. Niet zozeer in het volgen van een opleiding, maar wel in het zich durven presenteren binnen verschillende vormen van uitdagingen. Ik zie hem afgelopen week nog gaan, richting survivalkamp. Een puber in opmars, met een ietwat slungelig lijf, maar met één doel voor ogen: de uitdaging voor hemzelf aan te durven gaan. De vrijheid in zichzelf zorgde ervoor dat de week, samen met hoofdbegeleider Marcel Coenen, een ware overwinning werd op alle gebied. Met rode wangen van trots en moeheid kruipt hij een week later in zijn eigen bed, tussen zijn regiment knuffels. Want ook dat is vrijheid: je bed als puber nog steeds durven vullen met zachte, aaibare bondgenoten.

Jammer genoeg zien wij in ons gezin ook dat het niet altijd vanzelfsprekend is dat onvoorwaardelijke steun van ouders genoeg is om de vrijheid in jezelf te vinden. Middelste worstelt nog met – in haar ogen – vele onmogelijkheden. Ze heeft voor zichzelf nog niet helder, hoeveel makkelijker het zou zijn om vrij te mogen bewegen in die eigen geaccepteerde wereld.

Fascinerend om te zien dat 74 jaar na de bevrijding het nog steeds niet vanzelfsprekend is dat de gehele mensheid onvoorwaardelijk kan genieten van vrijheid. Als moeder blijf ik daarom geregeld stilstaan om samen met mijn kinderen het belang van vrijheid, op welke manier dan ook, te bespreken. Hiermee hoop ik ook mijn middelste uiteindelijk een sprankje kracht mee te geven, zodat ook zij die deur naar vrijheid durft te openen.

Uitdaging 3: een tocht van natuurlijke verbinding

Een bloesemtocht is niet alleen prachtig door zijn fruitbomen, het is ook een tocht van bezinning, verwondering en stilte. Een uitdaging die ik mocht aangaan met Astrid, mijn vriendinnetje uit Moordrecht.

Natuur straalt energie uit. De rust en stilte, die ik mocht ontvangen tijdens de tocht tussen Leerdam en Beesd had een overtreffend effect op zowel mijn geestelijke, als mijn lichamelijke zijn. Geestelijk kwam ik helemaal tot rust, ondanks dat we ruimschoots de tijd hadden om goed bij te kletsen. De omgeving, die zich niet alleen kenmerkte door fruitbomen, zorgde voor een energie, waardoor denken op de achtergrond kwam te staan en ik me alleen maar kon richten op het bewustzijn. Dat mijn geest helder was, zorgde waarschijnlijk ook voor een nieuw lichamelijk inzicht: mijn lijf verwerkte de 16 kilometer zonder enige moeite. Nou ja, de laatste kilometer tot het eindstation voelde als oneindig, waarmee de hoop, om het tot een goed einde te brengen, me letterlijk in de schoenen zakte. Je snapt dat ik blij was dat het eindpunt eindelijk in zicht was en ik plaats mocht nemen in de trein terug naar Leerdam.

Uitdaging 3: het wandelen van een bloesemtocht. Het had nog even wat voeten in aarde. De natuur was ons dit jaar voor, waardoor we best krap in de tijd zaten. Zouden we de fruitbomen nog in hun volle glorie gaan zien? Nadat we onze agenda’s erop nageslagen hadden, kwamen we uit op 30 april. Midden in de meivakantie, maar de enige mogelijkheid voor mij om zonder veel organisatie af te reizen naar Moordrecht, waar Astrid de auto voorreed om ons richting Leerdam te vervoeren.
De pret was al vanaf het eerste moment aanwezig. Astrid en ik kennen elkaar al 24 jaar en ondanks een woonafstand van 200 kilometer, aan elkaar blijven plakken. Er was zoveel om bij te kletsen, dat we af en toe de draad van de route kwijtraakten en op zoek moesten naar de wit-rode streepjes, die kenmerk waren voor de bloesemtocht. Alhoewel we van tevoren hadden afgesproken slechts 8,5 kilometer van de 16 te gaan wandelen, zorgden de natuur, de geschiedenis van de contreien en de verschillende bezienswaardigheden ervoor dat onze voeten zonder probleem bleven voortbewegen. En ook al was de natuur ons voor geweest en veel bloesem al verdwenen was, de bomen, de planten, de uitzichten en de oude authentieke dorpen bezorgden ons een weg, waarvan we nog steeds nagenieten.

De bloesemtocht veranderde mijn leven op een bepaald gebied. De vele kilometers wierpen me terug op mijn eigen kracht en doorzettingsvermogen. Als je me voor de tocht had verteld dat ik alle 16 kilometers zou lopen, zou ik je voor gek hebben verklaard. Mijn lijf heeft me door de jaren zo vaak in de steek gelaten, dat ik de laatste tijd eerder voorzichtig ben, dan heldhaftig. Daarom hadden we ook uitgezocht of de tocht ergens ingekort kon worden. Die mogelijkheid was er in de vorm van een bus, die ons terug naar Leerdam zou vervoeren.
De bus is uiteindelijk niet nodig geweest. Mijn voeten brachten me over de Linge, langs dorpen als Asperen en Rumpt, lieten me tegen de stompe toren van Acquoy aanlopen en kennismaken met de laatst overgebleven herinneringen uit de middeleeuwen. Een tocht die uiteindelijk zoveel meer werd dan alleen die mooie bloesem, waar we op hoopten.

Toen ik mijn vriendinnen in maart 2019 uitdaagden om mij mee te nemen in hun passie, kon ik niet bedenken hoe bijzonder deze opdracht zou gaan uitpakken. Ook uitdaging 3 is meer dan alleen een cadeau gebleken. Voor mij is de bloesemtocht een klein stukje van mijn eigen pelgrimstocht. Een reis waarin ik mezelf steeds een zetje geef en waarin ik kracht en zelfvertrouwen ontwikkel.

Ik wil Astrid bedanken voor de bijdrage, die ze met de bloesemtocht heeft geleverd.

nieuwe inzichten

Hoe kom ik, maar ook anderen tot inzicht. Na een pittige blog, die ik vorige maand schreef voor Adelante, werd mijn wereld ineens vanuit een nieuw perspectief bekeken. Zaken drongen door. Weliswaar een topje van de ijsberg, maar toch. Elk klein stukje dat ik door het beschrijven van onze ervaringen kan blootleggen, draagt bij tot nieuwe inzichten in een leven dat kwetsbaar en kostbaar is. Kostbaar in de zin van financiële aderlatingen, maar ook in de zin van onschatbare waarde.

Inzichten die ik probeer mee te geven, zijn helaas niet altijd van blijvende aard. Vaak is mijn blog een open deur, die na een aantal dagen vanzelf weer sluit, zeker omdat het voor anderen een “ver van mijn bed show” is. We pakken massaal, ook mijn gezin en ik, de dagelijkse draad weer op en vergeten hoe treffend de woorden waren, die ik eerder schreef.
Het inzicht vertroebelt door de vele prikkels, die we met z’n allen elke dag weer moeten en mogen verwerken. Ook mijn boosheid, angst en onmacht over alle bureaucratie, die ik wekelijks op mijn bord krijg, verpak ik tijdelijk in een dichte grijze luchtmassa. Het is een soort overlevingsstrategie in de drukte van het moment. De emoties, de stress en het denken over, laten de nieuwe inzichten verdwijnen als sneeuw aan de zon. En toch zijn ze er nog. Ze dobberen een tijd met me mee en komen bovendrijven, zodra ik de stilte in me kan oproepen. Hiermee komt de wijsheid wederom in beeld en kan ik verder met het regiment aan levensvragen.

Elke maand weer, als ik in een flits mag bedenken waar ik mee worstel in mijn gezin, kan ik bepaalde antwoorden geven op de inzichten van vorige keer. Het zijn de momenten van schrijven, die me laten stilstaan. En waarschijnlijk net lang genoeg om mij te helpen in het proces dat ik met mijn gezin, met de gemeente en de zorgaanbieder doorloop.

Een mooi inzicht, waarmee ik de komende week weer optimaal aan de slag ga. Geen boosheid, stress of onmacht, maar een stevige onderbouwde basis, waarmee wij als ouders een dikke vinger in de pap hebben als het gaat om de meest effectieve samenwerking, waar wij het als gezin hoe dan ook van moeten hebben.

Het RTO is geweest. Een nieuw gesprek met de gemeente is naar wens verlopen. De zorg is in kaart gebracht. Nu is het afwachten hoe de zorgaanbieder omgaat met het zogenaamde analyserapport van ons gezin.

Schurend onderwijsjasje

Ik ben er zo klaar mee… Ik ga staken. Ik spring op de bres voor mijn kinderen, om op het Malieveld heel Den Haag toe te schreeuwen. Voor bewustwording, dat onderwijs en zorg niet altijd zo passend zijn, als er wordt beweerd.
Helaas ontbreekt het me daarvoor aan de broodnodige energie. Er is zoveel veranderd de laatste maanden, waardoor de zorg steeds zwaarder drukt op mijn schouders. Gelukkig kunnen zowel mijn man als ik constateren dat onze medische controles nog steeds positief uitvallen, dus dat steken we in elk geval in onze zak. Helaas is het sociaal-emotionele zorggehalte van onze drie pubers op dit moment behoorlijk pittig. Aan de ene kant omdat hun ontwikkeling doorgaat, maar de aangeboden zorg aan de andere kant momenteel niet meer altijd passend is. Dit als gevolg van veranderingen en leeftijdoverstijgende wetgevingen. Steeds maar weer wordt er geschoven met zorgaanbieders, waardoor het in ons geval nu maanden duurt, voordat we als gezin opnieuw bekeken en eventueel geïndiceerd zijn. Maanden waarin ik als moeder de overbrugging op mijn schouders moet nemen. Maanden waarin ik me vooral niet serieus genomen voel.

Met een hoop onbeantwoorde zorgvragen, onduidelijkheden en een examenkandidaat in huis, snap je dat mijn hoofd volop in beweging is. Mijn ogen branden, mijn lijf laat me in de steek en de stijfheid van mijn spieren laten me geregeld ouder voelen, dan ik constateer in de spiegel.
Zuchtend probeer ik een mogelijkheid te vinden om wederom aan de bel te trekken. Om de steeds zwaardere zorg wat draaglijker te maken voor mij en mijn fulltime werkende echtgenoot. De overbelasting op zowel mijn geestelijke als lichamelijke systeem is zo groot, dat ik geen kracht meer heb om aan die zware bel te trekken. In de nachten droom ik mijn dromen. Hoe heerlijk zou het zijn om als gezin een regulier leven zonder beperkingen te mogen doorlopen. Geen gemeentelijk zorgsysteem, geen hopeloze toestanden binnen passend onderwijs, geen frustrerende en tijdrovende papierwinkel, geen onmachtig gevoel…

Maar dromen zijn bedrog. In de ochtend staat de werkelijkheid te popelen aan mijn bed. Ook vandaag zijn er geen buddy’s beschikbaar. Deels omdat er doodgewoon geen te vinden is, die gespecialiseerd is in de eetproblematiek van middelste, deels omdat de buddy van oudste geniet van haar welverdiende zwangerschapsverlof. Is er dan geen vervanging, zul je denken? Tuurlijk wel, ware het niet dat we volgende week een zogenaamd RTO hebben, waarin de gemeente en de nieuwe zorgaanbieder na maanden van onzekerheid, met ons als ouders in gesprek gaan over nieuwe zorg. Beetje onpraktisch om een nieuwe buddy voor een maand in te werken. Zodoende neem ik ondertussen een maand lang de taken van haar buddy ook op mijn schouders. Tanden op elkaar, doorzetten en volhouden.

Gelukkig kunnen we ondanks alles ook genieten van de ontwikkelingen van onze kinderen. Oudste heeft in versneld tempo niveau 1 van MBO afgerond. Ze wacht vol spanning af of ze geslaagd is. En aangezien haar vervolgopleiding pas in september start, heeft ze met een beetje hulp van ons in totaal voor wekelijks 20 uur betaald werk aan de haak weten te slaan. Daarnaast doet ze nog een vrijwillige stage om zich al voor te bereiden op haar niveau 2 koksopleiding. Alles om maar zoveel mogelijk ervaring op te doen om een kans te maken op de arbeidsmarkt. Daarnaast is het voor haar ook dagvulling: het is of werken, of binge watchen op Netflix. Het ROC, waar ze haar opleiding doet, denkt hier overigens wel in mee. Ook voor komend schooljaar hebben ze geadviseerd in de meest passende vorm van onderwijs, die voor haar mogelijk is. Hoe fijn is dat!

Adelante daarentegen kan helaas niet altijd bieden, waar middelste zo’n behoefte aan heeft. Deels omdat de wetgeving vanuit Den Haag als een ware Tornado door de kansen en mogelijkheden raast, deels omdat de keus van school om voor een economisch profiel te kiezen, niet aansluit bij de passie van middelste voor zorg. Hiermee trekt en schuurt haar onderwijsjas op bepaald gebied, Daarnaast heeft ze als deelnemer van Speciaal Onderwijs te maken met Staatsexamen. Een vorm van examen, waarbij alleen het schriftelijk en een mondeling telt. Alle voorgaande punten lijken op te lossen in het niets. Hoe en waarom is me nog steeds niet helemaal duidelijk. Een gesprek met de leiding van school zal hierin vast en zeker veel helderheid geven.
Terwijl ik mijn frustratie over passend onderwijs een plek probeer te geven in dit stukje tekst, staat middelste voor haar grootste opgave: een examen van economie. Haar ijzersterke discipline hield ons afgelopen weken nog sterker in de greep dan de voorgaande jaren al het geval was. De dagen werden systematisch ingepland, waarin vele uren zich vulden met lastige economische vraagstukken. Haar wil om de deur naar het ROC geopend zien worden is groot. Hiermee omarmt ze de leus “opgeven is geen optie” en bijt ze zich vast in de leerstof, ook als die noodgedwongen buiten haar talenten valt.

Passend onderwijs kent dus net als passende zorg heel wat drempels en hindernissen. Door alle regelgevingen moeten we als gezin maar met de stroom mee, ongeacht de tegenwind, die we dagelijks voelen. Om aan de dromen van middelste tegemoet te komen, zetten we als gezin onze schouders eronder en zwoegen en zweten we samen dagenlang in ouderwets stampen en trainen. Manlief neemt na een zware werkdag nog wat sommen door, ik bespreek oefenexamens na en leer begrippen met haar, om vervolgens in debat te gaan over de moeilijke open vragen. Hiermee leggen we een basis van vertrouwen, waarvan niet alleen middelste kan profiteren, maar ook de andere twee rakkers uit ons gezin.

Het samen leren vergt veel van middelste, maar ook van ons als gezin. Gelukkig zien we ook verbondenheid ontstaan. Iedereen leeft mee met de inspanningen van middelste. Dat dit tevens mijn eigen tijd opvreet, vind ik lastiger te accepteren. Want alhoewel ik uit ervaring weet hoe waardevol het is om als ouder een passende warme jas aan te kunnen bieden, weet ik ook uit ervaring dat ik kan teren op de positieve boost, die ik krijg van mijn eigen me-time. Dan pas kan ik de moeder zijn, waar Den Haag om vraagt.

Uitdaging 2: muzikale ontdekkingen

Mijn verjaardag vulde zich dit jaar met waardevolle cadeautjes. Cadeautjes in de vorm van uitdagingen, verzonnen door mijn vriendinnen. Woensdagmiddag 3 april 2019 beleefde ik mijn tweede uitdaging.

De ruimte waarin ik me gistermiddag zo’n 40 minuten mocht begeven, had een mooie akoestiek. Nog voordat ik de eerste zangoefeningen voor mijn kiezen kreeg, voelde ik dat een positieve vibratie rondcirculeerde op deze plek. Wat het precies was weet ik niet, maar de woorden “Freude”, “schöne” en “züsse” vlogen als koninklijke nachtegaaltjes door het lokaal.

Het palet aan kleurrijke en muzikale uitdagingen werd deze middag gebruikt. Vriendin Angelique had me eerder al ingefluisterd dat de uitdaging een link had met onze gezamenlijke passie: zingen. Daar kon ik me dus behoorlijk op verheugen, zeker omdat ik de zangkwaliteiten van Angelique hoog in het vaandel heb staan. Dat ze me uitdaagde mijn grenzen op muzikaal gebied te overschrijden voelde als een hele eer.

Iedereen die mij kent, weet dat ik graag zing. Altijd al gedaan hoor. Echter, mijn passie heeft voor vele jaren op de reservebank gezeten.  Tot zo’n twee jaar geleden. De drang om mijn eigen leven weer betekenis te geven, resulteerde in een bucketlijst. Zonder veel moeite creëerde ik de behoefte aan zang, veel zang. Zangles, solozang, zingen in een koor en zingen in een musical waren langgekoesterde dromen, waar ik voor mijn dood nog de nodige ervaring mee wilde opdoen.
Het duurde dan ook niet lang voordat ik me aanmeldde bij het wijkkoor. Zangles leek me toen nog een brug te ver. Het durven kiezen voor mijn eigen passie was nog een vreemd en onwennig iets. Dus de veiligheid van een laagdrempelig koor was een logische keus. Ik startte voorzichtig met repetities, eens per twee weken. De stilte die ik steeds vaker ervaarde in mijn lijf, zorgde voor het ontdekken van diepere lagen in mij. Het wijkkoor werd uiteindelijk een heuse aanloop voor meerdere sprongen in het diepe. Samen met twee lieve vriendinnen, die ik leerde kennen via dit koor, kwam ik voor de uitdaging te staan om onder begeleiding van een strijkorkest op te treden in een verzorgingstehuis. Het smaakte naar meer, ware het niet dat ik voortdurende bang was om te verzuipen in mijn eigen drang naar meer. Dus ik nam pas op de plaats.

Als ik nu terugkijk naar de weg die ik gelopen heb, ben ik verbaasd over de sprongen die ik gemaakt heb. Zang neemt op dit moment een prominente rol in mijn leven. Niet alleen geniet ik al maanden van zangles, ook de keus om mee te gaan zingen in het popkoor van de muziekschool zorgt voor een frequenter ritme van mijn passie. De veiligheid van het wijkkoor ben ik duidelijk ontgroeid.

Gister sloot feilloos aan bij mijn behoefte, die ook ik nu op zanggebied voel. Angelique, mijn zangvriendin wist dit cadeau goed op waarde in te schatten. Het gevoel van intense verbondenheid werd dan ook groter en groter, naarmate de minuten verstreken waarin we onze gouden strotjes smeerden. Het contact met onze lijven, het samensmelten van onze stemmen en het plezier van samen beleven, bezorgde me kippenvel. Dit naast het feit dat ik van de ene verbazing in de andere viel: nooit geweten wat deze vriendin allemaal in me losmaakte op muzikaal gebied.
Na afloop was ik op. 40 minuten intens zingen is topsport. De uitdaging is het echter allemaal waard geweest. Weer ben ik een grens overgegaan en weer leg ik een stukje zelfvertrouwen in mezelf neer. Wat ben ik mijn vriendin dankbaar voor deze nieuwe ervaring. Terwijl ik thuis nog aan het zweven ben, krijg ik een berichtje. Of ik mee wil zingen aan een vierstemmig stuk, samen in de zangles van vriendin…deuren schijnen open te gaan, vooral op momenten dat je het niet verwacht.

Wat mijn bucketlist mij heeft gebracht, is veelomvattend. Ik realiseer me steeds meer dat pushen geen zin heeft, maar dat het een kwestie van durven, doen en genieten is. Dat de verbondenheid van het aardse zoveel dichterbij is dan jezelf in eerste instantie zou verwachten. Zang geeft me daarbij houvast, maar bovenal handvatten om aan te sluiten bij het leven, wat zo bij me past.

Stroomstoot vol levensenergie

Geluk zit in kleine dingen. In verrassingen, ontmoetingen, mijlpalen, maar vooral in ervaringen die je ergens diep van binnen strelen, raken, aaien, waardoor je de warmte als een stroompje door je lijft voelt stromen.

Dat soort geluksmomenten omarm ik, ook al zijn ze niet op te roepen. Ze komen op je pad, juist als jij ze niet verwacht. Een verrassend bezoek, een berichtje, een kennismaking met een voor mij onbekende item, een kopje thee in de tuin of een zangmomentje met mijn zangvriendinnen, ter voorbereiding op een eventueel optreden. Ook een compliment, een mooie dag, of de bloesem op het plein brengen een bepaalde dankbaarheid voor het leven in me naar boven. Zo complimenteerde een vriendin me met mijn blog: ze las ze elke keer in bed en daarmee voedde ze haar passie voor lezen. Het zijn kleine aanrakingen van liefde, alsof een technicus de knop van sensitieve elementen aandraait, waarmee dat speciale gevoel voor even in de spotlights staat.

Zo’n gevoel van geluk laat me denken aan tijden, waarin ik als jong kind lekker ouderwets onder een warme deken werd gestopt. Dat veilige gevoel dat je even kon cocoonen, zonder verstoringen van buitenaf. Als een klein zaadje dat door de warmte van de zon langzaam kan ontkiemen.
Zo’n moment van geluk is echter niet te vinden als je ernaar zou zoeken. Het is er opeens. In alle intensiteit, onmiskenbaar te herkennen, aangezien het zoveel meer is dan alleen maar die ene ervaring. Het is een stroomstoot vol levensenergie, waardoor geest en bewustzijn een heldere focus ontwikkelen, terwijl je adem door je hele lijf stroomt.

Het gebeurt dan ook vaak dat ik letterlijk even stilsta bij dit prachtige gevoel, wat die kleine ervaring in me losmaakt. Herken je ook momenten van geluk? Laat ze me weten…

Gouden grondbeginselen

Als ik terugdenk aan een van de mooiste momenten van afgelopen week, dan heeft dat alles te maken met een rijkdom zonder financiële waarde. Het mooiste moment was een van ontmoeten en kennismaken. Twee elementen, die in mijn leven van grote waarde zijn.

Het ontmoeten in mijn leven loopt als een rode draad door mijn leven. Vele ontmoetingen hebben ertoe geleid dat ik mijn echte kleur weer leerde kennen. En wil ik het schilderij van mijn bestaan nog kleurrijker maken, dan heb ik de kleuren van mijn vriendinnen nodig. Overigens de laatste jaren meer dan ooit. Zodoende nodigde ik ze uit om onder het genot van muziek, lekkere smaken en gezelligheid elkaar beter te leren kennen. Ontmoeten en elkaar leren kennen werden op dat moment de gouden grondbeginselen van wat uitmondde in het beste gevoel ooit.

Een ultiem gevoel van rijkdom kwam niet alleen met de aanwezigheid van (bijna) al mijn lieve vriendinnen, maar zeker ook nadat de klanken van de uitgekozen muziek samensmolt in onzer harten. Woorden, betekenissen en emotionele overgave werden onderdeel van een saamhorigheid, waar ik alleen maar van droomde. Elke vriendin openbaarde een klein stukje kleur van zichzelf door een songtekst te presenteren.

Als middelpunt van dit moment bleef ik me verbazen over de intimiteit, de kracht en de creativiteit waarmee mijn vriendinnen mij verrasten. Wat heb ik genoten van mijn durf om mijn vriendinnen uit te dagen, maar nog meer genoot ik van hun lef! Hoe moeilijk het bleek om kleur te bekennen in zowel muziek als een passionele uitdaging, wist het zich toch een weg te banen in de geest van iedereen. Ik kan dan ook niet anders dan beamen hoe trots ik op deze club meiden ben.

Met een grote glimlach zak ik onderuit in mijn stoel en kijk in de flikkerende vlammen van de kaarsen, die de hele middag als krachtige pijlers de sfeer ondersteunen. Ik probeer me voor te stellen wat ik zonder deze meiden zou moeten. Hoe leeg en saai de dagen gevuld zouden zijn zonder hun lach, woorden, tranen en hun muzikale en warme ideeën. Want hoe ontredderd ze ook een paar jaar geleden keken bij mijn creatieve voorstellen, hoe daadkrachtig verpakten ze nu- stuk voor stuk- hun eigen inbreng. Indrukwekkend, bijzonder en mooi…

Wat hebben de meiden me verrast, maar vooral verbaasd met het enorm blije gevoel dat ze wisten over te brengen met hun passionele uitdagingen. Want wat kan ik me de komende tijd verheugen op schildermomenten, zangondersteuningen, bloesemtochten, avonturen naar gezamenlijke passies en een treinreis naar Amsterdam om de kunst van het schilderen eens nader te bekijken in het Rijksmuseum. En oh ja, ook mag ik me ergens dit jaar op zondagochtend klaarmaken voor nog meer heimelijk avontuur.

Wat heerlijk om me dit jaar ergens binnen nieuwe ontmoetingen en kennismakingen te begeven. Het doel om mijzelf te verweven met de passie van mijn vriendinnen lijkt te gaan slagen. Een extraatje waardoor ik me nog rijker mag gaan prijzen. Tenslotte zit mijn rijkdom niet in bezit, maar in de schoonheid van vele nieuwe ervaringen. En dat ik die mag gaan delen met mijn vriendinnen, is het grootste geschenk dat ik met liefde zal omarmen.

 

Slagroom op je leven

De slagroom op het leven
En hoe je dat doet…

Wat fijn dat je weer beland ben op mijn blog. Ook dit keer pak ik uit, om je een blik in mijn leven te gunnen. En weet je, ik pak graag uit in het leven. Dat noem ik maar gekscherend een klein positief gevolg na een beangstigende diagnose. Echter, als ik eerlijk ben, pak ik mijn hele leven al uit. De diagnose schudde me gewoon weer even wakker.

Als ik uitpak, stoei ik het liefst met veel ideeën. Daar word ik blij van. Het resulteert vaak in een toefje slagroom op mijn leven. Smullen maar! Die lekkere romige smaak gun ik mezelf niet alleen, maar ook de vriendinnen, die ik her en der in het land heb wonen. En dus pak ik uit, stimuleer ik en dring ik af en toe een beetje aan… Maar aangezien niet iedereen creatief onderlegd is, zag ik jaar in jaar uit, ontredderde gezichten. Er moest hulp komen, ook al begaf ik me dan op glad ijs!  Echter,  beslissingen zijn er om genomen te worden en uitdagingen om zonder blikken of blozen aan te gaan. En glad ijs? Ach, risico’s horen bij het leven en vallen vaak glorieuzer uit, dan we denken. Daarnaast is mijn ervaring dat het schiften van zo’n romige toef slagroom helaas sneller gebeurt, dan we zelf vermoeden. Dus hup, schaatsen aan en mee met mij als ongeleid projectiel de uitdaging in.

Dat ik sommige vriendinnen hiermee voor het blok zet, is niet mijn beste eigenschap.  Daarom deel ik dit podium puur en alleen deel met vriendinnen, die er open voor staan. Die van uitdagingen houden en mee willen deinen op de golven van buitenzinnigheid. Die net wat vaker, dan gemiddeld, van die toef slagroom willen proeven. Die samen met mij de diepte van de oceaan induiken, inzichten ontdekken en buiten de boeien durven te varen. En nu gun ik dat elke vriendin , maar soms zit dit soort uitdaging niet in de persoon, waardoor ik diegene niet lastig val met deze ongein. Echter om aan die ene groep vriendinnen mijn eigen gigantische gevoel van blijdschap en trots te kunnen overdragen, wist ik dat de bucketlist de juiste basis zou zijn. Maar ja, om nu met een hele groep vriendinnen naar het Noorderlicht te vliegen, was zelfs mij wat te gortig. Ik zou de nuchtere aanpak volgen.

Een bucketlistboekje voor vriendinnen bracht uitkomst. Al bladerend voelde ik een gevoel van feestelijke confetti in me opkomen. De voorbeelden waren kleine, normale, soms uit de band springende activiteiten, met een hoge dosering lachwekkende en gezellige karaktertrekken. Een prima basis om de ander te leren uitpakken, zodat ook ik eens kon genieten van het verrassende effect.

Bizar genoeg heeft mijn idee gewerkt. Ik gaf het bucketlistboek aan een vriendin, zodat zij langs de meest inspirerende ideeën kon bladeren, op zoek naar datgene, waarmee zij kon gaan uitpakken. Ik wist pas hoe glorieus de uitwerking kon zijn, toen we verrast werden met een creatieve flow aan hints, waardoor geheimzinnigheid hoogtij vierde. De oh ’s en ah ’s bleven tot lang na haar ontmaagding in dit creatieve proces doorklinken. We gingen uiteindelijk naar de film, waar we een avondje konden ontzorgen onder het genot van popcorn en veel gezelligheid. Het doel van de opdracht “verras elkaar” heeft deze vriendin aardig weten in te pakken, waardoor wij het leven in alle grootsheid mochten uitpakken. Met een creatieve herinnering als bewijs.

Het boekje is doorgegeven naar vriendin nummer 2. Ze is aan het broeden, begreep ik uit haar berichtjes. En alhoewel ik me als controlefreak amper kan inhouden om haar te inspireren, heb ik besloten hard voor mezelf te zijn en op de achtergrond te blijven. Ik vlei me op de bank en laat het gewone leven over me heen komen. En ach, wat minder slagroom op zijn tijd kan in mijn geval geen kwaad.

Als vriendschap het verschil maakt

Het begrip vriendschap houdt me al jaren in de greep. Ik word soms geteisterd door hardnekkige worstelingen als het om mijn vriendinnen gaat. Met een perfectionist als ik is het snel feest op dit gebied.

Afspraken, etentjes, mailtjes, appjes, kaartjes of een keer een kopje leut. Het helpt bij mij een paar dagen, maar dan ben ik terug bij een onuitwisbaar onrustig gevoel. Een gevoel dat ik ergens iemand tekortdoe, of dat de vriendschap niet helemaal verloopt, zoals ik hem ergens voor mezelf gedefinieerd heb. Vriendschap betekent voor mij dan ook zoveel meer, dan een oppervlakkige praatje.

Vriendschap heeft iets magisch en nooit hetzelfde. Dat vind ik bijzonder, maar ook lastig. Waar je voor de ene vriendschap lef moet tonen, is de ander al tevreden met een wekelijks kopje koffie. Zo heb ik vriendinnen op kilometers afstand wonen en dan bedoel ik ook K-I-L-O-M-E-T-E-R-S, maar is de spirituele verbondenheid zo groot, dat het lijkt alsof we elkaar dagelijks uren zien. En soms zie ik vriendinnen weken niet, maar zorgt de huidige technologie ervoor dat het communicatieve vermogen op peil blijft. Het gebeurt dan ook regelmatig dat ik me verward afvraag of ik nog wel goed bezig ben.

Door de jaren heen heb ik heel wat soorten vriendinnen op mijn levenspad mogen ontmoeten. Vriendinnen, die al vanaf de basisschool ergens een plekje in mijn hart hebben veroverd, vriendinnen met gemeenschappelijk empathische vermogen, vriendinnen waarmee ik even stoom afblaas in de sauna, vriendinnen waarmee ik de wereld afreis, vriendinnen waarmee ik de ander op een poëtische manier te woord sta en vriendinnen die net als ik de uitdaging van het leven, al dan niet zingend, aangaan. Een mooie mix dus van een bijzonder gezelschap, al zeg ik het zelf.

De wensenlijst om vriendschap perfect te maken heb ik laten varen. Het voordeel van ouderdom is dat eisen minder hoog gesteld hoeven te worden. Ik profiteer tegenwoordig eerder van mijn bonte gezelschap aan vriendinnen, dan dat ik me erdoor laat belemmeren. De schoonheid van deze variatie, maakt mij als mens ook mooier. Ik heb geleerd mijn leven spectaculair te maken, juist door deze verschillen. Ze sluiten feilloos aan bij de behoefte, die ik als persoon heb op dat moment, waardoor we elkaar prachtig aanvullen. Zo streef ik ernaar dat ik- op een voor mij zo eerlijk mogelijke manier- respect heb voor de variëteit aan inhoud en karakter van een vriendschap. En lukt dat altijd? Nee hoor, ik ben ook maar een mens, met een heel leger aan gevoelens.

Ik vind het dan ook niet altijd meevallen om de balans te vinden binnen het onderhouden van vriendschappen. Gelukkig heeft de huidige maatschappij daar een zeer effectieve oplossing voor gevonden: de sociale media. Even een korte blik werpen in het geposeerde leven, is al vaak voldoende om weer op de hoogte zijn. En wil ik niet weg uit huis stuur ik een appje of gebruik ik Messenger  voor een wat langer bericht. De enige die bij mij werkeloos op de kast staat te koekeloeren, is de telefoon. Die pak ik alleen om mijn voorkeur voor liefdevolle confrontatie in mijn agenda te kunnen noteren.

Dus na jaren worstelen, kies ik tegenwoordig een podium waar ik kan stralen met welke vriendin dan ook. En dat dit steeds een ander podium is, maakt het juist zo uitdagend.  Zakt een vriendschap om wat voor reden dan ook in, ben ik de beroerdste niet om het vuurtje aan te wakkeren. Dan zet ik iemand zonder pardon voor een creatief blok*. Wat dat betreft ben ik niet zo’n lieverdje en kan ik best veeleisend en dwingend zijn. Maar hee, als vriendin is het mijn taak de muziek in het leven levendig te houden en dat is dan ook precies wat ik zal blijven doen.

*Mijn K-4 vriendinnen hebben ervaring met het feit dat ik vuurtjes wil blijven aanwakkeren en mijn verjaardag is de perfecte manier om de aanwezige vriendinnen voor het creatieve blok te plaatsen. 

Omgebogen symboliek

Veel vergeet ik tegenwoordig. Een kleine erfenis van de bestraling bovenop een burn-outverleden. Data daarentegen zitten gegriefd in mijn geheugen. Bij data horen gebeurtenissen.

Het is nu alweer 4 jaar geleden dat 13 maart een datum werd met een gebeurtenis. Een eerder gemaakte röntgenfoto van de long van Paul was reden om ons leven, juist op die dag, overhoop te gooien. Sindsdien is 13 maart voor mij een datum om nooit te vergeten.

Morgen is het wederom 13 maart. Vier jaar na die allesbepalende diagnose. De afgelopen drie jaar was de aanloop naar deze dag al genoeg reden om me ellendig, onrustig en verdrietig te voelen, ondanks de positieve ontwikkelingen die we hadden meegemaakt. De grilligheid van de gebeurtenis op 13 maart 2015 drukte een stempel, waar ik last van bleef houden.

De uitslag was duidelijk en er restte de arts niets anders dan “sterkte” mee te geven, Het viel dan ook echt niet mee wat we voor de kiezen kregen.

Nee, het viel inderdaad niet mee. Echter Paul en ik zijn sterke mensen geworden, die de glinstering van het leven – waar mogelijk – in volle glorie aanschouwen. Het is voor ons beiden dan ook van belang om positief in het leven te kunnen staan en grillige karakters om te buigen naar liefdevolle symboliek.

Vandaag bogen we het grillige karakter van 13 maart 2015 om naar 13 maart 2019, een dag van verbondenheid, gegoten in een noot van liefdevolle inkt. Een prachtige tatoeage siert op mijn enkel en bij Paul op de arm. Een ontwerp, gemaakt door een waardevolle vriendin, in opdracht van ons. Zij heeft onze initialen verweven, waarbij drie kleine puntjes symbool staan voor eeuwige verbondenheid, terugkomend in onze drie kinderen.

Er is vanaf morgen weer ruimte voor de glinstering van het leven, waardoor we opgetogen het zwart van deze dag achter ons laten en de datum een zwier te kunnen geven van roodgekleurde liefde.

“Datum van onmacht
ombogen in symboliek
gedragen. Initialen verweven
in onderhuids weefsel
waar liefde samenvloeit
In tonen van inkt”